Σ’ αυτήν τη χώρα φυσάει ένας κακός άνεμος…
Σ’ αυτήν τη χώρα οι Σειρήνες βαφτίζουν την ανέχεια εκσυγχρονισμό, την ανεργία ανάπτυξη, την κλοπή διαφάνεια, τα δικαιώματα λαϊκισμό, τις απολύσεις εξυγίανση.
Σ’ αυτήν τη χώρα προσπαθούν να μας πείσουν για την ευημερία των αριθμών, για την ανάπτυξη της οικονομίας, για το τρένο της Ευρώπης. Και εγώ βλέπω οικογένειες με δύο ανέργους στο σπίτι, συνταξιούχους να βγαίνουν στο δρόμο για λίγα ευρώ, εργαζομένους να απολύονται, τους φίλους να δουλεύουν ανασφάλιστοι.
Σ’ αυτήν τη χώρα φυσάει ένας κακός άνεμος. Βαφτίζουν τη συμμετοχή στους πολέμους υπερήφανη εξωτερική πολιτική. Την υποτίμηση της ζωής μας, μια σωστή οικονομική πολιτική και επιτυχία της κυβέρνησης.
Σ’ αυτήν την χώρα προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι παράλογο να ζητάμε μόνιμη δουλειά, ότι το 8ωρο είναι αναχρονισμός και πως η αξιοπρέπεια βρίσκεται στις ουρές και τα παρακάλια για μια πρόσληψη στο δημόσιο. Ζούμε σε έναν κόσμο που πάσχει από γεροντική άνοια, σε μια χώρα που ξεχνά το παρελθόν της και υποθηκεύει το μέλλον της.
Αυτή δεν είναι η χώρα μας.
Ζούμε σε έναν τόπο που βαφτίζει τις πλειοψηφίες μειοψηφίες, τους αγώνες παρελάσεις σκοπιμότητας, που βαφτίζει κάθε τι καινούργιο ξεπερασμένο, τις ανάγκες εμπόδιο ζούμε σ’ έναν τόπο που βαφτίζει την υπερηφάνεια με τη συντήρηση την αξιοπρέπεια με την ήττα, την νεολαία με την τεμπελιά.
Αυτός είναι ο τόπος τους.
Είναι ο μόνος δρόμος για να ακουστεί η φωνή μας αφού μας έχουν φιμώσει από χρόνια, είναι ο μόνος τρόπος για να κερδίσουν οι ανάγκες μας το χαμένο έδαφος. Είμαστε μια γενιά που μας περισσεύουν οι μνήμες και μας λιγοστεύουν οι αυταπάτες. Είδαμε τις μάσκες να πέφτουν. Είτε πράσινες, είτε μπλε τα πρόσωπα όλων ήταν το ίδιο αποκρουστικά. Χωρίς μεγάλα λόγια, χωρίς συνθήματα ηχηρά, χωρίς ηγέτες σηκώνουμε τα μανίκια ψηλά και αρχίζουμε να χτίζουμε μια καλύτερη πραγματικότητα. Στηριζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις και μιλάμε γι’ αυτές, γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχουν συνταγές και έτοιμες λύσεις αλλά μόνο η συλλογική ζωντάνια και η δημιουργικότητά μας, Θέλουμε να αφουγκραστούμε τον ψίθυρό που πλανιέται στους χώρους της εστίας, την αγωνία του διπλανού και τη θέληση του για ένα καινούργιο μέλλον. Στο χέρι μας είναι. Ας γυρίσουμε την πλάτη στους επίδοξους διαχειριστές της ζωής μας, Στους μελλοντικούς δικαστές των ονείρων μας.
Σ’ αυτήν τη χώρα οι Σειρήνες βαφτίζουν την ανέχεια εκσυγχρονισμό, την ανεργία ανάπτυξη, την κλοπή διαφάνεια, τα δικαιώματα λαϊκισμό, τις απολύσεις εξυγίανση.
Σ’ αυτήν τη χώρα προσπαθούν να μας πείσουν για την ευημερία των αριθμών, για την ανάπτυξη της οικονομίας, για το τρένο της Ευρώπης. Και εγώ βλέπω οικογένειες με δύο ανέργους στο σπίτι, συνταξιούχους να βγαίνουν στο δρόμο για λίγα ευρώ, εργαζομένους να απολύονται, τους φίλους να δουλεύουν ανασφάλιστοι.
Σ’ αυτήν τη χώρα φυσάει ένας κακός άνεμος. Βαφτίζουν τη συμμετοχή στους πολέμους υπερήφανη εξωτερική πολιτική. Την υποτίμηση της ζωής μας, μια σωστή οικονομική πολιτική και επιτυχία της κυβέρνησης.
Σ’ αυτήν την χώρα προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι παράλογο να ζητάμε μόνιμη δουλειά, ότι το 8ωρο είναι αναχρονισμός και πως η αξιοπρέπεια βρίσκεται στις ουρές και τα παρακάλια για μια πρόσληψη στο δημόσιο. Ζούμε σε έναν κόσμο που πάσχει από γεροντική άνοια, σε μια χώρα που ξεχνά το παρελθόν της και υποθηκεύει το μέλλον της.
Αυτή δεν είναι η χώρα μας.
Ζούμε σε έναν τόπο που βαφτίζει τις πλειοψηφίες μειοψηφίες, τους αγώνες παρελάσεις σκοπιμότητας, που βαφτίζει κάθε τι καινούργιο ξεπερασμένο, τις ανάγκες εμπόδιο ζούμε σ’ έναν τόπο που βαφτίζει την υπερηφάνεια με τη συντήρηση την αξιοπρέπεια με την ήττα, την νεολαία με την τεμπελιά.
Αυτός είναι ο τόπος τους.
Είναι ο μόνος δρόμος για να ακουστεί η φωνή μας αφού μας έχουν φιμώσει από χρόνια, είναι ο μόνος τρόπος για να κερδίσουν οι ανάγκες μας το χαμένο έδαφος. Είμαστε μια γενιά που μας περισσεύουν οι μνήμες και μας λιγοστεύουν οι αυταπάτες. Είδαμε τις μάσκες να πέφτουν. Είτε πράσινες, είτε μπλε τα πρόσωπα όλων ήταν το ίδιο αποκρουστικά. Χωρίς μεγάλα λόγια, χωρίς συνθήματα ηχηρά, χωρίς ηγέτες σηκώνουμε τα μανίκια ψηλά και αρχίζουμε να χτίζουμε μια καλύτερη πραγματικότητα. Στηριζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις και μιλάμε γι’ αυτές, γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχουν συνταγές και έτοιμες λύσεις αλλά μόνο η συλλογική ζωντάνια και η δημιουργικότητά μας, Θέλουμε να αφουγκραστούμε τον ψίθυρό που πλανιέται στους χώρους της εστίας, την αγωνία του διπλανού και τη θέληση του για ένα καινούργιο μέλλον. Στο χέρι μας είναι. Ας γυρίσουμε την πλάτη στους επίδοξους διαχειριστές της ζωής μας, Στους μελλοντικούς δικαστές των ονείρων μας.
‘Η ΑΥΤΟΙ ‘Η ΕΜΕΙΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου