είμαι κι εγώ ένας φοιτητής του ελληνικού πανεπιστημίου, γόνος μιας οικογένειας που πασχίζει με δυσκολία να βγάλει με αξιοπρέπεια το ψωμί της. Είμαι ένας φοιτητής από αυτούς τους πολλούς που θα συναντήσεις, που ξεκινάει για να κατακτήσει σιγά-σιγά το μέλλον του. Βρέθηκα να ‘μαι εδώ και να ζω σ’ αυτή τη μικρή πολιτεία, όπου όλοι μαζί κι ο καθένας ξεχωριστά ξεκινάει για να συναντήσει τα ίδια όνειρα μέσα από τις ίδιες δυσκολίες. Αποφάσισα να σου γράψω γιατί ξέρω ότι είσαι κι εσύ ένας από μας. Δεν ξέρω πραγματικά τι θα συναντήσεις αλλά ό,τι και να ναι αυτό ένα πράγμα να θυμάσαι, ότι μόνο όλοι μαζί μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα. Το ξέρω καλά αυτό, γιατί ξέρω πως κι εσύ είσαι ένας από μας. Είσαι πλέον κι εσύ ένα κομμάτι ενός συλλόγου που έχει μακρύ ταξίδι στην ιστορία, που είναι η δική μας ιστορία, από τότε που κάποιοι έκαναν καταλήψεις για να χεις κι εσύ, όπως κι εγώ ένα δωμάτιο που να χωράει τα όνειρά σου και να χτίζεις σιγά-σιγά τον κόσμο σου, το δικό μας τον κόσμο. Από τότε που κάποιοι άλλοι μου είπαν πως το μόνο φάρμακο που μπορεί να θεραπεύσει όλες τις ασθένειες του κόσμου δεν είναι άλλο από αυτό της αλληλεγγύης, και πως όλοι μαζί πρέπει να ορκιστούμε να έχει το κάθε παιδί το ψωμί και το βιβλίο του. Καλώς όρισες, λοιπόν, σ’ ένα μέρος που μπορείς να ρίξεις κι εσύ το δικό σου το σπόρο και να πιάσει τόπο, όπως έπιασαν και οι δικοί μας μέχρι σήμερα. Αρκεί να μην ξεχνάς και μην το ξεχάσεις ποτέ, φίλε, το παιδί και το βιβλίο του.
Θα τα πούμε λοιπόν, γειά σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου