ΕΚΔΗΛΩΣΗ-ΣΥΖΗΤΗΣΗ

Σχήματα και σύντροφοι που παρεμβαίνουν στον χώρο των εστιών - Η ανάλυση μας για τη φοιτητική μέριμνα

Ως σχήματα φοιτητικών εστιών θεωρούμε απαραίτητη μια παρέμβαση στον τρόπο αντίληψης της φοιτητικής μέριμνας από τους Φοιτητικούς συλλόγους και την ανάπτυξη θέσεων πάνω στη σίτιση – στέγαση, καθώς και την αλλαγή του κοινωνικού-ταξικού της ρόλου μέσα από το μνημόνιο και τα νομοσχέδια (ν/σ) της Αξιολόγησης, του Νόμου-Πλαίσιο, της Δια Βίου Εκπαίδευσης κλπ, που στην ουσία αντιστοιχεί σε τεράστια κλοπή σε βάρος των κατώτερων οικονομικά κοινωνικών στρωμάτων και της εργατικής τάξης.

Η αντίληψη μας για τον ταξικό χαρακτήρα των εστιών, της φοιτητικής μέριμνας, καθώς και μιας σειράς άλλων πτυχών του λεγόμενου «κοινωνικού» κράτους , σε καμία περίπτωση δεν

Το κράτος και το κεφάλαιο δολοφονούν κάθε στιγμή…

Σίγουρα η «είδηση» αυτή δεν έγινε πρωτοσέλιδο σε καμιά εφημερίδα. Σίγουρα δεν αποτέλεσε κεντρικό θέμα στα δελτία των 8, ούτε και μονοπώλησε το ενδιαφέρον  των επισκεπτών σε κάποιο ιντερνετικό site ενημέρωσης. Κι όμως, την Κυριακή 19 Δεκέμβρη, ο  Ασίζ Εμάντ, μετανάστης εργάτης από την Αίγυπτο, βρέθηκε νεκρός στον ακάλυπτο χώρο κτιρίου επί της οδού Κοραή 3. Στο άκουσμα της είδησης αυτής κάποιοι θα μιλήσουν για ένα ακόμη «εργατικό ατύχημα», καθώς δεν έχει εφευρεθεί ακόμη κατηγορία «εργοδοτικών» ατυχημάτων! Κανένας από τους τηλεοπτικούς και κοινοβουλευτικούς πυλώνες της αστικής δημοκρατίας δεν σπατάλησε ούτε ένα γραμμάριο σάλιου για το περιστατικό. Δεν πρέπει βέβαια να μας διαφεύγει ότι όλοι αυτοί (κράτος, μμε αλλά και εργοδοτικός συνδικαλισμός) ενδιαφέρονται μόνο για να προπαγανδίσουν και να υλοποιήσουν τις επιταγές του ντόπιου και πολυεθνικού κεφαλαίου για την διασφάλιση και επέκταση της κερδοφορίας του, χρησιμοποιώντας το πρόσχημα της κρίσης και την προσπάθεια διάσωσης της «εθνικής» οικονομίας από το ενδεχόμενο της χρεοκοπίας. Ούτως ή άλλως, τα μόνα λόγια που μπορούν όλοι αυτοί να αρθρώσουν είναι για μια πιο νοικοκυρεμένη και ευέλικτη κρατική μηχανή και για ένα πιο αδιάφθορο πολιτικό σύστημα.

