ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΝ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

Το τελευταίο διάστημα γινόμαστε για ακόμη μια φορά όλοι μάρτυρες της σφαγής της Γάζας από τον Ισραηλινό ιμπεριαλισμό, ο οποίος διαπράττει μια διαρκή γενοκτονία, μια στυγερή πολιτική Ολοκαυτώματος για την ολοκληρωτική υποταγή του ηρωικού Παλαιστινιακού λαού, με την πλήρη κάλυψη και κυνική υποστήριξη, τόσο των Η.Π.Α, της Ε.Ε., του ΝΑΤΟ, και της ελληνικής κυβέρνησης (επιχείρηση πολεμικού ανεφοδιασμού ισραηλινού σκάφους από το λιμάνι του Αστακού) όσο και των διεθνών οργανισμών (Ο.Η.Ε, ανθρωπιστικές οργανώσεις), καθώς και μιας σειράς αντιδραστικών και αμερικανόδουλων αραβικών κυβερνήσεων. Κοινή προσπάθεια τους είναι να επιβάλουν με τη φωτιά και το σίδερο τη πολιτική τους για μια «Νέα Μέση Ανατολή» σε συνθήκες χρεοκοπίας και ολόπλευρης κρίσης όχι μόνο της αμερικάνικης υπερδύναμης, αλλά και του καπιταλιστικού συστήματος στο σύνολό του. Η σφαγή αυτή δεν πραγματοποιείται μόνο τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, που θεωρείται περίοδος εμπόλεμης σύρραξης, αλλά αντιθέτως πρόκειται για ένα διαρκές έγκλημα εις βάρος τόσο του άμαχου πληθυσμού όσο και των ένοπλων φορέων της παλαιστινιακής αυτοάμυνας, ακόμα και σε περιόδους ειρήνης, όπου το βλέμμα της «διεθνούς κοινότητας» απουσιάζει εγκληματικά από την καθημερινότητα της εξαθλίωσης του λαού αυτού και του δικαιώματός του για αυτοδιάθεση. Ο πόλεμος αυτός τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο λαμβάνει χώρα με το πρόσχημα της καταπολέμησης της παλαιστινιακής τρομοκρατίας (π.χ Χαμάς κ.α), των ομάδων εκείνων δηλαδή που αντιστέκονται και παλεύουν απέναντι στον κατακτητή για μία ελεύθερη και ανεξάρτητη πατρίδα.
Το συγκεκριμένο πρόσχημα δεν είναι η πρώτη φορά που χρησιμοποιείται ως άλλοθι για τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις ανά τω κόσμω, π.χ Αφγανιστάν, πόλεμος στο Λίβανο, επέμβαση στο Ιράκ και άλλα πολλά. Σκοπός αυτής της επέμβασης είναι η εξυπηρέτηση και περιφρούρηση των συμφερόντων της ισραηλινής και όχι μόνο αστικής τάξης, αλλά και το παράλληλο τσάκισμα κάθε μορφής αντίστασης απέναντι στις ιμπεριαλιστικές θηριωδίες. Και έχουν σαν επιθυμητό αποτέλεσμα την επιβολή μιας αιματοβαμμένης κοινωνικής ειρήνης, σε όλους τους λαούς και τις κοινωνικές ομάδες που αντιστέκονται. Μιας ειρήνης που αλλού επιβάλλεται με στρατιωτικές επεμβάσεις και πολιτικά πραξικοπήματα και αλλού με την υποταγή της ζωής και των αναγκών στην πραγματικότητα των οικονομικών νόμων και των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων. Για τη διαφύλαξη και την ενδυνάμωση αυτών των συμφερόντων, η παγκόσμια αστική τάξη μη μπορώντας να δώσει διεξόδους και ουσιαστικές λύσεις στις όλο και εντεινόμενες κοινωνικοοικονομικές αντιθέσεις θέτει σε λειτουργία όλους τους μηχανισμούς καταστολής που διαθέτει και οξύνει την επίθεση και την περιστολή των όποιων κοινωνικών κεκτημένων και δικαιωμάτων έχουν κατακτηθεί μέχρι σήμερα. Αυτή η πολιτική ακριβώς ακολουθείται και από τις εναλλασσόμενες κυβερνήσεις ΝΔ – ΠΑΣΟΚ που τόσα χρόνια μέσω της ψήφισης νομοσχεδίων και της χειραγώγησης του λαού με έννοιες που υπολείπονται συγκεκριμένου περιεχομένου, όπως αυτές της κοινωνικής σταθερότητας, της ελευθερίας και της δημοκρατίας προσπαθούν να τον τρομοκρατήσουν και να τον συμβιβάσουν, έτσι ώστε να μην μπορεί να αντιδράσει. Να αντιδράσει στην απαξίωση της ανθρώπινης ύπαρξης σε όλες τις εκφάνσεις και τις εκφράσεις της.

Πιο συγκεκριμένα σε εργασιακό επίπεδο, μετά τη συνθήκη του Μάασρτιχτ και την επιβολή των κατευθύνσεων της ΕΕ, μεταλλάσσονται σταδιακά οι παραδοσιακές εργασιακές σχέσεις, καταργείται στην πράξη το κοινωνικό κράτος και το εργατικό δυναμικό ακρωτηριασμένο από την ανεργία, την ελαστασφάλεια, την ανέχεια και την αγωνία για το αύριο γίνεται πιο εύκολα εκμεταλλεύσιμο, ώστε να εξυπηρετούνται πλήρως οι ανάγκες του κεφαλαίου. Τις ανάγκες αυτές υλοποιεί άμεσα το αστικό κράτος με το πρόσφατο αντιδραστικό νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό, τον αποχαρακτηρισμό των βαρέων και ανθυγιεινών, την ιδιωτικοποίηση όλο και μεγαλύτερων κομματιών του δημοσίου, τη νομιμοποίηση του ελαστικού ωραρίου, την αμφισβήτηση της Κυριακής-αργίας, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και όπου αυτά δεν είναι αρκετά με την καταστολή και τη τρομοκρατία κατά των εργαζομένων και ειδικότερα των πιο ευάλωτων και στοχοποιημένων κοινωνικών ομάδων, όπως αυτή των μεταναστών. Η εργοδοσία μη επιτρέποντας οποιαδήποτε αμφισβήτηση του καθεστώτος της εργασιακής εκμετάλλευσης δε διστάζει ακόμα και να δολοφονεί, με τρανταχτό παράδειγμα την επίθεση με βιτριόλι ενάντια στην αγωνίστρια-εργάτρια Κωνσταντίνα Κούνεβα, η οποία πρωτοστάτησε στον αγώνα ενάντια στην εργοδοτική αυθαιρεσία και το απάνθρωπο καθεστώς δουλειάς στις εταιρείες ενοικιαζόμενου προσωπικού, όπου και αυτή εργαζόταν ως καθαρίστρια. Σημειωτέον ότι ανάλογη εταιρεία επινοικίασε πρόσφατα προσωπικό για το εστιατόριο της εστίας. Γεγονός που βάζει και στο φοιτητικό μας σύλλογο το καθήκον της πάλης για την κατάργηση αυτών των εταιρειών και του καθεστώτος της σύγχρονης εργατικής δουλείας, του σύγχρονου δουλοπάζαρου.

Σε μια περίοδο που το σύστημα προετοιμάζεται για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης εντείνοντας την ταξική επίθεση, ενισχύει μηχανισμούς που όχι μόνο εφαρμόζουν την υλική πλευρά της καταστολής, αλλά την προετοιμάζουν και τη νομιμοποιούν. Βλέπουμε την αστυνομία να κατακλύζει τους δρόμους της Αθήνας και των άλλων μεγάλων πόλεων ασκώντας προκλητική ωμή βία σε διαδηλωτές, δημοσιογράφους, γιατρούς, δικηγόρους και προβαίνοντας σε δεκάδες συλλήψεις ανήλικων μαθητών, που διώκονται ποινικά με τρομονόμο. Σε αγαστή συνεργασία με την κρατική καταστολή βρίσκονται καθημερινά τα δελτία ειδήσεων που κατασκευάζουν και προετοιμάζουν την κοινωνική αποδοχή μιας τέτοιας πολιτικής. Σε φορτισμένη πολιτικά περίοδο, βλέπουμε το ρόλο τους να διογκώνεται, βλέπουμε τα κάθε λογής παπαγαλάκια να βγαίνουν στα παράθυρα δίνοντας φωνή στα πιο αντιδραστικά αντανακλαστικά του οικονομικού και πολιτικού συστήματος, επιχειρώντας να συκοφαντήσουν τη νεολαιίστικη εξέγερση του Δεκέμβρη και να τη μετατρέψουν από αυθόρμητη έκφραση της κοινωνικής οργής και αντίστασης στο πολιτικό κατεστημένο σε απομονωμένες βιαιοπραγίες μειοψηφιών, επιχειρώντας να μπαλώσουν το βαθύ πολιτικό και κοινωνικό χάσμα που έβγαλε στην επιφάνεια η νεολαία.

Μάλιστα γιατί τους φοιτητικούς συλλόγους έχουν μεγάλη σημασία οι μεθοδεύσεις που επιχειρούνται σε σχέση με το πάντα επίκαιρο θέμα του ασύλου. Επιχειρείται να εμφανισθεί το φοιτητικό άσυλο ως υπέρμετρη απειλή για την κοινωνική σταθερότητα και γαλήνη και ως μήτρα καταστροφών και τρομοκρατικών ενεργειών. Πρέπει να εμφανισθεί το φοιτητικό άσυλο ως ένας θεσμός αλλοιωμένος και παραφρασμένος, ξένος προς τα συμφέροντα της κοινωνίας, για να μπορέσει μόνο τότε να αποχαρακτηριστεί ως έννοια και να αποσυνδεθεί από τους κοινωνικούς αγώνες και τις διαδικασίες που εμπλέκουν τα πιο ριζοσπαστικά κοινωνικά κομμάτια και τα συνδέουν με τους αγώνες των φοιτητών και της νεολαίας. Προσπαθούν να αναγάγουν την έννοια του ασύλου σε μία τυπική νομική έκφραση που θα αρχίζει και θα τελειώνει στην «περιφρούρηση» της ακαδημαϊκής διαδικασίας και της έρευνας που επιχειρηματικού πανεπιστημίου που προετοιμάζουν. Αυτές οι πολιτικές κατευθύνσεις καταφαίνονται χαρακτηριστικά τόσο από το νόμο πλαίσιο όσο και από τις συνεχείς προκλητικές δηλώσεις του συνόλου των πολιτικών κομμάτων και των εκφραστών τους. Εμείς από την πλευρά μας, δεν αντιλαμβανόμαστε το άσυλο στην καθαρή νομική του μορφή, ένα άσυλο που έχει ωράρια, αργίες και εθνικές επετείους, που οριοθετείται από την αίθουσα διδασκαλίας, το εργαστήριο, τα κάγκελα του πανεπιστημίου ή τη φοιτητική ταυτότητα, ένα άσυλο των εσωτερικών κανονισμών και των πειθαρχικών συμβουλίων. Ένα άσυλο που βάζει κόκκινες ζώνες μέσα στα πανεπιστήμια. Αντίθετα, το άσυλο είναι λαϊκή κατάκτηση και δικαίωμα αδιαπραγμάτευτο. Είναι κέντρο κοινωνικών, πολιτικών, πολιτιστικών και οποιονδήποτε άλλων διεργασιών και διεκδικήσεων, ένας τρόπος γείωσης με τα πάντα υπαρκτά κοινωνικά προβλήματα και ως εκ τούτου οφείλει να είναι διαρκής μας απαίτηση και ανάγκη. Ο νομικός καθορισμός του ασύλου σε συνάρτηση με τη τέλεση των ερευνητικών και εκπαιδευτικών διαδικασιών των πανεπιστημίων πρέπει να απασχολήσει το σύλλογο της εστίας, καθώς στην εστία μένουν άτομα προερχόμενα από κατώτερα κοινωνικά στρώματα και άρα είναι ένας χώρος, όπου μπορούν να αναπτυχθούν κοινωνικές σχέσεις με πολιτικά χαρακτηριστικά. Επίσης, η ζωή στην εστία δίνει τη δυνατότητα σύνδεσης του χώρου της πανεπιστημιούπολης με ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια, κάτι που στην ουσία κοινωνικοποιεί τον ίδιο τον χώρο της πανεπιστημιούπολης και αποτελεί ουσιαστική διάσταση της διαδικασίας του φοιτητικού ασύλου.
Απάντηση στη συντονισμένη επίθεση της αστικής τάξης και του συστήματός της μπορεί να δώσει το εργατικό και το λαϊκό κίνημα μαζί με το φοιτητικό και το κίνημα της νεολαίας, αν μπορέσει να υπερβεί οργανωτικά και αγωνιστικά την απλή έκφραση μιας ενσωματώσιμης δυσαρέσκειας, αν μπορέσει απέναντι στις προεκλογικές συγκεντρώσεις και την προσπάθεια πολιτικής φίμωσης και διαστρέβλωσης των αναγκών μας μέσα σε κοινοβουλευτικές προτάσεις και στημένους διαλόγους, κόντρα σε κεντροαριστερά και κεντροδεξιά σενάρια, να συγκροτήσει και να οργανώσει από τη βάση, από το επίπεδο των πρωτοβάθμιων σωματείων τα αιτήματά του, να συγκροτήσει και να οργανώσει δυναμικά τις μορφές πάλης, τις απεργίες και τους αγώνες του. Βρισκόμαστε σε μια περίοδο που κι εμείς, το φοιτητικό κίνημα και το κίνημα της νεολαίας, πρέπει επιτακτικά να δώσουμε μια αποφασιστική απάντηση σε όλους αυτούς που προσπαθούν να μας πείσουν πως είμαστε ξένο σώμα σ’ αυτήν την κοινωνία. Δεν έχουμε αυταπάτες πως η υλοποίηση της ευρωπαϊκής πολιτικής και των τελεσιγράφων για τη δημιουργία του ΚΕΧΑΕ μπορεί να είναι συμβατή με οποιοδήποτε διάλογο εκ μηδενικής βάσης. Γνωρίζουμε καλά ποιες είναι οι προθέσεις όλων των μέχρι τώρα κυβερνήσεων, πιστών συμμάχων και εκφραστών της ΕΕ καθώς και όλων όσων τις εκφράζουν στο φοιτητικό κίνημα. Η επίθεση απέναντι στα δικαιώματα και τις ανάγκες μας θα συνεχίσει να εντείνεται όπως έχει γίνει μέχρι τώρα (ΚΕΣ, νόμος-πλαίσο, αξιολόγηση, ΙΔΒΕ, ΔΟΑΤΑΠ κ.α.). Ίσως στο χώρο των εστιών να ενταθεί ακόμα περισσότερο μέσα από τη σταθερή υποβάθμιση-υποχρηματοδότησή τους (ήδη έχουμε σειρά κλειστών εστιών όπως του ΠΑ.ΠΕΙ. και του Παντείου παράλληλα με το πολύ χαμηλό ποσοστό στέγασης που σε πανελλαδικό επίπεδο δεν ξεπερνάει το 5% - στην Αθήνα μάλιστα για 120.000 φοιτητές υπάρχουν μόλις 2.500 κλίνες) γεγονός που οδηγεί ήδη στη σταδιακή ιδιωτικοποίηση τμημάτων των εστιών και τη σταδιακή παράδοση τους στα πρόθυμα χέρια της αγοράς.

Απέναντι σε αυτήν την πολιτική πρέπει να απαντήσουμε ξεκάθαρα και οργανωμένα μέσα από την ένταση της πάλης των συλλόγων μας, να μιλήσουμε τη γλώσσα των αναγκών μας, τη γλώσσα που μας συνδέει με την κοινωνία και τους κοινωνικούς αγώνες. Να κάνουμε τα αιτήματα και τα πλαίσια μας, τις φοιτητικές καταλήψεις, τις πολιτικές γενικές συνελεύσεις, τις μαχητικές και μαζικές πορείες όπλα γι’ αυτούς τους αγώνες.

Καλούμε όλο το σύλλογο να εκφράσει την πραγματική του αλληλεγγύη απέναντι στο λαό της Παλαιστίνης, σε συνεργασία με το πολύμορφο φοιτητικό και λαϊκό κίνημα που φαίνεται να διαμορφώνεται όλο αυτό το διάστημα στη χώρα μας, παίρνοντας μέρος ενεργά και ανταποκρινόμενος σε όλα τα καλέσματα που γίνονται. Περιθωριοποιώντας όλους αυτούς που αλυσοδένουν την αντίδραση, επιχειρούν να κάμψουν την αγωνιστική του διάθεση καταστέλλοντας ή συκοφαντώντας.