Το κράτος και το κεφάλαιο δολοφονούν κάθε στιγμή…

Σίγουρα η «είδηση» αυτή δεν έγινε πρωτοσέλιδο σε καμιά εφημερίδα. Σίγουρα δεν αποτέλεσε κεντρικό θέμα στα δελτία των 8, ούτε και μονοπώλησε το ενδιαφέρον  των επισκεπτών σε κάποιο ιντερνετικό site ενημέρωσης. Κι όμως, την Κυριακή 19 Δεκέμβρη, ο  Ασίζ Εμάντ, μετανάστης εργάτης από την Αίγυπτο, βρέθηκε νεκρός στον ακάλυπτο χώρο κτιρίου επί της οδού Κοραή 3. Στο άκουσμα της είδησης αυτής κάποιοι θα μιλήσουν για ένα ακόμη «εργατικό ατύχημα», καθώς δεν έχει εφευρεθεί ακόμη κατηγορία «εργοδοτικών» ατυχημάτων! Κανένας από τους τηλεοπτικούς και κοινοβουλευτικούς πυλώνες της αστικής δημοκρατίας δεν σπατάλησε ούτε ένα γραμμάριο σάλιου για το περιστατικό. Δεν πρέπει βέβαια να μας διαφεύγει ότι όλοι αυτοί (κράτος, μμε αλλά και εργοδοτικός συνδικαλισμός) ενδιαφέρονται μόνο για να προπαγανδίσουν και να υλοποιήσουν τις επιταγές του ντόπιου και πολυεθνικού κεφαλαίου για την διασφάλιση και επέκταση της κερδοφορίας του, χρησιμοποιώντας το πρόσχημα της κρίσης και την προσπάθεια διάσωσης της «εθνικής» οικονομίας από το ενδεχόμενο της χρεοκοπίας. Ούτως ή άλλως, τα μόνα λόγια που μπορούν όλοι αυτοί να αρθρώσουν είναι για μια πιο νοικοκυρεμένη και ευέλικτη κρατική μηχανή και για ένα πιο αδιάφθορο πολιτικό σύστημα.

Ένας νεκρός εργάτης, θύμα της μαύρης και ανασφάλιστης εργασίας - καθώς δεν είχε υπογράψει καμία σύμβαση με τον εργολάβο-δουλέμπορο - χωρίς κανένα μέτρο ασφαλείας για τη δουλειά σε τέτοιο ύψος, μέσα σε κτίριο του Υπουργείου Εργασίας, όλα αυτά συνιστούν ξεκάθαρα δολοφονία. Μια ακόμη κρατική και εργοδοτική δολοφονία. Μια από τις πάμπολλες δολοφονίες σε βάρος τις εργατικής τάξης στις οικοδομές, στα λιμάνια, στις βιομηχανίες, στα χωράφια της ελληνικής επαρχίας, στα διάφορα δημόσια έργα (π.χ. δεκάδες εργάτες νεκροί και τραυματισμένοι στα ολυμπιακά έργα), στις απεργίες, στις διαδηλώσεις, στις νάρκες του Έβρου, στον αφρισμένα κύματα του Αιγαίου…. Μόνο που αυτή τη φορά στον κλάδο της καθαριότητας. Σε έναν κλάδο όπου η επίθεση με βιτριόλι στην Κωνσταντίνα Κούνεβα τον Δεκέμβρη του 2008 είχε σταθεί η αφορμή να  φανούν σε όλο τους το εύρος οι ακραίες συνθήκες εκμετάλλευσης, καταπίεσης και τρομοκρατίας σε βάρος των εργαζόμενων σε εργολαβικές εταιρίες, που οδήγησαν στο να αναφερόμαστε πλέον σ’ αυτές ως εταιρίες σύγχρονου δουλεμπορίου. Και όχι άδικα. Ανύπαρκτες ή «λευκές» συμβάσεις εργασίας, «μαύρη» και ανασφάλιστη (ούτε ένσημα, ούτε ιατροφαρμακευτική κάλυψη σε περίπτωση ασθένειας ή ατυχήματος) εργασία, μισθοί πολύ κάτω από τις συλλογικές συμβάσεις, ωράρια-λάστιχο, συχνές αλλαγές του
τόπου εργασίας, απλήρωτες υπερωρίες, υποχρεωτικό μισάωρο διάλλειμα προκειμένου να απασχολούνται οι εργαζόμενοι λιγότερο από πεντέμιση ώρες τη μέρα και συνεπώς να μην τους κολλιούνται βαρέα και ανθυγιεινά ένσημα -στην περίπτωση που υπάρχει «νόμιμη» σύμβαση ορισμένου χρόνου-, μαζικές απολύσεις και επαναπροσλήψεις με ακόμη πιο δυσμενείς όρους, συνεχής πίεση και έλεγχος από τη μεριά των επιστατών, καθημερινή τρομοκράτηση υπό το φόβο της απόλυσης (ή και της απέλασης στους παρανομοποιημένους μετανάστες-ριες), τραγικές συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας (όπως συνέβη με τον Ασίζ), γνωμοδοτήσεις υπέρ των εργοδοτών στις περισσότερες από προσφυγές στην επιθεώρηση εργασίας, εργοδοτικά σωματεία (όπως αυτό της ΟΙΚΟΜΕΤ) και γενικότερη αδυναμία συνδικαλιστικής οργάνωσης και αντίστασης. Και όλα αυτά ενώ τα κέρδη των εργολάβων-δουλέμπορων ανέρχονται σε κάποια εκατομμύρια. Πρόκειται για έναν από τους κλάδους όπου η δουλειά με όρους μεσαιωνικής γαλέρας βρήκε την καθολική της έκφραση. Ένα πραγματικό καπιταλιστικό κάτεργο…

