Ως σχήματα φοιτητικών εστιών θεωρούμε απαραίτητη μια παρέμβαση στον τρόπο αντίληψης της φοιτητικής μέριμνας από τους Φοιτητικούς συλλόγους και την ανάπτυξη θέσεων πάνω στη σίτιση – στέγαση, καθώς και την αλλαγή του κοινωνικού-ταξικού της ρόλου μέσα από το μνημόνιο και τα νομοσχέδια (ν/σ) της Αξιολόγησης, του Νόμου-Πλαίσιο, της Δια Βίου Εκπαίδευσης κλπ, που στην ουσία αντιστοιχεί σε τεράστια κλοπή σε βάρος των κατώτερων οικονομικά κοινωνικών στρωμάτων και της εργατικής τάξης.
Η αντίληψη μας για τον ταξικό χαρακτήρα των εστιών, της φοιτητικής μέριμνας, καθώς και μιας σειράς άλλων πτυχών του λεγόμενου «κοινωνικού» κράτους , σε καμία περίπτωση δεν
εντάσσεται στο πλαίσιο ενός αμυντισμού αλλά σε μια διεκδικητική λογική προώθησης των συμφερόντων της εργατικής τάξης, των κατώτερων λαϊκών στρωμάτων, καθώς και όσων προέρχονται απ’ αυτά. Εμείς ως σχήματα που παρεμβαίνουμε στις εστίες τοποθετούμε τον εαυτό μας πρώτα και κύρια στο χώρο της επαναστατικής κομμουνιστικής αριστεράς και ως εκ τούτου δεν θα μπορούσαμε να περιοριστούμε σε αιτήματα τα οποία εκφράζουν έναν επαναστατικό αμυντισμό γιατί εκτιμούμε ότι κάτι τέτοιο όχι μόνο ενισχύει τους ελιγμούς της αστικής τάξης, που παρουσιάζονται με την μορφή μικροπαραχωρήσεων, εις βάρος της εργατικής τάξης αλλά αντίθετα ενισχύουν και τις αυταπάτες μεγάλου κομματιού που προέρχεται από τα λαϊκά στρώματα ότι ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα στα πλαίσια του οποίου μπορούμε να έχουμε νίκες ή ότι είναι ένα σύστημα που μπορεί να εξανθρωπισθεί.
Βλέπουμε ότι η προσπάθεια όλο και συστηματικότερης υποβάθμισης της φοιτητικής μέριμνας που έγινε από την πλευρά της κυβέρνησης της ΝΔ, συνεχίζεται και από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ χωρίς καμία αλλαγή, υλοποιώντας διαχρονικά όλες τις αποφάσεις της ΕΕ, όπως αυτές διαμορφώθηκαν σε Μπολόνια, Πράγα, Βερολίνο, και το τελευταίο διάστημα του μηχανισμού ΔΝΤ-ΕΚΤ, γεγονός το οποίο διαφαίνεται από τις κάθε τόσο προσπάθειες του ΕΙΝ για επιβολή ενοικίων, περιστολή του ασύλου, ιδιωτικοποίηση τομέων των εστιών, όπως η καθαριότητα η φύλαξη η συντήρηση τα μαγειρεία κλπ. .
