Κείμενο για τους εργαζομένους στην εστίας μας απο τον ΣΟΦΕΠΑ

Η εξουσία μας έχει πουλήσει ένα ψέμα

Έχουμε ακούσει πολύ και έχουμε νιώσει ακόμα περισσότερο πως η κατάσταση είναι δύσκολη, πως βρισκόμαστε σε οικονομική κρίση επειδή κάτι πήγε στραβά στη διαχείριση και τώρα θα το διορθώσουν। Η κρίση είναι εγγενές πρόβλημα αυτού του οικονομικού συστήματος, του καπιταλισμού, που συσσωρεύει τον πλούτο στα χέρια των λίγων αφήνοντας του πολλούς να ζουν ή να πεθαίνουν στο όριο της φτώχειας.
Και τώρα αυτοί οι λίγοι που μας εκμεταλλεύονται για να πλουτίζουν ζητούν να ζοριστούμε για να ξεπεράσουν τη ζημιά. Δεν είμαστε στην ίδια πλευρά κι αυτό είναι ξεκάθαρο. Στο όνομα της διεξόδου απ’ την κρίση το κράτος προωθεί ρυθμίσεις στα μέτρα του κεφαλαίου, ακρωτηριάζοντας τα δικαιώματα της κοινωνικής πλειοψηφίας. Αυτές οι ρυθμίσεις, όμως, οπωσδήποτε δεν θα πέρναγαν έτσι χωρίς να ξεσηκώσουν κοινωνικές αντιδράσεις, σε μία περίοδο που η επίθεση του καπιταλισμού στα εργασιακά μας δικαιώματα έχει πάρει τόσο άγρια χαρακτηριστικά και που είναι προφανές το κοινωνικό ρήγμα και η κρίση του πολιτικού συστήματος στα μάτια του λαού. Χρειάζονται μια καλή βιτρίνα που θα εξασφαλίσει ομαλότητα και ανοχή. Και η βιτρίνα αυτή δεν είναι άλλη από τη νέα κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Όλοι είδαμε πως τα ΜΜΕ, τα οποία κατέχουν και κατευθύνουν οι μεγαλοεπιχειρημάτιες, είχαν προεξοφλήσει πριν την εκλογική αναμέτρηση τη νίκη του Γιωργάκη - που ξαφνικά έγινε Γιώργος και έχει και «σχέδιο» διεξόδου από την κρίση - τρομοκρατώντας τον κόσμο με τον κίνδυνο μη δημιουργίας αυτοδύναμης κυβέρνησης και παρουσιάζοντας ένα αναγεννημένο, προοδευτικό ΠΑ.ΣΟΚ. Όσα φρέσκα πρόσωπα κι αν βάλει στα υπουργεία του και όσες μετονομασίες κι αν κάνει η πολιτική του θα παραμείνει η ίδια, η συνέχεια δηλαδή της πολιτικής της Ν.Δ., που εξυπηρετεί συγκεκριμένα μεγαλοσυμφέροντα και υποτάσσεται στις επιταγές της Ε.Ε. Από τις πρώτες κιόλας μέρες κυβέρνησής του προσπάθησε να τρομοκρατήσει και να καταστείλει την όποια φωνή αντίδρασης στα αντεργατικά μέτρα που θέλει να προωθήσει αυξάνοντας την αστυνομοκρατία και κηρύσσοντας παράνομη την απεργία των λιμενεργατών, αφού πρώτα έκανε διάλογο με τα γνωστά γκλοπ του. Το «σχέδιό» του δεν είναι άλλο από κάποια επιδόματα-ψίχουλα την ίδια στιγμή που μειώνει τους φόρους στις μεγάλες επιχειρήσεις και ρίχνει τα βάρη στους χαμηλοαμοιβόμενους και συνταξιούχους με την αύξηση της άμεσης και έμμεσης φορολογίας τους, το πάγωμα των μισθών, το πάγωμα των προσλήψεων, την απόλυση των εργαζομένων των stage, που ήδη διαπραγματεύονταν το μέλλον τους με τους χειρότερους όρους, την αύξηση ορίων συνταξιοδότησης σε γυναίκες, την κατάργηση της μητρότητας, τις περικοπές των ιατροφαρμακευτικών παροχών, τη μεθοδευμένη συρρίκνωση του δημόσιου τομέα και ξεπουλήματός του σε ιδιώτες. Είναι φανερό πως το ΠΑ.ΣΟ.Κ. εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου, το οποίο δεν είναι διατεθειμένο να χάσει τίποτα απ’ τα κέρδη του. Τη Δευτέρα ξεκινά ο «διάλογος» της κυβέρνησης με ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, ένας διάλογος με πολύ συγκεκριμένο ρόλο που ξεπουλά τα εργασιακά δικαιώματα των πολλών στο βωμό των συμφερόντων των λίγων. Με παρόμοιους διαλόγους του παρελθόντος έχουμε φθάσει στη σημερινή κατάσταση εργασιακού μεσαίωνα όπου έχουν καταστρατηγηθεί όλα τα προηγούμενα κεκτημένα του εργατικού κινήματος και σήμερα καλούμαστε να δουλεύουμε με πενιχρούς μισθούς, χωρίς συλλογικές συμβάσεις εργασίας, με ελαστικά ωράρια, συμβασιούχοι, ωρομίσθιοι, ανασφάλιστοι, ακόμα και επινοικιαζόμενοι χωρίς καμία βεβαιότητα για το αύριο. Καλούμαστε να θάψουμε την αξιοπρέπειά μας κάτω από το φόβο της απόλυσης και της ανεργίας.
Η ίδια πολιτική ακολουθείται και στο χώρο της φοιτητικής μέριμνας, η οποία είναι περιττό έξοδο στον προϋπολογισμό τόσο του κράτους όσο και των Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων. Το ΕΙΝ και το ΕΚΠΑ εφαρμόζοντας τα νομοσχέδια της κυβέρνησης ακολουθεί πιστά μια πολιτική υποβάθμισης και υποχρηματοδότησης. Χαρακτηριστική είναι η υποστελέχωση των εστιών όσον αφορά στο προσωπικό συντήρησης, φύλαξης και σίτισης και οι προσπάθειες κατάργησης του δημόσιου και μόνιμου χαρακτήρα των εργασιακών σχέσεων. Σε αρκετές εστίες δε τη φύλαξη έχουν αναλάβει εταιρίες security, την καθαριότητα ιδιωτικά συνεργία με επινοικιαζόμενο προσωπικό, ενώ στη συντήρηση και στο εστιατόριο (όπου υπάρχει) οι προσλήψεις γίνονται με οκτάμηνες συμβάσεις στο μεσοδιάστημα των οποίων γίνεται ανάθεση σε ιδιωτική εταιρία, το πρώτο βήμα στην παραχώρηση των εστιατορίων σε catering. Συγκεκριμένα στη Φ.Ε.Π.Α. λήγουν οι συμβάσεις στις 30 Δεκέμβρη και το μέλλον φαίνεται αβέβαιο, καθώς ούτε καν έχει ξεκινήσει η διαδικασία προκήρυξης των θέσεων.
Ως Σύλλογος Οικοτρόφων Φ.Ε.Π.Α. μέσα από αποφάσεις Γενικών Συνελεύσεων απαιτούμε δημόσιο, μόνιμο και επαρκές προσωπικό για την πλήρη στελέχωση της εστίας και δεν είμαστε διατεθειμένοι να επιτρέψουμε καμία παραχώρηση σε ιδιώτες που θα υποβαθμίζει τη δική μας καθημερινότητα αλλά και πολύ περισσότερο την καθημερινότητα των εργαζομένων. Εμείς, ωστόσο, σας καλούμε να μην υποκύπτετε και να καταγγέλλεται όλα τα περιστατικά εκμετάλλευσης και εργοδοτικής τρομοκρατίας στο φοιτητικό σύλλογο καθώς και να οργανώσετε τη πάλη σας στα κλαδικά πρωτοβάθμια σωματεία. Ο δρόμος της συλλογικής και οργανωμένης πάλης από τα κάτω είναι ο μόνος που μπορεί να βγάλει μαχητικά και νικηφόρα τις ανάγκες των εργαζομένων στο προσκήνιο, και αυτό έχει αποδειχθεί ιστορικά βλέποντας κανείς πως κατακτήθηκαν βασικά μας δικαιώματα τα οποία πλέον απειλούνται άμεσα, αλλά αποδεικνύεται και στο σήμερα όπου σε όποιον χώρο έχουν αντιδράσει συλλογικά οι εργαζόμενοι, χωρίς στημένους διαλόγους και ξεπουλημένους μεγαλοσυνδικαλιστές, έχουν καταφέρει να μπλοκάρουν τα σχέδια των εκμεταλλευτών-εργοδοτών τους.
Μόνη εγγύηση απέναντι σε αυτή τη λαίλαπα είναι οι αγώνες μαζί με όλα τα κομμάτια της κοινωνίας. Ως Σύλλογος αποφασίσαμε να κινητοποιηθούμε δυναμικά μαζί με άλλες εστίες στα κεντρικά γραφεία του ΕΙΝ με παράσταση διαμαρτυρίας την Πέμπτη 26/11 και καλούμε τους εργαζομένους της εστίας να απεργήσουν την ίδια μέρα και παράλληλα με την παράσταση διαμαρτυρίας να παραμείνει κλειστό το εστιατόριο. Αυτός ο αγώνας αφορά άμεσα τόσο τους φοιτητές όσο και τους εργαζομένους κι οφείλουμε να συμπορευτούμε και να συντονίζουμε τις δράσεις μας ώστε να δυναμώσει η φωνή μας και η δύναμή μας.

… όσο και αν η εξουσία προσπαθεί να μας πείσει για το αντίθετο εμείς αρκεί να θυμόμαστε και να ξέρουμε πως η δύναμη είναι στα χέρια μας.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΝΔ-ΠΑ.ΣΟ.Κ-ΕΕ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΚΦΡΑΣΤΕΣ ΤΟΥΣ ΠΑΣΚΕ ΚΑΙ ΔΑΚΕ:
• ΕΞΩ ΟΙ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΣΤΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΝ/ΜΙΟ
• ΜΟΝΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΗΣ ΦΟΙΤΗΤΙΚΗΣ ΜΕΡΙΜΝΑΣ
• ΚΑΜΙΑ ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ ΣΤΑ ΔΙΑΚΙΩΜΑΤΑ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΣΧΗΜΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ
• ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΥΞΗΣΗ ΤΩΝ ΟΡΙΩΝ ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΗΣΗΣ
• ΚΑΤΩΤΕΡΟΣ ΜΙΣΘΟΣ 1500 ΕΥΡΩ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
• ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΟΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟΚΡΑΤΕΣ

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΟΙΚΟΤΡΟΦΩΝ Φ.Ε.Π.Α.

Σχήματα και σύντροφοι που παρεμβαίνουν στον χώρο των εστιών

Ως σχήματα φοιτητικών εστιών θεωρούμε απαραίτητη μια παρέμβαση στον τρόπο αντίληψης της φοιτητικής μέριμνας από τους Φοιτητικούς συλλόγους και την ανάπτυξη θέσεων πάνω στη σίτιση – στέγαση και την αλλαγή του κοινωνικού της ρόλου μέσα από τα νομοσχέδια (ν/σ) της Αξιολόγησης, του Ν। Πλαίσιο κλπ।, που στην ουσία αντιστοιχεί σε τεράστια κλοπή σε βάρος των κατώτερων οικονομικά κοινωνικών στρωμάτων

Βλέπουμε ότι η προσπάθεια όλο και συστηματικότερης υποβάθμισης της φοιτητικής μέριμνας από την πλευρά της κυβέρνησης της ΝΔ, συνεχίζεται και από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ χωρίς καμία αλλαγή, υλοποιώντας όλες τις αποφάσεις της ΕΕ, όπως αυτές διαμορφώθηκαν σε Μπολόνια, Πράγα, Βερολίνο. Αυτό γίνεται προφανές από τη μη απομάκρυνση του διευθύνοντα συμβούλου του ΕΙΝ (ο οποίος ορίστηκε από τον υπουργό παιδείας την επόμενη μέρα της επανόδου της ΝΔ στην εξουσία), του πιο αντιδραστικού έως τώρα εκφραστή της κυβερνητικής πολιτικής για την Παιδεία, του οποίου πολιτικές θέσεις ανάμεσα σε άλλες είναι η κατάργηση του ασύλου στο χώρο των εστιών, η πλήρης ιδιωτικοποίησή τους, η εισαγωγή αξιολογικών-ανταποδοτικών κριτηρίων, μετατρέποντας στην ουσία τη διαμονή στις εστίες σε φιλοξενία και τους οικοτρόφους σε ενοίκους.

Η φοιτητική στέγαση, αυτή την στιγμή, αντιστοιχεί σε 3 κατηγορίες: τα επιδόματα ενοικίου, τα ξενοδοχεία και τις εστίες. Όταν μιλάμε για επίδομα στέγασης εννοούμε μια ανεπαρκή οικονομική βοήθεια προς τον φοιτητή, η οποία έρχεται να αντικαταστήσει την δωρεάν στέγαση και συν τοις άλλοις χορηγείται με ανταποδοτικούς όρους, δηλαδή την επιτυχία στην εξεταστική της σχολής, εισάγοντας έτσι την λογική της ατομικής διαπραγμάτευσης. Στα ξενοδοχεία, στη λογική της μείωσης του κόστους της στέγασης κυριαρχούν άθλιες συνθήκες διαβίωσης, πλήρης απαγόρευση και κατάργηση του φοιτητικού συνδικαλισμού, εσωτερικός κανονισμός, που προκύπτει ως άμεση απόρροια παροχής στέγασης με εκμίσθωση ξενοδοχείων, καθώς και απομάκρυνση των φοιτητών τα καλοκαίρια και τις εορταστικές περιόδους, ώστε τα δωμάτια να νοικιάζονται σε πελάτες (τουρίστες). Και όσον αφορά στις εστίες αυτές είναι πολύ λίγες σε σχέση με τις πραγματικές ανάγκες των φοιτητών και καθημερινά υποβαθμίζονται όλο και περισσότερο από την πολιτική υποχρηματοδότησης και υποστελέχωσης των κυβερνήσεων. Γενικά, ανά περίπτωση, αλλάζει ο τρόπος διαχείρισής τους, αλλά δύο είναι οι φορείς, τα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα (Ε.Ι.) και το Εθνικό Ίδρυμα Νεότητας (Ε.Ι.Ν.), όπου είτε συνδιαχειρίζονται είτε αναλαμβάνει ο ένας από τους δύο εξολοκλήρου τη διαχείριση.
Από τη μία το ΕΙΝ παρουσιάζεται ως ανεξάρτητο ίδρυμα αλλά στην ουσία είναι ένας από τους πιο αντιδραστικούς εκφραστές της κυβέρνησης και απ’ την άλλη τα Ε.Ι. με τα ν/σ της αξιολόγησης που τα καθιστούν οικονομικά και διοικητικά αυτοτελή προσπαθούν να αναλάβουν σταδιακά εξολοκλήρου την διαχείριση της φοιτητικής μέριμνας, επιβάλλοντας ιδιωτικοοικονομικά-ανταποδοτικά κριτήρια που θα συμβαδίζουν με το νέο εσωτερικό κανονισμό τους και θα είναι κερδοφόρες τρίτες οικονομικές πηγές.

Μπορούμε γενικά να συνοψίσουμε σε δύο κατηγορίες ανταποδοτικών δομών που εισάγονται στην στέγαση: την οικονομική και ακαδημαϊκή ανταποδοτικότητα.

Ο οικονομικός έλεγχος έχει να κάνει με την αυτονομία του προϋπολογισμού τους, με το απλό δηλαδή γεγονός ότι εναποτίθεται στο ίδιο το ίδρυμα η ευθύνη της λειτουργίας των εστιών, κάτι που συντελείται ως επιχειρηματική δραστηριότητα. Αυτό μπορεί να σημαίνει ότι η εξεύρεση λύσεων π.χ. στον τομέα της στελέχωσης θα σημαίνει εισαγωγή ιδιωτών σε ορισμένες λειτουργίες (όπως π.χ. έχει ήδη συμβεί με εταιρίες security, ενοικιαζόμενο προσωπικό καθαρισμού, catering στο εστιατόριο), οι οποίοι θα αναλαμβάνουν με μειοδοτικούς διαγωνισμούς υποβαθμίζοντας την ποιότητα των παρεχομένων υπηρεσιών στους οικότροφους και μεταβάλλοντας τις εργασιακές σχέσεις στην στελέχωση των εστιών, με πλήρη κατάργηση του δημόσιου και μόνιμου χαρακτήρα τους, μετατρέποντάς τες σε ιδιωτικές, με οχτάμηνες συμβάσεις υπό καθεστώς ομηρίας και σε συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα. Παραπέρα σημαίνει την εισαγωγή του παν/μίου στην αγορά ενοικίου με δυνατούς όρους, κάτι που εξηγεί το μανατζάρισμα των εστιών από τα Ε.Ι. στα τμήματά τους, προβάλλοντας την καλή τους κατάσταση και αναπαράγοντας την αντίθεση μεταξύ του ιδιώτη ενοικιαστή κατοικίας με το Πανεπιστήμιο ως επίδοξο ενοικιαστή με «δημόσια» και «ευγενικά» χαρακτηριστικά. Κάτι που έχει να κάνει βέβαια με την οικονομική του δυνατότητα και με αποκλειστικό στόχο να εγκλωβίσει σε επιμέρους αντιθέσεις, που προϋποθέτουν την ίδια την ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης και να αποκρύψει την δωρεάν σίτιση και στέγαση και κατ’ επέκταση παιδεία ως κοινωνικό δικαίωμα, προλειαίνοντας έτσι το έδαφος για την κατάργησή της και την εισαγωγή ενοικίων και αντιδραστικών ρυθμίσεων.
Οι εστίες κατανοούνται με βάση τις ανάγκες των ιδρυμάτων και αυτό φαίνεται ήδη από την παρακράτηση τμήματος της εστίας για φιλοξενία ερευνητικών προγραμμάτων και την δέσμευση χώρων που στερούνται από τα εστιακά πολιτιστικά τμήματα με γνώμονα την μείωση των λειτουργικών εξόδων του εκπαιδευτικού ιδρύματος (π.χ. η επίκαιρη προσπάθεια κλεισίματος της πανεπιστημιακής λέσχης και μεταφοράς τμημάτων αυτής στο κτίριο της Α ΦΕΠΑ). Μπαίνει έτσι μια προβληματική που έχει να κάνει με την αποδιάρθρωση των κοινωνικών χώρων που σχετίζονται με την φοιτητική μέριμνα γενικότερα και την επακόλουθη υποβάθμιση του φοιτητικού συνδικαλισμού και την κατάργηση των φοιτητικών συλλόγων.
Στο ίδιο κλίμα εντάσσεται και η απόφαση του ΕΙΝ, πριν από τέσσερα χρόνια, για την κατάργηση των πανελληνίων εστιακών φεστιβάλ που οργάνωνε ως τότε, και τη διακοπή της χρηματοδότησης των πολιτιστικών ομάδων από το ΕΙΝ, μεταφέροντας εκβιαστικά αυτό το κόστος στο ταμείο εφορείας, στα ενοίκια δηλαδή που εισπράττει από τους φοιτητές, παρόλο που συνέχισε να εισπράττει κονδύλια από το Υπουργείο Πολιτισμού για την διεξαγωγή φεστιβάλ. Η απάντηση δόθηκε μέσα από τις πολιτιστικές ομάδες της ΦΕΠΑ οι οποίες, μέσα από την αυτοοργάνωση της λειτουργίας τους, αλλά και την διεξαγωγή τεσσάρων 3ήμερων φεστιβάλ τα οποία οργανώνονται από την βάση των οικοτρόφων της, κατάφερε να δημιουργήσει εκείνη την κοινωνική και πολιτική πίεση, έτσι ώστε να επαναχρηματοδοτηθούν οι πολιτιστικές ομάδες όλης της Ελλάδος.

Από την άλλη μεριά υπάρχει ένας δευτέρου τύπου έλεγχος, ο ακαδημαϊκός, εξίσου σημαντικός ως στόχος των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, στόχος που ενισχύει αυτές τις προβληματικές. Και εδώ ακριβώς έχει γίνει η αρχή με τον αποκλεισμό φοιτητών από άλλα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Εδώ, η στόχευση είναι ο έλεγχος της επίδοσης των οικότροφων στις επιμέρους σχολές των ιδρυμάτων, μέσω των γραμματειών των σχολών αυτών και αυτό σημαίνει ότι μόνο ένας φοιτητής με υψηλό ποσοστό επιτυχίας στις εξεταστικές θα δικαιούται στέγαση σε εστία, δηλαδή η κατάργηση των κοινωνικοοικονομικών κριτηρίων εισδοχής και διαμονής που ισχύουν ως τώρα. Σε πολλές εστίες έχουν παραχωρηθεί δωμάτια σε φοιτητές που αρίστευσαν στις πανελλαδικές κι όχι σ’ αυτούς που έχουν πραγματικά οικονομική ανάγκη, ενώ συχνά ζητάνε από τους οικοτρόφους κάθε χρόνο αναλυτική βαθμολογία για την έγκριση της παραμονής τους ή όχι. Επίσης, θέτουν αυταρχικά το ν+2 σαν όριο παραμονής, έχοντας σαν άλλοθι την έλλειψη φοιτητικών εστιών -κάτι που όμως αποτελεί συγκεκριμένη πολιτική επιλογή όλων των μέχρι τώρα κυβερνήσεων. Συγκεκριμένα φέτος επιχειρούν να αλλάξουν τον ήδη προβληματικό τρόπο εισαγωγής φοιτητών στην εστία αντικαθιστώντας το μοντέλο που έκρινε τους υποψηφίους με βάση το κατά κεφαλήν τους εισόδημα με ένα νέο μοντέλο μοριοδότησης που ξεκάθαρα απειλεί τον κοινωνικό χαρακτήρα της φοιτητικής μέριμνας και εισάγει λογικές πειθάρχησης και ανταποδοτικότητας. Αρκεί μόνο να αναφέρουμε πως θα παίρνει μπόνους μόρια στο φάκελό του όποιος φοιτητής αρίστευσε στις πανελλήνιες, όποιος έχει μισθωτούς γονείς, όποιος έχει αδερφό που σπουδάζει σε στρατιωτικές σχολές (!) και εξισώνονται μεγάλες διαφορές στα οικογενειακά εισοδήματα. Η εδραίωση αυτού του νέου μοντέλου θα είναι και η ουσιαστική κατάργηση της δυνατότητας των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων να διαμένουν στην εστία, καθώς η εισαγωγή αυτής της νέας λογικής αντικαθιστά το κεκτημένο δικαίωμα, που προκύπτει από την κοινωνική και οικονομική ανάγκη με τις υλικές και ατομικές προϋποθέσεις εντατικοποίησης του φοιτητή, δηλαδή την λογική της ατομικής διαπραγμάτευσης, βάζοντας ταυτόχρονα αναχώματα στην δημιουργία Φ.Σ. σε νέες εστίες, και την πολιτική-συνδικαλιστική τους δράση.