Η αλήθεια είναι ότι θα υπάρξουν εκείνοι οι απολογητές του καπιταλιστικού συστήματος που θα μιλήσουν για νομικά κενά, εργοδοτικές αυθαιρεσίες και παραβίαση της εργατικής νομοθεσίας, και ως εκ τούτου θα κάνουν έκκληση για επιστροφή στη νομιμότητα και αποδοτικότερο έλεγχο από την μεριά του κρατικού μηχανισμού. «Παντού, όπου δοκιμάζει η νομοθεσία [δηλ. το κράτος], να κανονίσει τις διαφορές μεταξύ εργοδοτών και εργατών, τους πρώτους έχει πάντα για συμβούλους» (Άνταμ Σμιθ, αστός οικονομολόγος). Απόδειξη ότι αποτελεί πραγματικά στρατηγική επιλογή των αστικών κυβερνήσεων η θεσμοθέτηση (η σειρά των νόμων αυτών ξεκινά ήδη από το 1990) και επέκταση ενός βάρβαρου εργασιακού καθεστώτος, όπως αυτό των εργολαβιών, ακόμη και σε δημόσιες υπηρεσίες και οργανισμούς (ΙΚΑ, νοσοκομεία, Πανεπιστήμια, Υπουργεία κτλ.) είναι τα νέα μέτρα για τον ιδιωτικό τομέα που μπορούν άνετα να συγκριθούν με το «ειδικό» καθεστώς των εργολαβιών. Οι άθλιες εκμεταλλευτικές συνθήκες εργασίας σε όλο και περισσότερες δουλειές είναι μια σταθερά της καπιταλιστικής οργάνωσης της παραγωγής που αντιμετωπίζει τον εργαζόμενο σαν ένα γρανάζι στην καπιταλιστική μηχανή, σαν ένα υποζύγιο που η ζωή του δεν έχει καμία αξία και θα πρέπει να υποφέρει την σκλαβιά του αγόγγυστα και να μην αποζητά την ελευθερία του, τον αντιλαμβάνεται ως μια ακόμη δαπάνη που είναι αναγκασμένο να πληρώσει στο τέλος του μήνα, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για τον μόνο πραγματικό παραγωγό του πλούτου που θα έπρεπε να τον απολαμβάνει ο ίδιος και όχι να τον ιδιοποιείται ως υπεραξία ο καπιταλιστής.

