“Tο όνoμα μου είναι Che”

Αγαπητέ Che,

Είμαι ένας φοιτητής από κάποιο πανεπιστήμιο της Oaxaca , ή του Αυτόνομου πανεπιστημίου της Bogota , ίσως ακόμα και της Λατινοαμερικάνικης σχολής της ιατρικής της Havana. Μπορεί ακόμα να’μαι και φοιτητής του Ελληνικού πανεπιστημίου ή εργάτης στα μεταλλωρυχεία του Ποτοζί. Μπορεί ακόμα να’μαι οικοδόμος ή απολυμένος εργάτης σε οποιαδήποτε μητρόπολη του κόσμου. Μπορεί όμως και να’μαι άστεγη μητέρα στη Γουατεμάλα ή και κάτοικος ενός καμένου ή πλημμυρισμένου χωριού σε κάποιο σημείο της υφηλίου.

Έχω ακούσει πολλά για σένα και έχω διαβάσει ακόμα περισσότερα. 40 χρόνια μετά από την δολοφονία σου, και 20 περίπου από τότε που γεννήθηκα αναρωτιέμαι τι είσαι. Πολλοί λένε ότι είσαι ο Ernesto Guevara De La Serna , ο Άγιος Ernesto της La Higera , ένας ρομαντικός , ονειροπόλος τυχοδιώκτης , ένας στρατιώτης της Αμερικής , ένας επαναστάτης κομμουνιστής , και άλλοι πάλι πως είσαι ένας απελευθερωτής. Θυμάμαι όμως , πολύ καλά τα λόγια σου. Όταν εσύ έλεγες πως δεν είσαι τίποτα άλλο από ένας μικρός κοντοτιέρο του 21ου αιώνα , και ένας κομμουνιστής στρατιώτης της Αμερικής. Το θυμάμαι καλά. Γιατί εσύ έλεγες πως είσαι ένα κομμάτι από το πρόσωπο του κάθε καταπιεσμένου σ’αυτόν τον κόσμο , και μια σταγόνα από τον ιδρώτα του προσώπου του , πως δεν είσαι απελευθερωτής γιατί απελευθερωτές δεν υπάρχουν , αλλά οι λαοί κερδίζουν την ελευθερία τους μόνοι τους. Άλλες πάλι φορές σκέφτομαι μήπως είσαι μια ζωγραφιά σε ένα τοίχο του Buenos Aires , ένας ήρωας ή ένας θρύλος από κάποιο παραμύθι που λέει κάποια ανύπαντρη μάνα στα παιδιά της σε κάποια παραγκούπολη στο Rio De Janerio. Δεν ξέρω αν με βοηθάει η μνήμη μου , πάντως κάθε φορά που κάνω αυτή την ερώτηση παίρνω αναπάντεχα την ίδια απάντηση. «Το όνομά μου είναι Che , κατάγομαι από την μεγάλη και γνωστή οικογένεια του παγκόσμιου προλεταριάτου και η ηλικία μου είναι αυτή που έχει και η εκμετάλλευση σ’αυτό τον πλανήτη».

Κι ύστερα θέλω και άλλα να σε ρωτήσω. Θέλω να σε ρωτήσω για το τέλος της ιστορίας και για τον σοσιαλισμό που πέρασε και δεν υπάρχει πια. Όμως πάλι την ξέρω την απάντηση πού δεν μπορεί να είναι άλλη από αυτή που κάποτε έλεγες «Ας είμαστε ρεαλιστές , ας αποζητάμε το αδύνατο».

Μπήκα αρκετές φορές στον πειρασμό να αναρωτηθώ για κείνο το μεγάλο ταξίδι σου στην μεγάλη Αμερική που σαν γιατρός αλλεργιολόγος , εφοδιασμένος με το μόνο φάρμακο που μπορεί να αντιμετωπίσει πραγματικά τις αλλεργίες όλου του κόσμου , το μαγικό φάρμακο της αλληλεγγύης είπες πως ο άνθρωπος που τα’γραφε όλα αυτά δεν είναι πια ο ίδιος , και πως τώρα την θέση του την πήρε κάποιος άλλος ,ένας νέος άνθρωπος , αυτός που είναι έτοιμος να πάρει θέση σε κάθε γωνιά της γης στο πλευρό όλων των καταπιεσμένων με την ίδια ετοιμότητα που θα μπορούσε να υπερασπιστεί την πατρίδα του.

Αγαπητέ Che. Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε που έγινε η τελευταία έφοδος της ανθρωπότητας στους ουρανούς και από τότε που πέθαινε ο ένας για τον άλλον. Και όμως τα λόγια σου ακόμα αντηχούν στα δάση , τα βουνά και τα ποτάμια των πέντε ηπείρων αυτού του πλανήτη. «πως αν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον θα’μαστε κιόλας από χρόνια νεκροί». Και έτσι σιγά σιγά ίσως να έχει έρθει και η ώρα να ανασυντάξω και εγώ τις αισθήσεις μου , την όσφρηση γιατί έχει άσχημη μυρωδιά εδώ γύρω, την ακοή γιατί ο θόρυβος είναι εκκωφαντικός και την αφή γιατί έχω ξεχάσει πως είναι να νιώθεις τον άλλο , και να βγώ στους δρόμους. Να βγώ στις μεγάλες λεωφόρους της ανθρωπότητας που μια μέρα θα ανοίξουν διάπλατα για να διαβεί ο ελεύθερος άνθρωπος. Και ο ελεύθερος άνθρωπος δεν θα’ναι άλλος από τον Νέο Άνθρωπο , όπως εσύ τον φαντάστηκες. «ένας γνήσιος επαναστάτης δεν μπορεί παρά όλες οι πράξεις και οι κινήσεις του να διαπνέονται από το μεγάλο συναίσθημα της αγάπης» και αυτό δεν θα γίνει παρά μόνο όταν θα πάψει να υπάρχει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο , δηλαδή μέχρι την Νίκη.