Η παραπάνω δράση, γίνεται ακόμα πιο δύσκολη στο χώρο των εστιών, αφού τα Ε.Ι. προσπαθούν εδώ και χρόνια να μας απομονώσουν από το χώρο του πανεπιστημιακού ασύλου. Σε αυτήν την κατεύθυνση συμβάλλει καθοριστικά και ο ίδιος ο Νόμος Πλαίσιο, ο οποίος ορίζει ότι χώροι ασύλου είναι μόνο οι χώροι όπου πραγματοποιείται εκπαιδευτική και ερευνητική δραστηριότητα. Με δεδομένο, λοιπόν, ότι οι φοιτητικές εστίες αντιμετωπίζονται αποκλειστικά ως χώροι φιλοξενίας, επομένως χώροι χωρίς άσυλο και ως υλοποίηση αυτού του διαχωρισμού είδαμε την τοποθέτηση καγκέλων γύρω από τον χώρο της ΝΕΕΜΠ στοχεύοντας στον χωροταξικό διαχωρισμό από το άσυλο του πολυτεχνείου. Κάτι παρόμοιο έγινε και το 2004, όταν το ΕΜΠ προσπάθησε να απομονώσει τον χώρο γύρω από την ΦΕΕΜΠ αφού είχε αρχικά μετακινήσει τους φοιτητές του Πολυτεχνείου στις νέες εστίες. Αντιλαμβανόμενοι τον χώρο των εστιών ως κομμάτι της φοιτητικής μέριμνας και αυτήν ως προϋπόθεση για την ύπαρξη Δημοσίας και Δωρεάν Παιδείας, θεωρούμε αυτονόητο ότι ο χώρος των εστιών εντάσσεται στο πανεπιστημιακό άσυλο, το οποίο ορίζουμε ως πολιτικό και όχι ως ακαδημαϊκό, όπως το ορίζουν οι Πρυτανείες των σχολών. Εμείς, ως σύλλογοι μέσα από αποφάσεις και, κυρίως, μέσα από την κοινωνικοποίηση των χώρων μας καταφέρνουμε να τους κρατάμε ζωντανούς και να υπερασπιζόμαστε στην πράξη το άσυλο. Κι αυτό, βέβαια, πρέπει να γίνει υπόθεση όλων των φοιτητικών συλλόγων.

Θεωρούμε πως οι εστίες και γενικά η σίτιση-στέγαση αποτελούν οργανικό κομμάτι της εκπαίδευσης και οφείλουν οι Φ.Σ. να τις αντιμετωπίσουν σοβαρά. Απ’ όλα τα παραπάνω καταλαβαίνουμε πως είναι τουλάχιστον παραλογισμός να υπάρχουν λογικές που είτε εγκλωβίζουν την δωρεάν, δημόσια παιδεία στα δωρεάν συγγράμματα, είτε μιλούν για εστίες που θα εξυπηρετούν τις ανάγκες φοιτητών ενός συγκεκριμένου ιδρύματος (π.χ. ΕΚΠΑ, ΕΜΠ) εισάγοντας ουσιαστικά έτσι μια μορφή πρωτόλειας αξιολόγησης, κάτι που προασπίζεται η ΠΚΣ στα πλαίσιά της και, δυστυχώς, κάποια σχήματα της ΕΑΑΚ. Το μόνο πολιτικό αίτημα που α)προβάλλει απέναντι στην εισαγωγή της αξιολόγησης στην σίτιση-στέγαση, β)αντιμάχεται την προοπτική της κάλυψης αυτής της ανάγκης αποσπασματικά και με ανταποδοτικούς όρους με διαμόρφωση έτσι π.χ. εστιών πολλών ταχυτήτων, γ)αναφέρεται στο συνολικό κοινωνικό δικαίωμα της δωρεάν παιδείας που δεν μπορεί να αξιολογηθεί, να υποβαθμιστεί, να κατακερματιστεί, είναι η ενιαία κάλυψη των αναγκών σίτισης και στέγασης. Δηλαδή το πολιτικό-στρατηγικό αίτημα της διαμόρφωσης ενός Ενιαίου Δημόσιου Φορέα Διαχείρισης για τη σίτιση και τη στέγαση που θα χρηματοδοτείται απευθείας από ξεχωριστό κονδύλι του κρατικού προϋπολογισμού και θα ελέ γχεται από τους Φ.Σ. και τα εργατικά σωματεία.

Το πολυτεχνείο δεν δυσφημείται,δεν καπηλεύεται ,δεν εξαργυρώνεται.

Επιχειρώντας κανείς να δει και να καταλάβει το ιστορικό και πολιτικό πλαίσιο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, είναι αναγκαίο να το συνδέσει με όλα τα μεγάλα κινήματα της δεκαετίας του ΄60 (Σιάτλ, Μάης ΄68, Τσε Γκουεβάρα και Ένοπλο Αντάρτικο στη Λατινική Αμερική) και με τη γενικευμένη κρίση της αστικής δημοκρατίας και των δυτικοευρωπαϊκών κοινωνιών. Το Πολυτεχνείο του ΄73 ήταν ο απόηχος της συσσωρευμένης καταπίεσης όλων των ριζοσπαστικών δυνάμεων από τα μετεμφυλιακά καθεστώτα και την αντιδραστική αστική πολιτική (1950 - 1973). Σε καμία περίπτωση δε μπορεί να θεωρηθεί σαν ένα γεγονός συγκυριακό, αποκομμένο από τη μέχρι τώρα πραγματικότητα ή επικεντρωμένων στο πραξικόπημα της Χούντας του ΄67. Εκφράζει την αναγκαιότητα, μέσα από τις ίδιες τις κοινωνικές συγκρούσεις, ανάδειξης μιας άλλης αντίληψης που αφορά στην αποδόμηση και στη μετατροπή του μέχρι τότε κοινωνικού σχηματισμού και στη γεφύρωση του πολιτικού χάσματος που διεύρυνε η μέχρι τότε εκάστοτε χρεοκοπημένη αστική διαχείριση (Γ. Παπανδρέου, Κ. Καραμανλής, Ιουλιανά ΄65,δολοφονία του Λαμπράκη).
Ήταν, κατ’ ουσία, μια καινούρια φάση συνεργασίας και συμπόρευσης του φοιτητικού κινήματος με το εργατικό, δύο κοινωνικών κομματιών, που συσπείρωναν και εγκόλπωναν όλες τις μέχρι τότε επαναστατικές τάσεις. Παρ’ ότι όλα τα μετέπειτα χρόνια η κυρίαρχη αστική ιδεολογία προσπάθησε και προσπαθεί να δώσει στο Πολυτεχνείο ένα φιλελεύθερο και αχρωμάτιστο χαρακτήρα, η εξέγερση είχε προφανή ταξικά χαρακτηριστικά, αφού έγινε από καθαρά ετερόκλητες δυνάμεις του επαναστατικού χώρου, οι οποίες αποτελούνταν από τα κατώτερα λαϊκά στρώματα ενώ, το συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι της ανώτερης κοινωνικά - οικονομικά κλίμακας (αστική τάξη) είχε βολευτεί και είχε στελεχώσει το φασιστικό καθεστώς των συνταγματαρχών.
Η εξέγερση του Νοέμβρη ήταν ίσως η πρώτη μαζική αμφισβήτηση μετά τον Εμφύλιο πόλεμο και τον Κόκκινο Δεκέμβρη του ΄44. Αμφισβήτηση της παρέμβασης των μεγάλων καπιταλιστικών και ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στο εσωτερικό της Ελλάδας, με την προσπάθεια και την κατοχύρωση της εθνικής ανεξαρτησίας και της λαϊκής κυριαρχίας. Η φρασεολογία αυτής της εξέγερσης επεκτεινόταν σε μία μεγάλη κλίμακα πολιτικών αντιλήψεων, που εκτεινόταν απ’ τη λαϊκή - εργατική εξουσία μέχρι την κατάργηση κάθε μορφής εξουσίας καταργώντας στην πράξη κάθε επίσημο διαχειριστή, πράγμα που αποδεικνύει η αποχή και η πολεμική που δέχτηκε το κίνημα του Πολυτεχνείου από κάθε επίσημο πολιτικό σχηματισμό.
Όλη η δεκαετία του ΄80 και του ΄90 υπήρξε ένα τεράστιο πεδίο πολιτικών και κοινωνικών συγκρούσεων, οι οποίες είχαν σαν κεντρικό σημείο αναφοράς το Πολυτεχνείο. Σήμερα διανύουμε μια περίοδο που όλες οι κατακτήσεις του εργατικού και φοιτητικού κινήματος αμφισβητούνται και πλήττονται μέσα σε ένα καθεστώς γενικευμένης αδράνειας και κοινωνικής ανοχής. Η κατάργηση της κοινωνικής ασφάλισης, του 8ώρου, η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, το μεγάλο ποσοστό της ανεργίας και κοινωνικής εξαθλίωσης, η καταστρατήγηση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης (Κ.Ε.Σ., Ι.Δ.Β.Ε., ειδίκευση κτλ.), η αμφισβήτηση του ασύλου, η ποινικοποίηση των κοινωνικών αγώνων, ο τρομονόμος (κάμερες παντού) και η δημιουργία λευκών κελιών καταδεικνύουν την αγωνία της αστικής δημοκρατίας να συγκρατήσει και να αμβλύνει τις κοινωνικές αντιδράσεις συγκαλύπτοντας, έτσι, τη χρεοκοπία της. Η μετάλλαξη της πιο στυγνής δικτατορίας που επιβάλλει καθεστώς παρακολούθησης και κοινωνικού ελέγχου, στρατικοποίησης της αστυνομίας και η δημιουργία μισθοφορικού στρατού σε σύγχρονα νεοφιλελεύθερα δυτικοευρωπαϊκά μοντέλα διακυβέρνησης, καθιστούν επιτακτική την ανάγκη καινούριων εξεγέρσεων.
Μετά τις θεωρίες των ιδεολόγων του συστήματος σχετικά με το τέλος της Ιστορίας και τη χρεοκοπία των κοινωνικών επαναστάσεων, τα όπου γης Πολυτεχνεία εξακολουθούν να είναι το αγκάθι της κάθε υπνωμένης συνείδησης. Εν τούτοις, η ύφεση όλων αυτών των κινημάτων της δεκαετίας του ΄60, ΄70, σήμανε την αρχή της νέας φάσης οπισθοδρόμησης της πολιτικής ζωής στις δυτικές κοινωνίες, την οποία παρακολουθούμε εδώ και 20 χρόνια. Η οπισθοδρόμηση αυτή συνοδεύεται με μια νέα αντεπίθεση γραφειοκρατικοποίησης και ταυτόχρονα με μια νέα ενισχυμένη επάνοδο όλων των αυταρχικών πολιτικών τάσεων μέσα στο νεοφιλελεύθερο καθεστώς.
Ανεξάρτητα από το πόσο παροδικά ή μόνιμα θεωρεί αυτά τα φαινόμενα ο καθένας, είναι ανεπίτρεπτο να παρακάμπτεται ότι χάρη σε αυτού του είδους τις συλλογικές κινητοποιήσεις, τις εξεγέρσεις και τις συλλογικές συγκρούσεις, η δυτική Ιστορία είναι αυτή που είναι και οι δυτικές κοινωνίες έχουν συσσωρεύσει σε διαδοχικές διαστρωματώσεις τους θεσμούς και τα χαρακτηριστικά που τις κάνουν ακόμα σχετικά βιώσιμες και όλη αυτή την ιστορική εμπειρία που θα δώσει τροφή στις επαναστάσεις του μέλλοντος।