 Και τώρα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, υπό την «πίεση» του ΔΝΤ και της ΕΕ, και σε αγαστή συνεργασία με το ακροδεξιό ΛΑΟΣ και την ΝΔ, αναλαμβάνει τον ρόλο να θεσμοθετήσει υπέρ του κεφαλαίου την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, την επέκταση του καθεστώτος της «μαύρης εργασίας» σε τομείς όπου κυριαρχούσε το μοντέλο της πλήρους και σταθερής εργασίας, την περικοπή μισθών και επιδομάτων, την θέσπιση του μισθού μαθητείας, την απελευθέρωση των απολύσεων, την υπερίσχυση των επιχειρησιακών συμβάσεων έναντι των κλαδικών και των κλαδικών έναντι της εθνικής γενικής συλλογικής σύμβασης εργασίας παρέχοντας έδαφος για την ακόμη μεγαλύτερη τρομοκράτηση των εργαζομένων, την πλήρη διάλυση και το ξεπούλημα δημόσιων αγαθών όπως είναι το σύστημα υγείας και εκπαίδευσης, με στόχο την ακόμη πιο έντονη υποτίμηση, την πειθάρχηση και την διαίρεση της εργατικής τάξης. Πρόκειται για την πιο καλά σχεδιασμένη επίθεση της αστικής τάξης εναντίον του προλεταριάτου από την μεταπολίτευση και μετά. Παράλληλα, παραδίδει σταδιακά στρατηγικά κομμάτια της «εθνικής» οικονομίας στο μεγάλο κεφάλαιο, όπως π.χ. την ΔΕΗ, τα λιμάνια, τα  μεταλλεία, που σημαίνει άμεσα μεγάλο αριθμό απολύσεων και συμβάλλει στην εντατικοποίηση της εργασίας, τα εξευτελιστικά χαμηλά μεροκάματα, την ανασφάλιστη εργασία, την έλλειψη επαρκών μέτρων ασφαλείας σ’ αυτούς τους τομείς, υποθηκεύοντας τυχόν δυνατότητα για συνδικαλιστική δράση.

Βέβαια το ενδιαφέρον μας για τις νέες σχέσεις εργασίας δεν είναι ούτε φιλολογικό ούτε ακαδημαϊκό. Μας αφορούν άμεσα ως πολιτικό υποκείμενο που παρεμβαίνει στο σύλλογο, καθώς ως εστιακοί φοιτητές προερχόμαστε όλοι από τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, κάποιοι από μας μάλιστα είναι ήδη εργαζόμενοι και βιώνουν τον εργασιακό μεσαίωνα και τα αδιέξοδα της ανεργίας που πλήττει κυρίως τη γενιά μας. Καθημερινά είναι τα παραδείγματα από το χώρο της εστίας, όπου οι μόνιμοι υπάλληλοι είναι ελάχιστοι, ενώ οι εργολαβίες έχουν εισχωρήσει σε  όλους σχεδόν τους τομείς  ξεζουμίζοντας τον ιδρώτα των εργαζομένων. Συγκεκριμένα, οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα και το εστιατόριο δουλεύουν υπό καθεστώς τρομοκρατίας και ανέχειας καθώς αλλάζουν συνέχεια οι συμβάσεις των εργολάβων με το ΕΙΝ, με αποτέλεσμα αν θα δουλεύουν την επόμενη μέρα και με τι όρους. Απειλούνται πως αν τολμήσουν να απεργήσουν θα απολυθούν ενώ κάποιοι έχουν υπογράψει λευκές συμβάσεις και δουλεύουν ανασφάλιστα, με την ευλογία του ΕΙΝ που παρά τις συνεχείς καταγγελίες του συλλόγου ακολουθεί την αδιάλλακτη κρατική πολιτική υποστήριξης των λεγόμενων «κορμάδων» (δηλ. αυτοί που διαχειρίζονται και εκμεταλλεύονται κορμιά-εργαζόμενους), όπως τους αποκάλεσε ο διευθύνων σύμβουλος του ΕΙΝ. Ο σύλλογος της ΦΕΠΑ εδώ και χρόνια όχι μόνο στέκεται  αλληλέγγυος στους αγώνες των εργαζομένων αλλά και μέσα από συλλογικές διαδικασίες και κινητοποιήσεις διεκδικεί την μονιμοποίηση των εργαζομένων και την κατάργηση των εργολαβιών. Μονόδρομο για μια αξιοπρεπή και ελεύθερη ζωή αποτελεί η ταξική οργάνωση όλων των καταπιεζόμενων κομματιών της κοινωνίας, εργαζομένων (ντόπιων και μεταναστών), φοιτητών και ανέργων ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα. Το κράτος και το κεφάλαιο κάθε μέρα δολοφονούν…     Σ’ αυτόν τον πόλεμο, το μόνο στρατόπεδο που μας αρμόζει να διαλέξουμε είναι αυτό της κομμουνιστικής χειραφέτησης.