Nέα "παράταση" στα σχέδια της κυβέρνησης για τη λειτουργία των εστιών.

Μόνος δρόμος, ο δρόμος του αγώνα.

Σε αυτόν τον κόσμο, τον κόσμο της εκμετάλλευσης και της καπιταλιστικής βαρβαρότητας,  τίποτα δεν είναι τυχαίο και πολύ περισσότερο τίποτα δεν μας χαρίζεται. Οποιοδήποτε δικαίωμα υπάρχει -ή μάλλον υπήρχε- εργασιακό, κοινωνικό κ.τ.λ. κατακτήθηκε με αγώνες, με απεργίες διαρκείας, με μαζικά λαϊκά κινήματα που
την ανάγκασαν την εκάστοτε κυβέρνηση να υποχωρήσει. Τώρα αντίστοιχα οι καπιταλιστές όλου του κόσμου χρησιμοποιώντας τις κυβερνήσεις (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ),αλλά και τις πιο προωθημένες δομές ελέγχου των λαών (ΕΕ, ΔΝΤ,…) και φυσικά το δόγμα της καταστροφής και του φόβου, μας παίρνουν όσα περισσότερα τους επιτρέπουμε εμείς να μας πάρουν.

 Πέραν του ότι όλα αυτά τα μέτρα είναι αναγκαία μόνο για τη σωτηρία των κερδών του κεφαλαίου, την ισοπέδωση των εργασιακών μας δικαιωμάτων και την παράδοση της παιδείας και της υγείας στους ιδιώτες, δεν είναι τυχαίο ότι οπουδήποτε βρίσκουν εμπόδια, δηλαδή οργανωμένη αντίδραση, παγώνουν ή αναστέλλουν επιμέρους μέτρα-νομοσχέδια. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι οι εφεδρείες σε διάφορους εργασιακούς κλάδους που έχουν παγώσει, το πολυνομοσχέδιο για την υγεία που κάθε φορά που πάει να κατατεθεί φοιτητικοί σύλλογοι και σωματεία αντιδρούν και το παίρνουν πίσω, αλλά και η απόφαση του υπουργείου να συνεχίσει να λειτουργεί η εστία μέχρι τον Αύγουστο υπό τον έλεγχο του Ιδρύματος Νεολαίας και Διά Βίου Μάθησης (πρώην Ε.Ι.Ν).

Βέβαια, πρέπει να τονίσουμε τις δύο βασικές διαστάσεις των εξελίξεων. Από τη μία είναι νίκη του συλλόγου μας και αποτέλεσμα των κινητοποιήσεων που έγιναν, αλλά από την άλλη σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί τελική λύση ή δεν διασφαλίζει τη δημόσια και δωρεάν λειτουργία των φοιτητικών εστιών. Η κυβέρνηση πιέστηκε και πήγε ένα βήμα πίσω, αναβάλλοντας ουσιαστικά τα σχέδιά της μέχρι να μην βρίσκει κανένα εμπόδιο απέναντί της, γιατί ο Αύγουστος είναι απλά ένα καινούργιο ορόσημο -καθώς  τότε προβλέπεται ότι θα περάσουν οι εστίες στην αρμοδιότητα των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων- σαν όλα τα άλλα που βλέπουμε το τελευταίο διάστημα, όπως ήταν και ο Γενάρης για την ψήφιση του νομοσχεδίου Διαμαντοπούλου που μετά έγινε Μάρτης, Ιούνης και τελικά ψηφίστηκε Αύγουστο, τότε που το φοιτητικό κίνημα κοιμόταν σε ύπνο βαθύ! Προς το παρόν, λοιπόν, οι εξελίξεις είναι θετικές, οι εργαζόμενοι υπέγραψαν σύμβαση εργασίας με τα εκπαιδευτικά ιδρύματα και οι εστίες θα συνεχίσουν να χρηματοδοτούνται από το υπουργείο μέσω του ΙΝΕΔΙΒΙΜ, όμως ο αγώνας μας θα πρέπει να είναι διαρκείας, να βαθαίνει και να οξύνεται συνεχώς , γιατί μόνο έτσι θα καταφέρουμε να ανατρέψουμε όλα τα σχέδιά τους περί ιδιωτικοποίησης της φοιτητικής μέριμνας, της παιδείας και συνολικότερα υποδούλωσης των ζωών μας στο βωμό της κρίσης των κερδών τους.

 Η δύναμη του συλλόγου μας και της κοινωνίας συνολικότερα πηγάζει από εμάς τους ίδιους. Εάν δεν το καταλάβουμε αυτό και δεν το υλοποιούμε καθημερινά με τις πράξεις μας, θα καταντήσουμε θεσμοί που είναι παράλληλα και τα μοναδικά εργαλεία του φοιτητικού και εργατικού κινήματος, όπως συνελεύσεις, σύλλογοι, σωματεία κ.τ.λ. να είναι γραφειοκρατικές και αδύναμες καρικατούρες στα χέρια των εκάστοτε εκμεταλλευτών. Και πιο ειδικά όσον αφορά στο δικό μας σύλλογο, που έχει μια ιστορία γεμάτη αγώνες και νίκες, καταφέρνοντας να διατηρήσει το χαρακτήρα της φοιτητικής μέριμνας και του ασύλου ενάντια στις συνεχείς προσπάθειες «αναδιάρθρωσης-εκσυγχρονισμού-ιδιωτικοποίησης» με αποκορύφωμα την περίοδο των ολυμπιακών αγώνων που γέμισαν εθνική περηφάνια τους μεγαλοεργολάβους, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι ήταν τουλάχιστον αναντίστοιχη η παρουσία του στην παράσταση διαμαρτυρίας που πραγματοποιήθηκε στο υπουργείο τη Δευτέρα 21/12, ύστερα μάλιστα από απόφαση γενικής συνέλευσης. Συνολικά είχε πολύ κόσμο, καθώς τη στήριξαν και πολλοί σύλλογοι σχολών απαιτώντας μαζί με τους εστιακούς συλλόγους καμία εστία να μην κλείσει, δημόσια και δωρεάν σίτιση, στέγαση, μεταφορές και βιβλία για όλους τους φοιτητές και γι’ αυτό είχαμε αυτό το αποτέλεσμα, αλλά από τη ΦΕΠΑ συγκεκριμένα ήμασταν λίγοι.

Τα στρατόπεδα πλέον έχουν φανεί ξεκάθαρα και δεν θα πρέπει να υπάρχει καμία αμφιβολία για το αν το χρέος είναι βιώσιμο, για το πότε πρέπει να γίνουν εκλογές πριν την 6η δόση ή μετά, για το αν οι απεργίες και η ανυπακοή στα χαράτσια που εφευρίσκουν κάθε τόσο θα οδηγήσουν τη χώρα στην χρεωκοπία. Το παρόν μας το έχουν χρεοκοπήσει ήδη και κάνουν ότι μπορούν για να σιγουρέψουν ότι θα χρεοκοπήσουν και το μέλλον μας όχι μόνο με τον εργασιακό μεσαίωνα, αλλά με τη θωράκιση του κράτους καταστολής και την ποινικοποίηση και της παραμικρής πράξης αντίστασης-απλής λογικής. Μόνος δρόμος, είναι ο δρόμος του αγώνα. Το ποιο θα είναι το αποτέλεσμά του είναι στο χέρι μας.

Υπάρχουν τόσα παραδείγματα αγώνων, νικηφόρων και ηττημένων. Ας ανατρέξει ο καθένας στην ιστορία, ας αναλογιστεί τη δύναμη του καθενός ενωμένη με αυτή του διπλανού του ενάντια στους λίγους που μας κυβερνούν, ας δει τις προοπτικές αλλά και τα λάθη. Η λήθη είναι ο μεγαλύτερος αντίπαλος των λαών και των ταξικών αγώνων. Πολύ περισσότερο ας δει το φωτεινό παράδειγμα των χαλυβουργών που διανύουν την 71η ημέρα απεργίας και ενώ ο Μάνεσης τους πρότεινε να επαναπροσληφθούν οι 15 από τους 50 απολυμένους και πήρε πίσω τις μειώσεις ωραρίου και μισθών οι χαλυβουργοί απάντησαν συνεχίζοντας περήφανα τον αγώνα τους μέχρι τέλους, μέχρι να επαναπροσληφθούν όλοι οι συνάδελφοί τους. Επίσης κάλεσαν όλους τους εργαζομένους να αντισταθούν στην επίθεση που δέχονται δίνοντας το επόμενο ραντεβού στην παναττική απεργία στις 17/1, στην οποία τελικά συμμετέχουν τα εργατικά κέντρα Αθηνών, Πειραιά και Λαυρίου, ο Συντονισμός των Πρωτοβάθμιων σωματείων, ενώ η ΓΣΕΕ παίζει το ρόλο του συνομιλητή της τρόικα.