Άλλα κείμενα σχετικά με το Πολυτεχνείο:

Οι κλέφτες του ιδρώτα των αγωνιστών।

Να φοβάσαι τις «δικτατορίες» που δεν βγάζουν τανκς…

ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΣΟΦΕΠΑ

Δυναμώνουμε τη φωνή του συλλόγου μας,

συμμετέχουμε όλοι στη γενική συνέλευση

ΠΕΜΠΤΗ 12 Νοεμβρίου
στο σαλόνι της Α ΦΕΠΑ
στις 21:00

Θέματα:

• Συμμετοχή στο 3ήμερο του Πολυτεχνείου
• Εκπαιδευτικά-Εργασιακά ζητήματα
• Προσωπικό
• Εσωτερικός κανονισμός
• Λοιπά θέματα εστίας (αναγνωστήριο, συντήρηση)

Να είμαστε όλοι εκεί....

Γιατί να πάω σε μια Γενική Συνέλευση;

Καταγγελία για τις εισδοχές νέων οικοτρόφων

Οι ανάγκες μας δεν χωράνε στα νουμερά τους

Την Παρασκευή 23/10 οι φοιτητές που συμμετέχουν στην εφορεία απαίτησαν να ελέγξουν δειγματοληπτικά τις αιτήσεις των υποψηφίων για εισδοχή στην εστία, έτσι ώστε να διασφαλιστεί η εγκυρότητα των καταστάσεων εισαγωγής που είχαν εκδοθεί από την γραμματεία της εστίας μας. Η ενέργεια αυτή είχε ως αφορμή τα κατ’ επανάληψη περιστατικά που έχουν παρατηρηθεί εκ μέρους της γραμματείας, σχετικά με διάφορες αυθαίρετες αλλαγές δωματίων αλλά και την παράνομη παραχώρηση δωματίων σε φοιτητές που δεν δικαιούνται, χωρίς δηλαδή να έχουν εγκριθεί οι αιτήσεις τους από την εφορεία, με την πρόφαση της φιλοξενίας που προβλέπει ο αντιδραστικός κανονισμός του ΕΙΝ (Εθνικό Ίδρυμα Νεότητας-συνδιαχειριστής της εστίας μαζί με το Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθήνας) και έχει σαν σκοπό την είσπραξη ενοικίων. Η διεύθυνση της εστίας αρνήθηκε να τους παραδώσει τους φακέλους, παρόλο που είχαν κάθε δικαίωμα σαν μέλη της εφορείας να ελέγξουν και να πιστοποιήσουν τα στοιχεία που τους παραδίδει προς έγκριση, προφασιζόμενη την αρχή προστασίας των δεδομένων των υποψηφίων. Μόλις αυτό το επιχείρημα κατέρρευσε, επικαλέστηκε τον κανονισμό της εστίας με βάση τον οποίο είναι αναφαίρετο δικαίωμα αλλά και υποχρέωση των φοιτητών να ασκούν έλεγχο στις αιτήσεις αλλά μόνο στα πλαίσια της λειτουργίας της εφορείας. Αφού διασφαλίστηκε ότι δεν θα παραποιηθούν τα στοιχεία αιτούντων μέσα στο σαββατοκύριακο οι φοιτητές αποχώρησαν και επανήλθαν την Δευτέρα όπου πραγματοποιήθηκε έλεγχος, ο οποίος απέδειξε ότι η πλειονότητα των αιτήσεων είχε σωρεία λαθών στον τρόπο υπολογισμού του εισοδήματος και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να αλλάζει η σειρά προτεραιότητας των αιτούντων για την εισδοχή. Αξιοσημείωτο είναι ότι παρόλο που η εφορεία αποδέχτηκε στο σύνολο της την ανάγκη επανεξέτασης των αιτήσεων και ανέβαλε τη διαδικασία εισδοχής των φοιτητών για μια εβδομάδα, ούτε το ΕΙΝ ούτε το ΕΚΠΑ δέχτηκαν να βγει απόφαση η οποία θα αναγνώριζε και θα καταδίκαζε τα γεγονότα.
Κατά την διάρκεια του περαιτέρω ελέγχου έγινε φανερό το κατά πόσο αντιδραστικός και κοινωνικά άδικος είναι ο κανονισμός του ΕΙΝ και ότι τα κοινωνικο-οικονομικά κριτήρια που υποτίθεται ότι διασφαλίζει, προστατεύοντας τα κατώτερα οικονομικά λαϊκά στρώματα της κοινωνίας, καταστρατηγούνται στην πράξη διαιωνίζοντας τις ταξικές αδικίες ακόμη και στον χώρο της φοιτητικής μέριμνας. Καταρχήν ο κανονισμός αντιλαμβάνεται σαν εισόδημα μόνο το καθαρό φορολογητέο εισόδημα και όχι τα αυτοτελή ποσά. Αυτό σημαίνει ότι εισοδήματα που έχουν προέλθει από μερίσματα μετοχών και κέρδη εταιρειών της αλλοδαπής (off-shore εταιρείες), που σύμφωνα με το φορολογικό σύστημα που έχουν καθιερώσει οι αστικές κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ δεν φορολογούνται, δεν θα πρέπει να υπολογίζονται. Στην ίδια κατηγορία ανήκουν και τα διαφόρων ειδών επιδόματα που παρέχει το κράτος σε διάφορες κοινωνικές ομάδες και παρακρατεί κατευθείαν τον φόρο εντάσσοντάς τα στα αυτοτελή ποσά, μη υπολογίζοντάς τα, και αυτά, στο φορολογητέο εισόδημα. Ακόμα και όταν παρουσιάστηκε διευκρινιστικό έγγραφο από το Υπουργείο Οικονομικών αναφέροντας ότι το συνολικό εισόδημα αποτελείται από το φορολογητέο και τα επιπλέον αυτού αυτοτελή ποσά το ΕΙΝ επικαλέστηκε και πάλι τον κανονισμό του και αρνήθηκε να βγει κοινή λίστα εισοδημάτων των υποψηφίων για την εφορεία και γι’ αυτό κατέθεσε δική του ξεχωριστή λίστα, μη αναγνωρίζοντας την διαδικασία που πρότειναν οι φοιτητές, το ΕΚΠΑ και… το Υπουργείο Οικονομικών!
Αν δούμε πιο αναλυτικά τη διαδικασία διαμόρφωσής του κατά κεφαλήν εισοδήματος θα διαπιστώσουμε ένα σωρό παράλογα πράγματα. Είναι ένας κανονισμός κατάφωρα άδικος και που πριμοδοτεί συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες του πληθυσμού. Πιο συγκεκριμένα οι μεγαλύτερες προβληματικές εντοπίζονται στον ποσοστά. Δεν είναι δυνατόν να βάζεις σε ξεχωριστή λίστα τους πρωτοετείς φοιτητές από αυτή των παλαιών ετών με ποσοστά εισδοχής 78% και 12% αντίστοιχα και η μόνη αιτιολογία αυτού να είναι ότι ο παλαιών ετών έχει μάθει τα κατατόπια της πόλης και ξέρει που θα βρει φτηνό καφέ και φαΐ (και όμως είναι επίσημη θέση του ΕΙΝ…). Θεωρούμε ότι οι ανάγκες μας δεν μεταβάλλονται με το έτος σπουδών μας και τις ίδιες ανάγκες σίτισης και στέγασης που έχει ένας πρωτοετής τις έχει και ένας τριτοετής και τις ίδιες δυσκολίες αντιμετωπίζει. Με την ίδια ακριβώς λογική δεν μπορείς να διαχωρίζεις τις ανάγκες αυτές ανάλογα με το εκπαιδευτικό ίδρυμα που ανήκει ο κάθε φοιτητής και να αποκλείεις την είσοδο σε κάποιους από ένα κτίριο το οποίο έχει φτιαχτεί με χρήματα όλων των φορολογούμενων και δεν ανήκει σε κανένα πανεπιστήμιο. Επίσης μια ευαίσθητη κοινωνική ομάδα όπως αυτή των οικογενειών των ανύπαντρων μητέρων, την εντάσσει σε ξεχωριστή λίστα με ποσοστό εισδοχής 1%. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι στην περίπτωση που κατατεθ
ούν πάνω από μια αιτήσεις θα πρέπει να αποκλειστούν παρότι μπορεί να έχουν χαμηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα απ’ ότι αυτοί που μπαίνουν με βάση την λίστα των πρωτοετών.
Μια από τις βασικότερες πάντως ενστάσεις μας είναι αυτή των εκπτώσεων στο οικογενειακό εισόδημα κατά τον υπολογισμό του κατά κεφαλήν εισοδήματος. Σύμφωνα με τον κανονισμό του ΕΙΝ τα εισοδήματα που προέρχονται από μισθωτές υπηρεσίες δικαιούνται 75% έκπτωση ενώ όλα τα άλλα εισοδήματα δεν δικαιούνται καμία έκπτωση. Πρακτικά αυτό σημαίνει κατάργηση των οικονομικών κριτηρίων υπέρ μιας συγκεκριμένης ομάδας της κοινωνίας και η αιτιολόγηση του ΕΙΝ είναι και εδώ αποστομωτική. Οι μισθωτοί δικαιούνται αυτήν την έκπτωση διότι δεν μπορεί να έχουν δηλώσει ψευδές εισόδημα. Με την θέση αυτή λοιπόν του ΕΙΝ, του ΕΚΠΑ και εμμέσως του Υπουργείο Παιδείας, όποιος δεν είναι μισθωτός (δηλαδή γεωργοί, αυτοαπασχολούμενοι, ελεύθεροι επαγγελματίες (πχ οικοδόμοι) κτλ) είναι αυτόματα και φοροδιαφυγάς και για αυτό δεν δέχεται καμία έκπτωση.
Τα κοινωνικά κριτήρια του ΕΙΝ στην ουσία περιορίζονται στην βοήθεια απέναντι στους πολυτέκνους οι οποίοι είναι και οι πιο ευνοημένοι. Μια πολύτεκνη οικογένεια δέχεται έκπτωση 50% και ταυτόχρονα μπαίνει κατά προτεραιότητα έναντι όλων των άλλων ομάδων εκτός των απόρων, παρόλο που υπολογίζεται το κατά κεφαλήν εισόδημα και έτσι και αλλιώς η διαίρεση γίνεται με μεγαλύτερο αριθμό μελών οικογένειας. Σίγουρα μια πολύτεκνη οικογένεια θα πρέπει να δέχεται την όσο δυνατόν μεγαλύτερη βοήθεια από το ελληνικό κράτος και σε καμία περίπτωση δεν υποστηρίζουμε το αντίθετο. Από την άλλη όμως θεωρούμε μεγάλη αδικία να προηγούνται άτομα με εισόδημα που αγγίζει και τα 50.000€ όντας πολύτεκνοι, από άτομα ολιγομελών οικογενειών με οικογενειακό εισόδημα που δεν ξεπερνά τα 6.000€, συχνό φαινόμενο στις λίστες των παλαιών ετών.
Ο κανονισμός επιπλέον προβλέπει ότι 5,5% των κενών θέσεων θα τις διαχειρίζεται το ΕΙΝ για να βάλει αλλοδαπούς υπότροφους (από τους οποίους απαιτεί την καταβολή μέρους της υποτροφίας ως ενοίκιο) και ερευνητές, αποκλείοντας παράλληλα τους Έλληνες διδακτορικούς φοιτητές. Το πιο παράλογο είναι ότι η εφορεία της εστίας δεν έχει δικαίωμα να ελέγξει τις αιτήσεις αυτών, αφού τους βάζει το ΕΙΝ κατά δική του επιλογή η οποία συνήθως επηρεάζεται από το ύψος της υποτροφίας και τις «διασυνδέσεις» του υποψηφίου. Επίσης βάση της σύμβασης που έχει υπογραφεί μεταξύ ΕΚΠΑ και ΕΙΝ ο 6ος όροφος της Α ΦΕΠΑ (35 δωμάτια) διατίθεται από το πανεπιστήμιο για φιλοξενίες (και αυτές με το ανάλογο ενοίκιο) σε καθηγητές και ερευνητές ενώ οι φοιτητές που έχουν πραγματικά ανάγκη αυτές τις θέσεις, τις στερούνται.
Απέναντι σε όλα αυτά το ΕΙΝ προτάσσει την αλλαγή του κανονισμού και την αντικατάσταση με ένα σύστημα μοριοδότησης, το οποίο όμως εμπεριέχει τις ίδιες κοινωνικές αδικίες μόνο που πλέον διακατέχεται από εθνικιστικές τάσεις δίνοντας επιπλέον μόρια σε οικογένειες που έχουν παιδιά σε στρατιωτικές σχολές αλλά και βάζοντας ακαδημαϊκά κριτήρια αξιολόγησης με την εισαγωγή μορίων για τους αριστούχους φοιτητές.
Όσο υπάρχει αυτός ο κανονισμός σε ισχύ ή οποιοδήποτε άλλο διαχειριστικό μοντέλο με παρόμοια ή χειρότερα χαρακτηριστικά, δεν μπορεί να επιτευχθεί κοινωνική δικαιοσύνη στον χώρο της φοιτητικής μέριμνας. Θα πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ότι τόσο το ΕΙΝ όσο και το πανεπιστήμιο ακολουθούν μια πολύ συγκεκριμένη πολιτική η οποία βασίζεται στα νομοσχέδια (αξιολόγησης, ΙΔΒΕ, ΔΟΑΤΑΠ, ν.Πλαίσιο, ΚΕΣ) που έχουν περάσει τα τελευταία χρόνια οι κυβερνήσεις της ΝΔ μαζί με το ΠΑΣΟΚ σύμφωνα με τις επιταγές της ΕΕ, όπως αυτές εκφράστηκαν μέσα από τα συνέδρια της Μπολόνια , της Πράγας και του Βερολίνου.
Όλα αυτά τα έχουμε αντιμετωπίσει και παλιότερα, τόσο σε άλλες εστίες όσο και στην δική μας, με τις προσπάθειες επιβολής ενοικίων και εγγυήσεων, προσκόμιση αναλυτικών βαθμολογιών, την απαίτηση να κάνουμε κάθε χρόνο νέες αιτήσεις για επανεισδοχή στην εστία, την προσπάθεια διάλυσης των πολιτιστικών ομάδων και διάσπασης του συλλόγου κ।α। Σε όλα αυτά απαντήσαμε με συλλογικούς, μαζικούς αγώνες όπου διασφαλίσαμε τα δικαιώματα μας μέσα από τις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες των γενικών μας συνελεύσεων, το ανώτατο όργανο του συλλόγου μας।