Η φοιτητική στέγαση, αυτή την στιγμή, αντιστοιχεί σε 3 κατηγορίες: τα επιδόματα ενοικίου, τα ξενοδοχεία και τις εστίες. Όταν μιλάμε για επίδομα στέγασης εννοούμε μια ανεπαρκή οικονομική βοήθεια προς τον φοιτητή, η οποία έρχεται να αντικαταστήσει την δωρεάν στέγαση και συν τοις άλλοις χορηγείται με ανταποδοτικούς όρους, δηλαδή την επιτυχία στην εξεταστική της σχολής, εισάγοντας έτσι την λογική της ατομικής διαπραγμάτευσης. Στα ξενοδοχεία, στη λογική της μείωσης του κόστους της στέγασης κυριαρχούν άθλιες συνθήκες διαβίωσης, πλήρης απαγόρευση και κατάργηση του φοιτητικού συνδικαλισμού, εσωτερικός κανονισμός, που προκύπτει ως άμεση απόρροια παροχής στέγασης με εκμίσθωση ξενοδοχείων, καθώς και απομάκρυνση των φοιτητών τα καλοκαίρια και τις εορταστικές περιόδους, ώστε τα δωμάτια να νοικιάζονται σε πελάτες (τουρίστες). Και όσον αφορά στις εστίες, αυτές είναι πολύ λίγες σε σχέση με τις πραγματικές ανάγκες των φοιτητών (2.500 σε σύνολο 120.000) και καθημερινά υποβαθμίζονται όλο και περισσότερο από την πολιτική υποχρηματοδότησης και υποστελέχωσης των εκάστοτε κυβερνήσεων. Γενικά, ανά περίπτωση, αλλάζει ο τρόπος διαχείρισής τους, αλλά δύο είναι οι φορείς, τα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα (Ε.Ι.) και το Εθνικό Ίδρυμα Νεότητας (Ε.Ι.Ν.), που είτε τις συνδιαχειρίζονται είτε αναλαμβάνει ο ένας από τους δύο εξ ολοκλήρου τη διαχείριση.
Από τη μία το ΕΙΝ παρουσιάζεται ως ανεξάρτητο ίδρυμα αλλά στην ουσία είναι ένας από τους πιο αντιδραστικούς εκφραστές της κυβερνητικής πολιτικής και απ’ την άλλη τα Ε.Ι. με τα ν/σ της αξιολόγησης που τα καθιστούν οικονομικά και διοικητικά αυτοτελή προσπαθούν να αναλάβουν σταδιακά εξολοκλήρου την διαχείριση της φοιτητικής μέριμνας, επιβάλλοντας ιδιωτικοοικονομικά-ανταποδοτικά κριτήρια που θα συμβαδίζουν με το νέο εσωτερικό κανονισμό τους και θα είναι κερδοφόρες τρίτες οικονομικά πηγές.
Μπορούμε γενικά να συνοψίσουμε σε δύο κατηγορίες ανταποδοτικών δομών που εισάγονται στην στέγαση: την οικονομική και ακαδημαϊκή ανταποδοτικότητα.
Ο οικονομικός έλεγχος έχει να κάνει με την αυτονομία του προϋπολογισμού τους, με το απλό δηλαδή γεγονός ότι εναποτίθεται στο ίδιο το ίδρυμα η ευθύνη της λειτουργίας των εστιών, κάτι που συντελείται ως επιχειρηματική δραστηριότητα. Αυτό μπορεί να σημαίνει ότι η εξεύρεση λύσεων π.χ. στον τομέα της στελέχωσης θα σημαίνει εισαγωγή ιδιωτών σε ορισμένες λειτουργίες (όπως π.χ. έχει ήδη συμβεί με εταιρίες security, ενοικιαζόμενο προσωπικό καθαρισμού, catering στο εστιατόριο), οι οποίοι θα αναλαμβάνουν με μειοδοτικούς διαγωνισμούς υποβαθμίζοντας την ποιότητα κάλυψης των φοιτητικών αναγκών και μεταβάλλοντας τις εργασιακές σχέσεις στην στελέχωση των εστιών, με πλήρη κατάργηση του δημόσιου και μόνιμου χαρακτήρα τους, μετατρέποντάς τες σε ιδιωτικές, με οχτάμηνες συμβάσεις υπό καθεστώς ομηρίας και σε συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα για τους ίδιους τους εργαζομένους. Παραπέρα σημαίνει την εισαγωγή του παν/μίου στην αγορά ενοικίου με δυνατούς όρους, κάτι που εξηγεί το μανατζάρισμα των εστιών από τα Ε.Ι. στα τμήματά τους, προβάλλοντας την καλή τους κατάσταση και αναπαράγοντας την αντίθεση μεταξύ του ιδιώτη ενοικιαστή κατοικίας με το Πανεπιστήμιο ως επίδοξο ενοικιαστή με «δημόσια» και «ευγενικά» χαρακτηριστικά. Κάτι που έχει να κάνει βέβαια με την οικονομική του δυνατότητα και με αποκλειστικό στόχο να εγκλωβίσει σε επιμέρους αντιθέσεις, που προϋποθέτουν την ίδια την ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης και να αποκρύψει την δωρεάν σίτιση και στέγαση και κατ’ επέκταση παιδεία ως κοινωνικό-ταξικό δικαίωμα, προλειαίνοντας έτσι το έδαφος για την κατάργησή της και την εισαγωγή ενοικίων και αντιδραστικών ρυθμίσεων.
Οι εστίες κατανοούνται με βάση τις ανάγκες των ιδρυμάτων και αυτό φαίνεται ήδη από την παρακράτηση τμήματος της εστίας για φιλοξενία ατόμων που συμμετέχουν σε ερευνητικά προγραμμάτα και την δέσμευση χώρων που στερούνται από τα εστιακά πολιτιστικά τμήματα με γνώμονα την μείωση των λειτουργικών εξόδων του εκπαιδευτικού ιδρύματος (π.χ. η επίκαιρη προσπάθεια κλεισίματος της πανεπιστημιακής λέσχης και μεταφοράς τμημάτων αυτής στο κτίριο της Α ΦΕΠΑ, το κλείσιμο του μαγειρείου της ΦΕΕΜΠ). Μπαίνει έτσι μια προβληματική που έχει να κάνει με την αποδιάρθρωση των κοινωνικών χώρων που σχετίζονται με την φοιτητική μέριμνα γενικότερα και την επακόλουθη υποβάθμιση του φοιτητικού συνδικαλισμού και μακροπρόθεσμα την κατάργηση των ίδιων φοιτητικών συλλόγων.
Στο ίδιο κλίμα εντάσσεται και η απόφαση του ΕΙΝ, πριν από έξι χρόνια, για την κατάργηση των πανελλαδικών εστιακών φεστιβάλ που οργάνωνε ως τότε, και τη διακοπή της χρηματοδότησης των πολιτιστικών ομάδων των εστιών, μεταφέροντας εκβιαστικά αυτό το κόστος στο ταμείο εφορείας, στα ενοίκια δηλαδή που φιλοδοξεί να εισπράττει από τους φοιτητές. Η απάντηση δόθηκε μέσα από τις πολιτιστικές ομάδες της ΦΕΠΑ οι οποίες, μέσα από την αυτοοργάνωση της λειτουργίας τους, αλλά και την διεξαγωγή πέντε 3ήμερων φεστιβάλ τα οποία οργανώνονται από την βάση των οικοτρόφων της, κατάφερε να δημιουργήσει εκείνη την κοινωνική και πολιτική πίεση, έτσι ώστε να επαναχρηματοδοτηθούν οι πολιτιστικές ομάδες όλης της Ελλάδος γεγονός όμως το οποίο έχει πάψει να ισχύει.