Ένας νεκρός εργάτης, θύμα της μαύρης και ανασφάλιστης εργασίας - καθώς δεν είχε υπογράψει καμία σύμβαση με τον εργολάβο-δουλέμπορο - χωρίς κανένα μέτρο ασφαλείας για τη δουλειά σε τέτοιο ύψος, μέσα σε κτίριο του Υπουργείου Εργασίας, όλα αυτά συνιστούν ξεκάθαρα δολοφονία. Μια ακόμη κρατική και εργοδοτική δολοφονία. Μια από τις πάμπολλες δολοφονίες σε βάρος τις εργατικής τάξης στις οικοδομές, στα λιμάνια, στις βιομηχανίες, στα χωράφια της ελληνικής επαρχίας, στα διάφορα δημόσια έργα (π.χ. δεκάδες εργάτες νεκροί και τραυματισμένοι στα ολυμπιακά έργα), στις απεργίες, στις διαδηλώσεις, στις νάρκες του Έβρου, στον αφρισμένα κύματα του Αιγαίου…. Μόνο που αυτή τη φορά στον κλάδο της καθαριότητας. Σε έναν κλάδο όπου η επίθεση με βιτριόλι στην Κωνσταντίνα Κούνεβα τον Δεκέμβρη του 2008 είχε σταθεί η αφορμή να  φανούν σε όλο τους το εύρος οι ακραίες συνθήκες εκμετάλλευσης, καταπίεσης και τρομοκρατίας σε βάρος των εργαζόμενων σε εργολαβικές εταιρίες, που οδήγησαν στο να αναφερόμαστε πλέον σ’ αυτές ως εταιρίες σύγχρονου δουλεμπορίου. Και όχι άδικα. Ανύπαρκτες ή «λευκές» συμβάσεις εργασίας, «μαύρη» και ανασφάλιστη (ούτε ένσημα, ούτε ιατροφαρμακευτική κάλυψη σε περίπτωση ασθένειας ή ατυχήματος) εργασία, μισθοί πολύ κάτω από τις συλλογικές συμβάσεις, ωράρια-λάστιχο, συχνές αλλαγές του

Με κίνημα διαρκείας, να ανατρέψουμε την ιδιωτικοποίηση της παιδείας

Στις 15 Γενάρη τελείωσε ο στημένος διάλογος της κυβέρνησης με τους πρυτάνεις για το κείμενο διαβούλευσης σχετικά με την ανώτατη εκπαίδευση και πλέον το νομοσχέδιο κατατίθεται στη βουλή προς ψήφιση. Ένα νομοσχέδιο που εφαρμόζει τις συνθήκες Μάαστριχτ και Μπολόνια, αλλάζοντας ριζικά τον χαρακτήρα της παιδείας, με πολύ πιο αντιδραστικό τρόπο απ’ ότι αντίστοιχα νομοσχέδια προηγούμενων κυβερνήσεων. Από την μεταπολίτευση μέχρι και σήμερα το κεφάλαιο  προσπαθεί να εισχωρήσει στον χώρο της παιδείας (βλέπε νόμοι-πλαίσια 1978,1982,1991,1996,2006,2011), με σκοπό αφενός να αποκτήσει ένα ακόμη πεδίο κερδοφορίας και αφετέρου να την προσαρμόσει στις ανάγκες του. Τώρα, όμως, η κυβέρνηση εκμεταλλευόμενη την οικονομική κρίση και την ταυτόχρονη βάναυση επίθεση στην εργασία επιδιώκει να κάμψει κάθε κοινωνική αντίδραση, ώστε να καταφέρει τελικά να δημιουργήσει την «παιδεία της αγοράς».

Δημιουργούν ένα «νέο σχολείο» και ένα «νέο Πανεπιστήμιο» που είναι πολύ μακρινό από τις ανάγκες και τα όνειρά μας. Καταργούν στην πράξη το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της παιδείας και ορθώνουν τεράστια ταξικά τείχη από την πρωτοβάθμια μέχρι την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Δημιουργούν σχολεία πολλών ταχυτήτων, όπου η χρηματοδότηση και το πρόγραμμα σπουδών τους, σύμφωνα με το σχέδιο Καλλικράτη, θα καθορίζονται από τα τοπικά επιχειρηματικά συμφέροντα. Επίσης, υποβαθμίζουν ακόμη περισσότερο την ποιότητα της εκπαίδευσης με τη μείωση της κρατικής χρηματοδότησης και του αριθμού των εκπαιδευτικών. Δημιουργούν πανεπιστήμια που λειτουργούν αποκλειστικά για το κεφάλαιο, που αποκλείουν τα παιδιά της εργατικής τάξης και προσφέρουν σε όσους μόνο έχουν την οικονομική δυνατότητα να σπουδάσουν κατακερματισμένες  γνώσεις και υποβαθμισμένα πτυχία, που τους εξαναγκάζουν σε έναν συνεχή ατομικό