Απο τα κάτω και τα αριστερά
υπάρχει μια φωνή που κραυγάζει:
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

Αγαπημένε μου συνοικότροφε,

είμαι κι εγώ ένας φοιτητής του ελληνικού πανεπιστημίου, γόνος μιας οικογένειας που πασχίζει με δυσκολία να βγάλει με αξιοπρέπεια το ψωμί της. Είμαι ένας φοιτητής από αυτούς τους πολλούς που θα συναντήσεις, που ξεκινάει για να κατακτήσει σιγά-σιγά το μέλλον του. Βρέθηκα να ‘μαι εδώ και να ζω σ’ αυτή τη μικρή πολιτεία, όπου όλοι μαζί κι ο καθένας ξεχωριστά ξεκινάει για να συναντήσει τα ίδια όνειρα μέσα από τις ίδιες δυσκολίες. Αποφάσισα να σου γράψω γιατί ξέρω ότι είσαι κι εσύ ένας από μας. Δεν ξέρω πραγματικά τι θα συναντήσεις αλλά ό,τι και να ναι αυτό ένα πράγμα να θυμάσαι, ότι μόνο όλοι μαζί μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα. Το ξέρω καλά αυτό, γιατί ξέρω πως κι εσύ είσαι ένας από μας. Είσαι πλέον κι εσύ ένα κομμάτι ενός συλλόγου που έχει μακρύ ταξίδι στην ιστορία, που είναι η δική μας ιστορία, από τότε που κάποιοι έκαναν καταλήψεις για να χεις κι εσύ, όπως κι εγώ ένα δωμάτιο που να χωράει τα όνειρά σου και να χτίζεις σιγά-σιγά τον κόσμο σου, το δικό μας τον κόσμο. Από τότε που κάποιοι άλλοι μου είπαν πως το μόνο φάρμακο που μπορεί να θεραπεύσει όλες τις ασθένειες του κόσμου δεν είναι άλλο από αυτό της αλληλεγγύης, και πως όλοι μαζί πρέπει να ορκιστούμε να έχει το κάθε παιδί το ψωμί και το βιβλίο του. Καλώς όρισες, λοιπόν, σ’ ένα μέρος που μπορείς να ρίξεις κι εσύ το δικό σου το σπόρο και να πιάσει τόπο, όπως έπιασαν και οι δικοί μας μέχρι σήμερα. Αρκεί να μην ξεχνάς και μην το ξεχάσεις ποτέ, φίλε, το παιδί και το βιβλίο του.
Θα τα πούμε λοιπόν, γειά σου.

Η χώρα τους δεν είναι ο τόπος μας…

Σ’ αυτήν τη χώρα φυσάει ένας κακός άνεμος…
Σ’ αυτήν τη χώρα οι Σειρήνες βαφτίζουν την ανέχεια εκσυγχρονισμό, την ανεργία ανάπτυξη, την κλοπή διαφάνεια, τα δικαιώματα λαϊκισμό, τις απολύσεις εξυγίανση.
Σ’ αυτήν τη χώρα προσπαθούν να μας πείσουν για την ευημερία των αριθμών, για την ανάπτυξη της οικονομίας, για το τρένο της Ευρώπης. Και εγώ βλέπω οικογένειες με δύο ανέργους στο σπίτι, συνταξιούχους να βγαίνουν στο δρόμο για λίγα ευρώ, εργαζομένους να απολύονται, τους φίλους να δουλεύουν ανασφάλιστοι.
Σ’ αυτήν τη χώρα φυσάει ένας κακός άνεμος. Βαφτίζουν τη συμμετοχή στους πολέμους υπερήφανη εξωτερική πολιτική. Την υποτίμηση της ζωής μας, μια σωστή οικονομική πολιτική και επιτυχία της κυβέρνησης.
Σ’ αυτήν την χώρα προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι παράλογο να ζητάμε μόνιμη δουλειά, ότι το 8ωρο είναι αναχρονισμός και πως η αξιοπρέπεια βρίσκεται στις ουρές και τα παρακάλια για μια πρόσληψη στο δημόσιο. Ζούμε σε έναν κόσμο που πάσχει από γεροντική άνοια, σε μια χώρα που ξεχνά το παρελθόν της και υποθηκεύει το μέλλον της.
Αυτή δεν είναι η χώρα μας.
Ζούμε σε έναν τόπο που βαφτίζει τις πλειοψηφίες μειοψηφίες, τους αγώνες παρελάσεις σκοπιμότητας, που βαφτίζει κάθε τι καινούργιο ξεπερασμένο, τις ανάγκες εμπόδιο ζούμε σ’ έναν τόπο που βαφτίζει την υπερηφάνεια με τη συντήρηση την αξιοπρέπεια με την ήττα, την νεολαία με την τεμπελιά.
Αυτός είναι ο τόπος τους.
Είναι ο μόνος δρόμος για να ακουστεί η φωνή μας αφού μας έχουν φιμώσει από χρόνια, είναι ο μόνος τρόπος για να κερδίσουν οι ανάγκες μας το χαμένο έδαφος. Είμαστε μια γενιά που μας περισσεύουν οι μνήμες και μας λιγοστεύουν οι αυταπάτες. Είδαμε τις μάσκες να πέφτουν. Είτε πράσινες, είτε μπλε τα πρόσωπα όλων ήταν το ίδιο αποκρουστικά. Χωρίς μεγάλα λόγια, χωρίς συνθήματα ηχηρά, χωρίς ηγέτες σηκώνουμε τα μανίκια ψηλά και αρχίζουμε να χτίζουμε μια καλύτερη πραγματικότητα. Στηριζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις και μιλάμε γι’ αυτές, γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχουν συνταγές και έτοιμες λύσεις αλλά μόνο η συλλογική ζωντάνια και η δημιουργικότητά μας, Θέλουμε να αφουγκραστούμε τον ψίθυρό που πλανιέται στους χώρους της εστίας, την αγωνία του διπλανού και τη θέληση του για ένα καινούργιο μέλλον. Στο χέρι μας είναι. Ας γυρίσουμε την πλάτη στους επίδοξους διαχειριστές της ζωής μας, Στους μελλοντικούς δικαστές των ονείρων μας.

‘Η ΑΥΤΟΙ ‘Η ΕΜΕΙΣ

Granma, μια φωνή απ’ όλους εμάς

Granma είναι μια ανεξάρτητη από κάθε επίσημο πολιτικό σχηματισμό συλλογικότητα που δραστηριοποιείται στον χώρο της εστίας και αναφέρεται στα συνολικότερα ζητήματα που αφορούν το χώρο της φοιτητικής μέριμνας συνδέοντάς τα με τα γενικότερα εκπαιδευτικά ζητήματα. Εντάσσεται στον χώρο της Αριστεράς των ανθρώπων δηλαδή που προέρχονται από τα κατώτερα λαϊκά στρώματα και που αγωνίζονται καθημερινά για έναν καινούργιο κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, φτώχεια και δυστυχία. Η Granma είναι ένα κομμάτι από όλους εμάς, είμαστε όλοι εμείς.

Είναι κομμάτι της καθημερινότητας του συλλόγου της Φοιτητικής μας Εστίας, των πόθων, της αγωνίας και των ονείρων μας, εκφράζοντας τα προβλήματα και τις ανάγκες του. Δε φιλοδοξεί σε καμία περίπτωση και αυτό πρέπει να γίνει σαφές, να αποτελέσει διαχειριστικό φορέα, χειραγωγό και καλόβολο συνομιλητή με τους φορείς Ε.Ι.Ν. και Ε.Κ.Π.Α., ούτε ασφαλώς να υποκαταστήσει το σύλλογο. Θέλει να έχει φωνή στο σύλλογο και θέλει να συμβάλλει στην πολιτικοποίηση του. Αυτή η λογική είναι και η μόνη που μπορεί να δώσει πραγματικές απαντήσεις ή να θέσει σοβαρά και θεμελιώδη αναχώματα στην οποιαδήποτε προσπάθεια καταστρατήγησης της φοιτητικής μέριμνας και να δημιουργήσει εκείνον τον πόλο-φόβητρο για την υλοποίηση και την διεύρυνση των φοιτητικών δικαιωμάτων στο χώρο των εστιών.

Λειτουργεί με τρόπο αμεσοδημοκρατικό, όπου ο καθένας μπορεί να εκφράσει ελεύθερα την άποψή του μέσα από ανοιχτές διαδικασίες. Αυτός θεωρούμε πως είναι και ο μόνος τρόπος για να εκφραστούν τα συμφέροντα και οι προβληματισμοί της μεγάλης πλειοψηφίας και να διαμορφωθούν στην πραγματικότητα συνειδήσεις. Η Granma δεν ανήκει σε κάποιο δίκτυο σχημάτων. Παρ’ όλα αυτά, έχει σχέσεις με όλους σχεδόν τους εστιακούς συλλόγους της Ελλάδας, καθώς και με άλλα πολιτικά μορφώματα που δραστηριοποιούνται ευρύτερα στην κοινωνία. Ενημερώνει και ενημερώνεται, προκειμένου να συντονίσει τη δράση της για να δημιουργήσει ένα ισχυρό και ενιαίο κίνημα, που θα παρεμβαίνει δραστικά στο συνολικότερο εκπαιδευτικό και κοινωνικό κίνημα.

Όλοι εμείς, παλεύουμε ενάντια σε κάθε πτυχή ενός συστήματος σκληρού, άγριου και απάνθρωπου. Ενός συστήματος που γεννά πολέμους, φτώχεια, ανεργία. Παλεύουμε ενάντια σε ένα σύστημα που έχει ξεπεραστεί ιστορικά, δείχνει καθημερινά τα όρια του, ειδικά την περίοδο που διανύουμε, και που όσο παραμένει γίνεται ολοένα και πιο επικίνδυνο. Και αυτό το σύστημα έχει όνομα και λέγεται καπιταλιστικό σύστημα..

Γενική Συνέλευση, η δύναμη της φωνής μας

Η γενική Συνέλευση είναι το ανώτερο αποφασιστικό όργανο λήψης αποφάσεων του συλλόγου μας. Είναι το μόνο πεδίο όπου μπορούν να αντιπαρατεθούν πολιτικές απόψεις, να ληφθούν πραγματικές πολιτικές αποφάσεις, να ακουστεί και να δυναμώσει η φωνή μας για να διεκδικούμε όσα μας ανήκουν. Στις Γενικές Συνελεύσεις οφείλουμε όλοι να προσερχόμαστε μαζικά. Γιατί;

• Γιατί μόνο μέσα από συλλογικούς αγώνες και διεκδικήσεις μπορώ να κάνω καλύτερη την καθημερινότητά μου.
• Γιατί είναι πολύ σημαντικό να αντισταθώ και να πολεμήσω κάθε ενέργεια που διακυβεύει το μέλλον μου και περιορίζει τα δικαιώματα μου.
• Γιατί το διάβασμα και η προσπάθεια που κάνω για τη σχολή μπορεί να έχει αντίκρισμα μόνο μέσα από συλλογικούς αγώνες οι οποίοι μόνο θετικά μπορούν να εξασφαλίσουν για την εργασιακή μου προοπτική.
• Για να διεκδικήσω προσωπικά και συλλογικά το μέλλον μου και να μην επαναπαύομαι στη συμμετοχή των άλλων.
• Γιατί πρέπει να καταπολεμήσω τον ατομικισμό και τον ωχαδελφισμό που με ανάγκασαν να υιοθετήσω για να μπορέσω να επιβιώσω και να διακριθώ σε αυτό το ανταγωνιστικό σύστημα.
• Γιατί είναι σημαντικό να συμμετέχω σε μια διαδικασία μέσα από την οποία ενδυναμώνεται το φοιτητικό κίνημα και ακούγεται η φωνή μου.
• Γιατί τελικά η γενική συνέλευση είναι μια υποχρέωση-υποχρέωση απέναντι στον εαυτό μου.

Τι είναι ο σύλλογός μας

Ο σύλλογος μας είναι το πολιτικό και κοινωνικό μας σώμα. Είμαστε όλοι εμείς που έχουμε την δυνατότητα να υπάρχουμε μέσα σ’ ένα χώρο πολυπολιτισμικό, όπου η καθημερινότητα δεν είναι συνήθεια και η συνύπαρξη δεν είναι καταναγκασμός. Ζούμε, λοιπόν, στις φοιτητικές εστίες που απέδειξαν με τους μακροχρόνιους αγώνες τους, ότι μπορούν να γεννούν ακόμα πεισματικά κόντρα στους καιρούς και τις συγκυρίες, συλλογικότητες που διεκδικούν και κραυγάζουν ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο και πως η φαντασία μπορεί ακόμα να δώσει απαντήσεις.
Πατώντας, λοιπόν , γερά στο έδαφος της πραγματικότητας και θεωρώντας ότι ρεαλιστής είναι αυτός που αποζητά το αδύνατο, αποστρεφόμενοι τις εύκολες λύσεις, πιστεύουμε ότι τα προβλήματά μας είναι κοινά όσο κοινές είναι και οι ανάγκες μας. Φωνάζουμε όλη η εξουσία στις γενικές συνελεύσεις, γιατί αυτός είναι ο μόνος δρόμος για να ακουστεί δυνατά η φωνή μας. Αρνούμαστε να κάνουμε το χατίρι σε όλους αυτούς τους παροπλισμένους μηχανισμούς που ξεπηδούν εκβιαστικά από το χρονοντούλαπο της λήθης και που κόπτονται δήθεν για το κοινό καλό. Τόσα χρόνια η απάντηση στην αξιοπρέπειά μας, τις ελευθερίες και τα ακοστολόγητα όνειρά μας είναι οι αυτοσυντηρημένες εστίες, γραφειοκρατικές διαδικασίες, προσπάθειες για την επιβολή εγγυήσεων-ενοικίων και εσωτερικών κανονισμών, security και πολιτικά παζάρια με τους κάθε λογής πρόθυμους καλοθελητές … κι όλα αυτά είς βάρος των δικαιωμάτων μας.

Οι φοιτητικές εκλογές, που διεξάγονται κάθε χρόνο στον σύλλογό μας, αποτελούν για εμάς ένα ακόμα μέτωπο στα πλαίσια του οποίου αποτυπώνονται οι συσχετισμοί, και διεξάγεται μάχη ανάμεσα σε αυτούς που πραγματικά θέλουν να μη περάσει η αναδιάρθρωση, η ιδιωτικοποίηση και ο πολιτικός ευνουχισμός στον χώρο της Φοιτητικής Μέριμνας, και σε όσους είτε συγκεκαλυμμένα είτε ξεκάθαρα ευνοούν τις μεταρρυθμίσεις και τις αναδιαρθρώσεις. Στις περσινές εκλογές του φοιτητικού συλλόγου της εστίας μας οι συνοικότροφοί μας ανέδειξαν την Granma για μια ακόμα φορά ως πρώτη δύναμη με ποσοστό 87,5%, δυναμώνοντας ακόμα περισσότερο την φωνή και τις αντιστάσεις προς όφελος των δικαιωμάτων μας.

Η Granma είναι και αποτελεί πραγματικό κομμάτι του φοιτητικού κινήματος που με αφορμή τις φοιτητικές καταλήψεις των εστιών, κατά την περίοδο 2002-2004, διεκδικούσαν εστίες για όλους τους φοιτητές, εστίες αποκλειστικά δημόσιες και δωρεάν. Μια διαδορμή που ξεκινάει από πολύ παλιά και που καταλήγει μέχρι και την πρόσφατη έκρηξη του φοιτητικού κινήματος την περίοδο 2006-2007 όπου χιλιάδες φοιτητές και σπουδαστές είπαν όχι στην κατάργηση του δημόσιου πανεπιστημίου, είπαν όχι στην ευθυγράμμμιση με τις οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είπαν όχι στη απαξίωση των πτυχίων μας. Είπαν όχι στην ιδιωτικοποίηση της παιδείας, είπαν όχι στην όξυνση των ταξικών φραγμών.

Αναπόσπαστο κομμάτι του συλλόγου μας είναι και οι πολιτιστικές του ομάδες που έχουν οργανώσει με επιτυχία τέσσερα τριήμερα πολιτιστικά φεστιβάλ, χωρίς καμιά οικονομική ενίσχυση από κανέναν φορέα και έχουν ήδη καθιερωθεί στην συνείδηση των εστιακών αλλά και των κατοίκων περιοχών γύρω από την πανεπιστημιούπολη. Αυτά τα φεστιβάλ είναι το αποκορύφωμα της συλλογικής δουλειάς όλων των οικοτρόφων και συμβάλλουν καθοριστικά στην ποιοτική βελτίωση στην καθημερινότητα εντός εστίας.
Συμβάλλουν στην δημιουργία σχέσεων αλληλεγγύης μεταξύ όλων των φοιτητών-οικοτρόφων δίνοντας απάντηση στον πολιτισμό της αγοράς, της απομόνωσης και της show-biz. Μια προσπάθεια που έχει απαξιωθεί από πολλούς εντός και εκτός εστίας, έχει όμως ενισχυθεί αφιλοκερδώς από πολλούς καλλιτέχνες και έχει αγκαλιαστεί από το σύνολο των φοιτητών και των κατοίκων της περιοχής, συνεχίζοντας και φέτος για μια ακόμα φορά το ταξίδι της, ανοίγοντας διάπλατα τις πύλες του και καλώντας όλους, χωρίς κανένα οικονομικό αντίτιμο να ζήσουν από κοντά την δική μας μεγάλη γλέντι.

Ας εξεγερθεί επιτέλους η αξιοπρεπειά μας

Έχουμε ακούσει πολύ και έχουμε νιώσει ακόμα περισσότερο πως η κατάσταση είναι δύσκολη, πως βρισκόμαστε σε οικονομική κρίση και πρέπει να είμαστε υπομονετικοί για να την ξεπεράσουμε. Προσπαθούν να μας πείσουν πως κάτι πήγε στραβά και τώρα θα το διορθώσουν, αλλά δεν είναι μια λάθος διαχείριση αυτό που μας έφτασε εδώ. Η κρίση είναι εγγενές πρόβλημα αυτού του οικονομικού συστήματος, του καπιταλισμού, που συσσωρεύει τον πλούτο στα χέρια των λίγων αφήνοντας του πολλούς να ζουν ή να πεθαίνουν στο όριο της φτώχειας. Και τώρα αυτοί οι λίγοι που μας εκμεταλλεύονται για να πλουτίζουν ζητούν να ζοριστούμε για να ξεπεράσουν τη ζημιά. Δεν είμαστε στην ίδια πλευρά κι αυτό είναι ξεκάθαρο. Στο όνομα της διεξόδου απ’ τα προβλήματα που δημιούργησαν αυτοί οι ίδιοι πλήττουν τα δικαιώματά μας ζητώντας μας κατανόηση, ενώ το κράτος ως σταθερός αρωγός τους προωθεί ρυθμίσεις κομμένες και ραμμένες στα μέτρα τους. Η πολιτική τους είναι μία και εκφράζεται σε πολλά μέτωπα. Την έχεις βιώσει πολύ εκτενέστερα κι εντονότερα απ’ όσο μπορούμε να την παρουσιάσουμε εδώ, αλλά επίτρεψε μας να προσπαθήσουμε να την αγγίξουμε.

Στο πιο κοντινό μας περιβάλλον εύκολα παρατηρούμε πως σχολεία και σχολές λειτουργούν με μια πολιτική ξένη προς τα όνειρά μας. Σκοπός της εκπαίδευσης στον κόσμο τους δεν είναι παρά η παραγωγή εργαζομένων-στρατιωτάκια που έχοντας πιστοποιητικά κατάρτισης αντί για πτυχία δε θα έχουν τη δυνατότητα συλλογικής διεκδίκησης, αλλά θα τρέχουν ο καθένας μόνος του σ’ ένα ατέλειωτο κυνήγι με ανταγωνιστή τον διπλανό του. Το πανεπιστήμιο μετατρέπεται σε επιχείρηση που εξυπηρετεί τις ανάγκες της αγοράς κι αυτό γίνεται εύκολα κατανοητό με μια γρήγορη ανασκόπηση των μεταρρυθμίσεων που προωθούνται τα τελευταία χρόνια, κάτω από την πίεση της ΕΕ με τη συνθήκη της Μπολόνια και τις κοινοτικές οδηγίες. Τα νομοσχέδια για τα Ινστιτούτα Δια Βίου Εκπαίδευσης (ΙΔΒΕ) και για την αξιολόγηση καθώς και ο νέος νόμος-πλαίσιο καθιστούν τα εκπαιδευτικά ιδρύματα οικονομικά και διοικητικά αυτοτελή αναγκάζοντάς τα να αναζητούν τρίτους οικονομικούς πόρους. Έτσι μειώνονται πολύ οι οικονομικές παροχές από το κράτος και αναγκάζονται να χρηματοδοτούνται από εταιρείες τις οποίες δεσμεύονται να εξυπηρετήσουν με το ερευνητικό τους έργο και όχι μόνο, ενώ παράλληλα απαξιώνεται η φοιτητική μέριμνα (βλ. μείωση παρεχόμενων συγγραμμάτων με το πρόσχημα της επιλογής μέσα από λίστα και της παροχής βιβλιοκάρτας και παρακάτω ανάλυση). Τα ίδια νομοσχέδια προωθούν την αξιολόγηση των σχολών σύμφωνα με τα κριτήρια της αγοράς, δηλαδή καλές σχολές θα είναι οι «παραγωγικές» σχολές, αυτές που θα παράγουν κέρδος για το κεφάλαιο, προωθούν την εντατικοποίηση των σπουδών, που απαγορεύει σε φοιτητές από χαμηλότερα οικονομικά στρώματα να σπουδάζουν και να δουλεύουν ταυτόχρονα αποκλείοντας τους από την κούρσα απόκτησης πτυχίου, περιορίζουν το ασύλο στους χώρους παραγωγής ακαδημαϊκού έργου μόνο (!) σε μία προσπάθεια πλήρους κατάργησής του, εισάγουν τα πειθαρχικά συμβούλια που απειλούν όποιον παρεμποδίσει το ακαδημαϊκό έργο, και μας βάζουν όλους σε ένα συνεχές κυνήγι πιστωτικών μονάδων και σεμιναρίων για να γεμίσουμε έναν φάκελο που θα συνοδεύει το υποτιμώμενο πτυχίο μας.

Το τελευταίο νομικό εμπόδιο στην εμπορευματοποίηση της γνώσης ήταν μάλλον το άρθρο 16, που απαγορεύει την ύπαρξη ιδιωτικών τριτοβάθμιων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Καθώς, λοιπόν, δεν τους επιτρέψαμε να το αναθεωρήσουν με 40.000 φοιτητές έξω από τη βουλή, κατέληξαν στην πρόσφατη αδειοδότηση 33 ιδιωτικών κολεγίων από τον πρώην υπουργό παιδείας της ΝΔ, ενώ η νυν υπουργός της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, πάγωσε τις άδειες απλώς για να επανεξετάσει τα κριτήριά τους. Άλλωστε το ΠΑΣΟΚ έχει στο πρόγραμμά του την ίδρυση ιδιωτικών τριτοβάθμιων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων εδώ και χρόνια. Η οδηγία της ΕΕ για την αναγνώριση των Κέντρων Ελευθέρων Σπουδών (ΚΕΣ), μας έχει βρει απέναντι της πολλές φορές κι εκεί θα παραμείνουμε. Υψώνουμε πύργο ατίθασο υπερασπιζόμενοι τη δημόσια δωρεάν παιδεία που δε θα σκοντάφτει σε ταξικούς φραγμούς και θα δίνει ίσες ευκαιρίες σε όλους. Θα ελέγχεται από τους φοιτητικούς συλλόγους και όχι από την αγορά, όπως συμβαίνει σε κάθε μαγαζάκι που πουλάει γνώση, θα μας προσφέρει αυτά που πραγματικά χρειαζόμαστε.

Τα ιδεολογικά θεμέλια της δημόσιας δωρεάν παιδείας ως κοινωνικής ανάγκης και δικαιώματος υποσκάπτονται με την εισαγωγή αυτού του ανταποδοτικού-ανταγωνιστικού φαντασιακού. Η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση δεν περιορίζεται στα τείχη της σχολής αλλά επηρεάζει και τις παροχές της φοιτητικής μέριμνας, καθώς φαντάζουν πλέον περιττό κόστος στον προϋπολογισμό των πανεπιστημίων και του κράτους. Από τη μία τα εκπαιδευτικά ιδρύματα προσπαθούν να αναλάβουν εξολοκλήρου την διαχείριση της φοιτητικής μέριμνας ώστε να επιβάλουν τα δικά τους ιδιωτικοοικονομικά-ανταποδοτικά κριτήρια και απ’ την άλλη το Εθνικό Ίδρυμα Νεότητας (ΕΙΝ), που διαχειρίζεται πολλές εστίες πανελλαδικά και συνδιαχειρίζεται με το ΕΚΠΑ τη ΦΕΠΑ, ως εντολοδόχος της κυβέρνησης ακολουθεί πιστά μια πολιτική υποβάθμισης και υποχρηματοδότησης.

Πιο ειδικά τι συμβαίνει με την Εστία:

Ενοίκια, Εγγυήσεις.
Ενώ Σύμφωνα με αποφάσεις του Φοιτητικού Συλλόγου της ΦΕΠΑ από το 1987 μέχρι το 2009 κάθε προσπάθεια επιβολής ενοικίου αποτύγχανε και δεν εφαρμοζόταν, με την επαναλειτουργία των εστιών άρχισε να ζητείται ένα «συμβολικό» ποσό από τον καθένα σαν εγγύηση. Η καταβολή αυτού καταργεί ουσιαστικά το δικαίωμα των φοιτητών στη δωρεάν στέγαση. Κάθε τέτοια προσπάθεια έχει σαφώς αντιδραστικό περιεχόμενο από τη στιγμή που η δωρεάν σίτιση και στέγαση είναι κομμάτι του προγράμματος του κοινωνικού κράτους για την ανακούφιση των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων από τη φορολογία των οποίων χτίστηκαν οι εστίες. Το πρόβλημα δεν είναι η έλλειψη χρημάτων για τη συντήρηση της εστίας αλλά η έλλειψη βούλησης της διοίκησης. Άλλωστε ο όρος «συμβολικό» είναι παραπλανητικός αφού με διάφορες προφάσεις το ποσό αυξάνεται (π.χ. στην Κομοτηνή είναι 130€). Γι’ αυτούς τους λόγους και ο σύλλογός μας συνεχίζει να εναντιώνεται σε τέτοιες λογικές καταβολής ενοικίων και εγγυήσεων «συμβολικών» και μη.
Κανένας φοιτητής δεν πληρώνει ούτε ένα ευρώ για όλα όσα δικαιούται.


Κριτήρια Εισδοχής και Παραμονής. Σε πολλές εστίες έχουν αντικατασταθεί τα κοινωνικοοικονομικά κριτήρια εισδοχής από ακαδημαϊκά, με την παραχώρηση δωματίων σε φοιτητές που αρίστευσαν στις πανελλαδικές κι όχι σ’ αυτούς που έχουν πραγματικά οικονομική ανάγκη και με το να τους ζητάνε κάθε χρόνο αναλυτική βαθμολογία για να εγκρίνουν την παραμονή τους ή όχι. Επίσης, διαχωρίζουν τους φοιτητές ανάλογα με το εκπαιδευτικό ίδρυμα από το οποίο προέρχονται και θέτουν αυταρχικά ν+2 όριο παραμονής, έχοντας σαν άλλοθι την έλλειψη φοιτητικών εστιών -κάτι που όμως αποτελεί συγκεκριμένη πολιτική επιλογή όλων των μέχρι τώρα κυβερνήσεων. Ο σύλλογός μας με κινητοποιήσεις της GRANMA μπλοκάρει το όριο ν+2 με επανεξέταση των αιτήσεων παράτασης βάσει κοινωνικοοικονομικών κριτηρίων και δέχεται φοιτητές από άλλα εκπαιδευτικά ιδρύματα που έχουν αδέρφια που φοιτούν στο ΕΚΠΑ.
Απαιτούμε ανέγερση νέων εστιών, που θα καλύπτουν τις ανάγκες όλων των φοιτητών.


Υποχρηματοδότηση, υποβάθμιση, ιδιωτικοποίηση.
Αυτό είναι το τρίπτυχο του καλού διαχειριστή. Πρώτα αρνείται να δώσει χρήματα για την συντήρηση των εστιών, την πρόσληψη δημόσιου και μόνιμου προσωπικού και την κάλυψη των πάγιων αναγκών, μετά τα ζητάει από τους φοιτητές, οι οποίοι αντιδρούν και δεν πληρώνουν και τελικά εγκαταλείπει τις προσπάθειες αφήνοντας τις εστίες στο έλεος του θεού, μέχρις ότου γίνουν αβίωτες και να έρθει ο «σωτήρας» ιδιώτης να τις αναλάβει και να δώσει τέλος στο χάος, πάντα βέβαια με το αζημίωτο. Λίγα μόνο παραδείγματα είναι η ιδιωτική εταιρία security στις εστίες του Πολυτεχνείου, τα συνεργεία καθαρισμού που ανήκουν στα «σύγχρονα δουλεμπόρια» εποινικιαζόμενου προσωπικού ενώ συγκεκριμένα στη Φ.Ε.Π.Α βλέπουμε κάθε χρόνο να μειώνεται με γεωμετρική πρόοδο το προσωπικό σε αριθμό και να αντικαθιστάται από συμβασιούχους και προσωρινούς ωρομίσθιους. Μία κατάσταση που υποβαθμίζει τόσο τη δική μας καθημερινότητα όσο και την καθημερινότητα των εργαζομένων. Το ΕΙΝ θέλει σταδιακά να παραχωρήσει τη φοιτητική μέριμνα στο ιδιωτικό κεφάλαιο και ένα από τα τελευταία του δωράκια είναι το εστιατόριο. Πέρσι προσπάθησε ανεπιτυχώς να κλείσει το εστιατόριο της ΦΕΕΜΠ (Φοιτητική Εστία Ε.Μ.Π) και να βάλει σε πλειστηριασμό το εστιατόριο της εστίας στα Γιάννενα. Ενάντια σε αυτήν την κατάσταση υποβάθμισης των αναγκών μας αντιδράσαμε μαζικά με κινητοποιήσεις και αποφάσεις γενικών συνελεύσεων των φοιτητικών συλλόγων και πραγματοποιήσαμε παράσταση διαμαρτυρίας στα κεντρικά γραφεία του ΕΙΝ στην Αθήνα. Εκεί, βέβαια, μας καλωσόρισαν οι διμοιρίες της αστυνομίας και ο δημοκρατικός διάλογος με τα γκλοπ τους.
Απαιτούμε δημόσιο, μόνιμο και επαρκές προσωπικό.

Το μόνο πολιτικό αίτημα που αντιμάχεται σε όλα αυτά και προασπίζει το κοινωνικό δικαίωμα της δημόσιας δωρεάν παιδείας που δεν μπορεί να αξιολογηθεί, να υποβαθμιστεί, να κατακερματιστεί και εξασφαλίζει την ενιαία κάλυψη των αναγκών σίτισης και στέγασης όλων των φοιτητών είναι η διαμόρφωση ενός Ενιαίου Δημόσιου Φορέα Διαχείρισης για τη φοιτητική μέριμνα, που θα χρηματοδοτείται απευθείας από ξεχωριστό κονδύλι του κρατικού προϋπολογισμού και θα ελέγχεται από τους φοιτητικούς συλλόγους και τα εργατικά σωματεία.

Βέβαια, η υποστελέχωση της εστίας και οι συνεχείς προσπάθειες ιδιωτικοποίησης μεγάλων κομματιών της φοιτητικής μέριμνας (εστιατόριο, φύλαξη, καθαριότητα , συντήρηση), είναι ένα μικρό μόνο παράδειγμα της γενικότερης πολιτικής-ξεπουλήματος του κρατικού πλούτου στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Οι εκάστοτε κυβερνήσεις χαρίζουν κρατικό χρήμα -χρήμα που έχει προέλθει από τους φόρους και την εργασία του καθενός μας, στις τσέπες των μεσολαβούντων βουλευτών κι ημέτερων και στα ταμεία των μεγαλοεταιριών- και προσπαθούν με κάθε μηχανισμό να επιβάλλουν σαν αναγκαίο ένα νέο μωσαϊκό εργαζομένων πολλών ταχυτήτων, πειθαρχημένων με αμβλυμμένες απαιτήσεις και αντιστάσεις. Ένας τέτοιος μηχανισμός είναι η προπαγάνδα των ΜΜΕ όπου μας βομβαρδίζουν καθημερινά με αναλύσεις και μέτρα για την ανάκαμψη από την οικονομική κρίση και προσπαθούν να μας γαλουχήσουν στη νοοτροπία της λιτότητας και της υπακοής στην «κοινή» προσπάθεια σταθεροποίησης του συστήματος. Η μόνη προσπάθεια που κάνει το σύστημα είναι να εκμεταλλεύεται ακόμα περισσότερο τους εργαζομένους, ώστε να μη χάσει τίποτα από τα κέρδη του. Αντίθετα οι εργαζόμενοι καλούνται να δουλέψουν συμβασιούχοι οκταμηνίτες, ημιαπασχολούμενοι, σε 4ωρα, σε προγράμματα stage, ενοικιαζόμενοι, χωρίς συλλογικές συμβάσεις εργασίας, δηλαδή χωρίς κατοχυρωμένα επαγγελματικά δικαιώματα αλλά με ατομική διαπραγμάτευση με τον εργοδότη βάσει πάχους ατομικού φακέλου προσόντων. Καλούνται να δουλέψουν με δόσεις, ανασφάλιστοι, με πενιχρούς μισθούς και υποχρεώνονται να υπογράψουν παράνομες λευκές συμβάσεις κάτω από το φόβο της απόλυσης, της πείνας και της ανεργίας. Καλούνται να σκύψουν το κεφάλι και να φιμώσουν την αξιοπρέπειά τους. Το βιτριόλι στο πρόσωπο της Κούνεβα δεν είχε προορισμό μόνο μια μετανάστρια εργαζόμενη που τόλμησε να διεκδικήσει το αυτονόητο, αλλά πολύ περισσότερο είχε και έχει προορισμό τη συνείδηση, το μυαλό και το χέρι του κάθε εργαζόμενου-αγωνιστή που θα αντιταχθεί στον εκμεταλλευτή του εργοδότη-κράτος-κεφάλαιο.
Το βιτριόλι που ρίχνουν τόσα χρόνια στην καθημερινότητά μας αναφλέχθηκε τον Δεκέμβρη στα χέρια των νέων, έγινε πέτρα ενάντια στο μέλλον που μας ετοιμάζουν. Όλα τα μέτρα που ακολούθησαν σχετικά με την κήρυξη παράνομων και καταχρηστικών των απεργιών των εργαζομένων καθώς και των καταλήψεων δημόσιων κτιρίων, την ποινικοποίηση της κουκούλας, την αυτεπάγγελτη δίωξη για περιύβριση δημόσιου λειτουργού, τη σύλληψη εκατοντάδων αγωνιστών ακόμα και την ποινική δίωξη μαθητών με τρομονόμο, το μόνο που έχουν να δείξουν είναι πόσο επικίνδυνοι είμαστε για το σύστημα. Οποιαδήποτε κίνηση και αν γίνει που έρχεται σε αντίθεση με τα συμφέροντα του κεφαλαίου από μία απεργία μέχρι μία πορεία ή μέχρι μία κατάληψη, (όπως έγινε πολύ πρόσφατα στο δημαρχείο ζωγράφου και κατάφεραν έτσι οι επιτροπές κατοίκων να παγώσουν την δημοπράτηση πέντε πλατειών σε ιδιώτες που θα αντικαταστήσουν τα δέντρα σε θέσεις παρκινγκ) επιχειρείται να κατασταλεί με άγριο ξύλο και χημικά από τα ΜΑΤ. Η καταστολή όμως έχει δύο μορφές. Εκτός από τη φυσική υπάρχει και η πνευματική καταστολή που είναι και η πιο επικίνδυνη. Προσπαθούν να συντηρικοποίησουν και να διχάσουν την κοινωνία επαναφέροντας διάφορα ακροδεξιά ιδεολογήματα. Αυτές τις μέρες η Αθήνα αστυνομοκρατείται θυμίζοντας κατεχόμενο έδαφος, τα Εξάρχεια γκετοποιούνται ως άντρο εγκληματιών, η αστυνομική βία είναι ανεξέλεγκτη με πιο πρόσφατο παράδειγμα το βασανισμό και μοιραίο θάνατο του Πακιστανού μετανάστη λίγους μήνες μετά τη βόμβα στο στέκι των μεταναστών, τις δολοφονίες από αστυνομικούς και τα κρατικά πογκρόμ, ενώ παράλληλα το υπουργείο δημόσιας τάξης μετονομάζεται σε υπουργείο ασφάλειας του πολίτη! Ο πολίτης δεν κινδυνεύει από τους μετανάστες, από τους μαχόμενους συνδικαλιστές ή από τους φοιτητές-τρομοκράτες που φωλιάζουν στο πανεπιστημιακό άσυλο. Ο πολίτης κινδυνεύει από τη λήθη. Κινδυνεύει να ξεχάσει πως το άσυλο ήταν και είναι το εφαλτήριο κοινωνικών αγώνων, εξασφαλίζει την ελεύθερη σκέψη, την ελεύθερη πολιτική δράση και όχι το πρόγραμμα σπουδών. Κινδυνεύει να ξεχάσει πως το οχτάωρο –που οι γονείς μας θεωρούσαν δεδομένο και για μας πλέον είναι μακρινή ελπίδα- καταχτήθηκε μέσα από συλλογικούς αγώνες που αναπόφευκτα συγκρούστηκαν με το κράτος και βάφτηκαν κόκκινοι. Όσο και αν το σύστημα προσπαθεί να μας πείσει για το αντίθετο εμείς αρκεί να θυμόμαστε και να ξέρουμε πως η δύναμη είναι στα χέρια μας.

Ανακοίνωση για την εφορεία των εισδοχών

Ύστερα από πρωτοβουλία των φοιτητών που συμμετέχουν στην εφορεία διενεργήθηκε έλεγχος στις αιτήσεις των υποψηφίων για εισδοχή στην εστία, ο οποίος απέδειξε ότι η πλειονότητα των αιτήσεων είχε σωρεία λαθών στον τρόπο υπολογισμού του εισοδήματος και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να αλλάζει η σειρά πρωτεραιότητας για την εισδοχή. Με αυτά τα δεδομένα η εφορεία εισδοχής φοιτητών μεταφέρθηκε για την επόμενη Δευτέρα 2/11 αφού προηγηθεί επανεξέταση όλων των αιτήσεων από τριμελή επιτροπή ( ΕΙΝ, Παν/μιο, φοιτητές).
Επιπλέον κατά την διάρκεια ελέγχου των αιτήσεων από την τριμελή επιτροπή οι εκπρόσωποι του ΕΙΝ αποχώρησαν από την διαδικασία ύστερα από εντολή που δόθηκε από τα κεντρικά με δικαιολογία την μη αναγνώριση του τρόπου υπολογισμού του εισοδήματος.
Ο μόνος που μπορεί να διασφαλίσει την εγκυρότητα των υπολογισμών και συνεπώς την αξιοκρατεία είναι ο σύλλογος των οικοτρόφων. Ο φοιτητικός έλεγχος είναι το μόνο μας όπλο απέναντι στις αυθαιρεσίες τους.