Υπάρχει παράλληλα ένας άλλου τύπου έλεγχος, ο ακαδημαϊκός, εξίσου σημαντικός ως στόχος των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, στόχος που ενισχύει αυτές τις προβληματικές. Και εδώ ακριβώς έχει γίνει η αρχή με τον αποκλεισμό φοιτητών από τα άλλα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Εδώ, η στόχευση είναι ο έλεγχος της επίδοσης των οικότροφων στις επιμέρους σχολές των ιδρυμάτων, μέσω των γραμματειών των σχολών αυτών και αυτό σημαίνει ότι μόνο ένας φοιτητής με υψηλό ποσοστό επιτυχίας στις εξεταστικές, δηλαδή ένας φοιτητής παραγωγικός θα δικαιούται στέγαση σε εστία, καταργώντας έτσι τα κοινωνικοοικονομικά κριτηρία εισδοχής και διαμονής που ισχύουν ως τώρα. Σε πολλές εστίες έχουν ήδη παραχωρηθεί δωμάτια σε φοιτητές που αρίστευσαν στις πανελλαδικές κι όχι σ’ αυτούς που έχουν πραγματική οικονομική ανάγκη, ενώ συχνά ζητάνε από τους οικοτρόφους κάθε χρόνο αναλυτική βαθμολογία για την έγκριση της παραμονής τους ή όχι. Επίσης, θέτουν αυταρχικά το ν+2 σαν όριο παραμονής, έχοντας σαν άλλοθι την έλλειψη φοιτητικών εστιών -κάτι που όμως αποτελεί συγκεκριμένη πολιτική επιλογή όλων των μέχρι τώρα κυβερνήσεων. Συγκεκριμένα φέτος επιχειρούν να αλλάξουν τον ήδη προβληματικό τρόπο εισαγωγής φοιτητών στην εστία αντικαθιστώντας το μοντέλο που έκρινε τους υποψηφίους με βάση το κατά κεφαλήν τους εισόδημα με ένα νέο μοντέλο μοριοδότησης που ξεκάθαρα απειλεί τον κοινωνικό χαρακτήρα της φοιτητικής μέριμνας και εισάγει λογικές πειθάρχησης και ανταποδοτικότητας. Αρκεί μόνο να αναφέρουμε πως θα παίρνει μπόνους μόρια στο φάκελό του όποιος φοιτητής αρίστευσε στις πανελλήνιες, όποιος έχει μισθωτούς στο δημόσιο γονείς, όποιος έχει αδερφό που σπουδάζει σε στρατιωτικές σχολές (!) και εξισώνονται μεγάλες διαφορές στα οικογενειακά εισοδήματα. Η εδραίωση αυτού του νέου μοντέλου θα είναι και η ουσιαστική κατάργηση της δυνατότητας των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων να διαμένουν στην εστία, καθώς η εισαγωγή αυτής της νέας λογικής αντικαθιστά το κεκτημένο δικαίωμα, που προκύπτει από την κοινωνική και οικονομική ανάγκη με τις υλικές και ατομικές προϋποθέσεις εντατικοποίησης του φοιτητή, δηλαδή την λογική της ατομικής διαπραγμάτευσης, βάζοντας ταυτόχρονα αναχώματα στην δημιουργία Φ.Σ. σε νέες εστίες, καθώς και την πολιτική-συνδικαλιστική τους δράση.
Η παραπάνω δράση, γίνεται ακόμα πιο δύσκολη στο χώρο των εστιών, αφού τα Ε.Ι. προσπαθούν εδώ και χρόνια να μας απομονώσουν από το χώρο του πανεπιστημιακού ασύλου. Σε αυτήν την κατεύθυνση συμβάλλει καθοριστικά και ο ίδιος ο Νόμος Πλαίσιο, ο οποίος ορίζει ότι χώροι ασύλου είναι μόνο οι χώροι όπου πραγματοποιείται εκπαιδευτική και ερευνητική δραστηριότητα. Με δεδομένο, λοιπόν, ότι οι φοιτητικές εστίες αντιμετωπίζονται αποκλειστικά ως χώροι φιλοξενίας, επομένως χώροι χωρίς άσυλο -ως υλοποίηση αυτού του διαχωρισμού είδαμε την τοποθέτηση καγκέλων γύρω από τον χώρο της ΝΕΕΜΠ στοχεύοντας στον χωροταξικό διαχωρισμό από το άσυλο του πολυτεχνείου. Κάτι παρόμοιο έγινε και το 2004, όταν το ΕΜΠ προσπάθησε να απομονώσει τον χώρο γύρω από την ΦΕΕΜΠ αφού είχε αρχικά μετακινήσει τους φοιτητές του Πολυτεχνείου στις νέες εστίες. Αντιλαμβανόμενοι τον χώρο των εστιών ως κομμάτι της φοιτητικής μέριμνας και αυτήν ως προϋπόθεση για την ύπαρξη Δημοσίας και Δωρεάν Παιδείας, θεωρούμε αυτονόητο ότι ο χώρος των εστιών εντάσσεται στο πανεπιστημιακό άσυλο, το οποίο ορίζουμε ως πολιτικό και όχι ως ακαδημαϊκό, όπως το ορίζουν οι Πρυτανείες των σχολών. Εμείς, ως σύλλογοι μέσα από αποφάσεις και, κυρίως, μέσα από την κοινωνικοποίηση των χώρων μας καταφέρνουμε να τους κρατάμε ζωντανούς και να υπερασπιζόμαστε στην πράξη το άσυλο. Κι αυτό, βέβαια, πρέπει να γίνει υπόθεση όλων των φοιτητικών συλλόγων.
Σ’ όλα αυτά έρχεται να προστεθεί το νέο αντιδραστικό πολυ-νομοσχέδιο το οποίο είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του μνημονίου, προωθώντας αντιδραστικές αλλαγές, που τα προηγούμενα χρόνια έχει αποκρούσει το φοιτητικό κίνημα, τόσο στο Παν/μιο όσο και στη φοιτητική μέριμνα. Ενδεικτικά αναφέρουμε τις πρώτες εξαγγελίες της Υπουργού Παιδείας Διαμαντοπούλου που μιλούν εν συντομία για:
· Διοικητικές και οργανωτικές μεταβολές
Το μοντέλο διοίκησης των πανεπιστημίων ανατρέπεται. Μέχρι αυτή τη στιγμή τις αποφάσεις για την λειτουργία των σχολών λάμβαναν τα συλλογικά όργανα μαζί με τους καθηγητές και τους φοιτητές. Πλέον το αρμόδιο όργανο, κατά τα αγγλικά πρότυπα, θα είναι ένα συμβούλιο διοίκησης-ΚΑΤΟΧΗΣ, το οποίο θα διορίζεται από την κυβέρνηση, με τη συμμετοχή ενός εξωπανεπιστημιακού manager και τα φοιτητικά όργανα θα αποκλείονται από οποιαδήποτε απόφαση που σχετίζεται με το πανεπιστήμιο. Παράδειγμα για το ποία θα είναι η κατάληξη, υπάρχει. Το ξεπούλημα των δημόσιων οργανισμών προς όφελος των συμφερόντων των μονοπώλιων φανερώνει ότι οι μεγαλοστομίες για ένα πανεπιστήμιο που θα οδηγήσει σε καλύτερες μέρες τη γενιά μας είναι στάχτη στα μάτια με στόχο την συναίνεση των φοιτητών.
Από κει και έπειτα λόγω της ελλιπούς χρηματοδότησης από το κράτος -ήδη έχει μειωθεί κατά 40%- τα ιδρύματα θα πρέπει να βρουν άλλους τρόπους για εξεύρεση πόρων μέσω χορηγιών καθώς και να περικόψουν δαπάνες που αφορούν την λειτουργία τους. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται η θέσπιση της Κάρτας φοιτητή με την οποία θα είναι υποχρεωμένος να καλύπτει όλα τα έξοδα κατά την διάρκεια των σπουδών του (εγγραφή, συγγράμματα, μεταφορές, σίτιση). Η κάρτα αυτή, επιπλέον, αποτελεί προοίμιο της επιβολής διδάκτρων στο πανεπιστήμιο, καθιστώντας τους φοιτητές πελάτες του, καθώς επίσης και το τέλος της δημόσιας εκπαίδευσης. Η όποια χρηματοδότηση, θα γίνεται μετά προγραμματικές συμφωνίες σε σχέση με τις επιχειρηματικές επιδόσεις, εντάσσοντας την αξιολόγηση στην καθημερινότητα του φοιτητή. Τέλος καταργείται η φοιτητική μέριμνα, δηλαδή σίτιση-στέγαση-συγγράμματα, καθώς αυτά θεωρείται ότι θα αποτελούν εμπόδιο στην επίτευξη των οικονομικών στόχων των χορηγών-επιχειρηματιών.
· Κατάργηση των πτυχίων
Το πρώτο βήμα θα γίνει με την κατάργηση των τμημάτων και την είσοδο των εισακτέων απλά σε σχολές, κάτι που θα σημάνει την ακύρωση των πτυχίων. Σε αυτό το δρόμο κινείται και η δημιουργία ατομικού φακέλου προσόντων όπου θα συμπεριλαμβάνονται μαθήματα και εκτός αντικειμένου, αφού θα έχουν καταργηθεί τα τμήματα, αλλά και μαθήματα κατ’ επιλογή του ιδιώτη, ο οποίος αφού βάζει χρήματα θα έχει και την αξίωση να καταρτίζεται και ανάλογα το πρόγραμμα σπουδών, που δεν θα συνεπάγεται απλώς την εύρεση εργασίας με ακόμη πιο υποτιμημένους όρους, αλλά και την μη ανταπόκριση των σπουδών μας στην βαρβαρότητα της αγοράς εργασίας. Η ενσωμάτωση των πιστωτικών μονάδων, πόντων ανά μάθημα, θα οδηγήσει σε ένα κυνήγι τυπικών προσόντων-χαρτιών-πιστοποιητικών, δηλαδή γνώσεων χωρίς αντίκρισμα, μέσα από σεμινάρια ιδιωτών, καταφέρνοντας μόνο να αναπτύξει των ανταγωνισμό μεταξύ των φοιτητών, παραχωρώντας εξ ολοκλήρου την γνώση στα χέρια των μονοπωλίων .
Μέσα σ’ αυτών τον απροκάλυπτο πόλεμο εις βάρος του μέλλοντος μας έρχεται και η αλλαγή στον τρόπο διδασκαλίας των μαθημάτων με την υποχρεωτική παρακολούθηση, την καταγραφή της απόδοσης των φοιτητών, την επιβολή προαπαιτούμενων μαθημάτων ( δηλαδή να περνάμε στο επόμενο έτος μόνο αν έχουμε περάσει συγκεκριμένο αριθμό μαθημάτων ) και την δυνατότητα διαγραφής φοιτητών που έχουν αποτύχει σε καθορισμένα μαθήματα σε συγκεκριμένη σειρά ή και φοιτητών που ξεπέρασαν το 2ν έτος σπουδών τους, κάνοντας ακόμα πιο δύσκολη την απόκτηση του πτυχίου, συνυπολογίζοντας και την μείωση των εξεταστικών. Φανερώνει, όμως, και μία προσπάθεια χειραγώγησης και κατευνασμού του φοιτητικού κινήματος απομακρύνοντας το από τις συλλογικές-ταξικές διεκδικήσεις-διαδικασίες.
· Καλλικράτης-Πανεπιστήμιο
Ο Καλλικράτης δεν θα έχει εφαρμογή μόνο στη δημόσια διοίκηση (δήμοι, περιφέρειες) αλλά και στο πανεπιστήμιο. Συγχωνεύσεις τμημάτων ακόμα και σχολών με παρόμοιο επιστημονικό αντικείμενο, καταργήσεις σχολών με σκοπό τα 40 ΑΕΙ και ΤΕΙ που υπάρχουν να μειωθούν στο μισό ως τα τέλη του 2011, δημιουργία « σχολών πολλών ταχυτήτων », αλλαγές στις διοικητικές λειτουργίες με απολύσεις προσωπικού σε όλους τους τομείς (εκπαιδευτικοί, προσωπικό καθαριότητας, υπάλληλοι γραμματείας) με στόχο την γενική απαξίωση και υποβάθμιση του πανεπιστημίου και τον περιορισμό των διαχειριστικών δαπανών συρρικνώνοντας το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης.
· Νέα κριτήρια λειτουργίας της φοιτητικής μέριμνας
Ειδικά αυτή την περίοδο λιτότητας και περικοπών, είναι εμφανές ότι το αστικό κράτος δεν προτίθεται να δώσει καμία χρηματοδότηση για τη φοιτητική μέριμνα, πόσο μάλλον το πανεπιστήμιο-επιχείρηση. Το υπουργείο παιδείας θεσμοθετεί τα εξής:
Ø Αντικατάσταση των δωρεάν συγγραμμάτων με « ηλεκτρονικά συγγράμματα » που θα διατίθενται στο Διαδίκτυο.
Ø Επιβολή διδάκτρων σε πρώτο επίπεδο σε όσους αποτυγχάνουν στις εξεταστικές στη σχολή τους. Έχοντας υπ’ όψιν το γενικότερο μοντέλο που προωθείται καταλαβαίνουμε πως αυτό δεν πρόκειται παρά να είναι η αρχή για την καθιέρωση διδάκτρων και ανταποδοτικών λογικών.
Ø «Εξυγίανση» των φοιτητικών εστιών και εύρεση 2.500 «νέων» θέσεων, με την εκδίωξη ουσιαστικά όσων είναι πάνω από ν+2 έτη, καθώς και με την παράλληλη νομιμοποίηση της σύμπραξης δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, πράγμα το οποίο σημαίνει την καταβολή ενοικίου από τους ίδιους τους φοιτητές και τις οικογένειες τους είτε σε εστίες είτε σε διαμερίσματα.
Παράλληλα με όλα αυτά οι εστίες αποτελούν τόσο λόγω της σύνθεσης τους (οικότροφοι από πολλά μέρη της Ελλάδας και από πολλές χώρες), όσο και λόγω του χαρακτήρα τους (χώρος δια της μονής φοιτητών-οικοτρόφων), ένα προνομιακό πεδίο πολιτισμικής διαντίδρασης και δράσης καθώς και ένα κύτταρο εντός του πανεπιστημίου για προώθηση του σύγχρονου λαϊκού πολιτισμού. Στις εστίες διαμένουν κατά πλειοψηφία τα παιδιά της εργατικής τάξης και ως εκ τούτου κάθε πολιτιστική δραστηριότητα είναι απαραίτητο να αναδεικνύει τα συμφέροντα και να ενισχύει τα πολιτικά προτάγματα της τάξης μας. Οι πολιτιστικές ομάδες, η συνέχιση της ύπαρξης τους καθώς και η ολόπλευρη ενίσχυση τους αποτελούν για εμάς πολιτικό στόχο, γιατί έτσι μπορεί να προβληθεί ένας άλλος πολιτισμός εχθρικός απέναντι στον πολιτισμό της εμπορευματοποίησης της υποταγής και τα της μοιρολατρίας που δεν είναι άλλος από το κυρίαρχο πολιτισμικό πρότυπο που δεν είναι άλλος από τον πολιτισμό της αστικής τάξης.
Φιλοδοξούμε μέσα από τη διοργάνωση φεστιβάλ, πολιτιστικών εκδηλώσεων, χωρίς είσοδο και χορηγίες να δημιουργήσουμε πυρήνες επαφής του εργατικού-λαϊκού κινήματος με το φοιτητικό, αναζωογονώντας από τη μια την πραγματική σημασία του ασύλου ως χώρου ελεύθερης διακίνησης ιδεών, και απ’ την άλλη προσπαθώντας να συμβάλλουμε στην ανάδειξη του λαϊκού πολιτισμού ως ενός τρόπου προβληματισμού, έμπνευσης αλλά και οργάνωσης της αντίστασής μας ενάντια στο σύστημα και τις επιθέσεις του. Οι φοιτητικές εστίες αποτελούν ίσως τους μόνους χώρους όπου το άσυλο λειτουργεί χωρίς χρονικούς περιορισμούς, καθώς δεν έχουν ώρες λειτουργίας, και για αυτό το λόγο κάθε πολιτιστική δραστηριότητα μπορεί να ενισχύσει τον πραγματικό πολιτικό-ταξικό χαρακτήρα του ασύλου. Εμπνεόμαστε από το λαϊκό θέατρο της Ελεύθερης Ελλάδας την περίοδο του Εμφυλίου Πολέμου, τις πολιτιστικές δραστηριότητες διαφόρων χωρών σε περιόδους στρατιωτικής δικτατορίας και θεωρούμε επιτακτική ανάγκη σε μια περίοδο που το σύστημα επιτίθεται και ιδεολογικά να δώσουμε απάντηση.
Θεωρούμε πως οι εστίες και γενικά η σίτιση-στέγαση αποτελούν οργανικό κομμάτι του δημόσιου-δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης και οφείλουν τα σχήματα της ΕΑΑΚ να τις αντιμετωπίσουν σοβαρά. Απ’ όλα τα παραπάνω καταλαβαίνουμε πως είναι τουλάχιστον παραλογισμός να υπάρχουν λογικές που είτε εγκλωβίζουν την δωρεάν, δημόσια παιδεία στις αναφορές στα δωρεάν συγγράμματα, είτε μιλούν για εστίες που θα εξυπηρετούν τις ανάγκες φοιτητών ενός συγκεκριμένου ιδρύματος (π.χ. ΕΚΠΑ, ΕΜΠ) εισάγοντας ουσιαστικά έτσι μια μορφή πρωτόλειας αξιολόγησης, κάτι που προασπίζεται η ΠΚΣ στα πλαίσιά της και, δυστυχώς, κάποια σχήματα της ΕΑΑΚ. Εμείς προτάσσουμε την ενιαία κάλυψη των αναγκών σίτισης και στέγασης απέναντι πολιτική της εισαγωγής της αξιολόγησης στην φοιτητική στέγαση και της κάλυψης αυτής της ανάγκης αποσπασματικά και με ανταποδοτικούς όρους, πολιτική που διαμορφώνει έτσι εστίες πολλών ταχυτήτων. Προασπιζόμενοι το συνολικό κοινωνικό δικαίωμα της δωρεάν παιδείας που δεν μπορεί να αξιολογηθεί, να υποβαθμιστεί, να κατακερματιστεί έχουμε ως πολιτικό-στρατηγικό αίτημα τη διαμόρφωση ενός Ενιαίου Δημόσιου Φορέα Διαχείρισης για τη σίτιση και τη στέγαση που θα χρηματοδοτείται απευθείας από ξεχωριστό κονδύλι του κρατικού προϋπολογισμού και θα ελέγχεται από τους Φ.Σ. και τα εργατικά σωματεία.
Δεν έχουμε αυταπάτες ότι οι εστίες μπορούν να αποτελέσουν νησίδες σοσιαλισμού στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος. Ωστόσο αποτελούν ένα χώρο όπου δημιουργούνται συνειδήσεις, συγκροτούνται αγώνες από τα κάτω και μπορεί να οργανωθεί ένα κομμάτι της αντίστασης ενάντια στο σύστημα και τις επιθέσεις του. Όλα αυτά μπορούν να πραγματωθούν μόνο μέσα από τη συμπόρευση του φοιτητικού κινήματος (κομμάτι του οποίου αποτελούν και οι εστίες) με το εργατικό-λαϊκό κίνημα. Σ αυτή την κατεύθυνση καλούμε όλα τα σχήματα που δραστηριοποιούνται στους φοιτητικούς συλλόγους να εντάξουν στις θέσεις τους και τις αναλύσεις τους τη φοιτητική μέριμνα και παράλληλα να ενισχύουν τους αγώνες και τις κινητοποιήσεις των φοιτητικών εστιών, γιατί σε συνθήκες καπιταλιστικής βαρβαρότητας και συντεταγμένης επίθεσης της αστικής τάξης ενάντια στην εργατική και τα δικαιώματα της νεολαίας στη μόρφωση και τη δουλειά κανείς δεν μπορεί να παραμένει μόνο σε συντεχνιακά αιτήματα και διεκδικήσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου