Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες πολλά μπορεί να διαβάσει κανείς για τον επαναστάτη κομμουνιστή Νίκο Μπελογιάννη με αφορμή τα 43 χρόνια από την εκτέλεση του από το μετεμφυλιακό αστικό κράτος. Εμείς εδώ δεν θα επιχειρήσουμε μια ιστορική αναδρομή των γεγονότων που οδήγησαν σε αυτήν αφού αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά. Ο Νίκος Μπελογιάννης και η θυσία του καταρχάς έγινε στο βωμό της υπόθεσης της εργατικής τάξης και
είναι άμεσα δεμένη με αυτόν, καθώς και της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής προοπτικής. Το κατηγορητήριο ως πράκτορα των ξένων, δηλαδή της Σοβιετικής Ένωσης, δεν μπορεί και δεν πρέπει να τοποθετείται στο πλαίσιο του δήθεν ψυχροπολεμικού κόσμου, γιατί αυτό δίνει «δίκιο» στους αστούς και την εξουσία τους. Ο Μπελογιάννης και ο κάθε άγνωστος Μπελογιάννης (και είναι πολλοί αυτοί) που χάθηκε στον αγώνα για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης, των φτωχών και των καταπιεσμένων όπου γης, δολοφονείται γιατί είναι ο ίδιος πρώτα από όλα φορέας της επαναστατικής ιδέας, της επαναστατικής φλόγας και σε αυτήν στοχεύει το βόλι. Η επανάσταση στην Ελλάδα, γιατί ήταν επανάσταση και όχι εμφύλιος, όπως πολλοί θέλουν να την ονομάζουν για να εξορίσουν την ιδέα και το χνάρι της από τη σύγχρονη ελληνική ιστορία, εκείνη την περίοδο μακελεύτηκε, ηττήθηκε και είναι πολλοί οι λόγοι. Ωστόσο τα διδάγματα της παραμένουν μέχρι και σήμερα ζωντανά στη ψυχή όλων όσων κρατάμε ψηλά τη σημαία και την ιδέα της επανάστασης. Η δολοφονία του συντρόφου μας, γιατί έτσι τον νιώθουμε και τον θεωρούμε, Νίκου Μπελογιάννη αποτελεί περίτρανη απόδειξη πως ο κόσμος της δουλειάς δεν πρέπει να δείχνει καμιά εμπιστοσύνη στο κράτος και την εξουσία των αστών, διότι αυτή η εκμεταλλευτική εξουσία πρόκειται ακόμα και σήμερα να επαναλάβει τις ίδιες βαρβαρότητες και να δείξει το ίδιο πρόσωπο όταν θα νιώσει πως απειλείται η εξουσία της. Ο Μπελογιάννης δολοφονήθηκε από τη δημοκρατική κυβέρνηση του κεντρώου Πλαστήρα και αυτό λέει πολλά. Πρώτα και κύρια αποδεικνύει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο το πώς αντιλαμβάνονται τη δημοκρατία όλοι αυτοί που μιλούν περί δημοκρατίας και πως ουσιαστικά αναφέρονται στην αστική δημοκρατία, δηλαδή με άλλα λόγια στη δικτατορία του κεφαλαίου και των μονοπωλίων, στη δικτατορία της αστικής τάξης. Αυτοί που σήμερα μιλούν για μειοψηφίες που διαμαρτύρονται και αντιδρούν στρώνουν το έδαφος για να βγάλουν αύριο εκτός νόμου και να απαγορεύσουν αφού πρώτα καταστείλουν τους εργατικούς – λαϊκούς αγώνες. Η αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό σε συνδυασμό με τους διάφορους παρακρατικούς πυρήνες που βγαίνουν ξανά από τη φωλιά τους, είτε πρόκειται για τη γνωστή ακροδεξιά, είτε για τις νεόφαντες οργανώσεις, ομάδες όπως ο Σύνδεσμος Εθνικής Ενότητας, που αποτελείται στη πλειοψηφία του από απόστρατους αξιωματικούς βρίσκεται πάντοτε με το όπλο παρά πόδα. Αυτοί είναι που θα στήσουν τα ανάλογα στρατοδικεία του μέλλοντος και θα αποτελέσουν τις εφεδρείες του αστικού κράτους. Η λεγόμενη οικονομική κρίση δεν είναι τίποτε άλλο από το οικονομικό πλαίσιο της αναπόφευκτης όξυνσης της ταξικής πάλης που στον καπιταλισμό αποτελεί νομοτέλεια, και αποτελεί μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για όλους αυτούς να εμφανιστούν στέλνοντας ένα μήνυμα στις επαναστάσεις του μέλλοντος. Σε αυτές λοιπόν τις συνθήκες η θυσία του Νίκου Μπελογιάννη έχει διπλή σημασία. Από τη μια αποτελεί σημείο αναφοράς και έμπνευσης για όλους εμάς τους νέους κομμουνιστές και από την άλλη πως το καπιταλιστικό σύστημα και τα αφεντικά του πλούτου δεν διστάζουν σε τίποτα μπροστά στη διασφάλιση του συμφέροντος και της πολιτικής και οικονομικής κυριαρχίας τους. Εμείς τιμάμε τη θυσία του Μπελογιάννη και των εκατομμυρίων ηρώων της εργατικής τάξης με τη πίστη μας στις ιδέες της επανάστασης και του σοσιαλισμού – κομμουνισμού και δηλώνουμε απερίφραστα πως ούτε νέες Βάρκιζες πρόκειται να υπογράψουμε, ούτε νέες ειρηνικές συνυπάρξεις έχουμε σκοπό να ανεχτούμε με τους αστούς και την εξουσία τους και πως στις μελλοντικές μάχες για την υπόθεση της τάξης μας θα είμαστε παρόντες, ακόμα και αν χρειαστεί να πάμε πολλές φορές για «καθαρό αέρα», όπως ρώτησε ο Μπελογιάννης το δεσμοφύλακα του, όταν του είπε πως ήρθε η ώρα για την εκτέλεση. Για όλους αυτούς τους λόγους λοιπόν «καλήν αντάμωση στα γουναράδικα» σύντροφοι.
είναι άμεσα δεμένη με αυτόν, καθώς και της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής προοπτικής. Το κατηγορητήριο ως πράκτορα των ξένων, δηλαδή της Σοβιετικής Ένωσης, δεν μπορεί και δεν πρέπει να τοποθετείται στο πλαίσιο του δήθεν ψυχροπολεμικού κόσμου, γιατί αυτό δίνει «δίκιο» στους αστούς και την εξουσία τους. Ο Μπελογιάννης και ο κάθε άγνωστος Μπελογιάννης (και είναι πολλοί αυτοί) που χάθηκε στον αγώνα για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης, των φτωχών και των καταπιεσμένων όπου γης, δολοφονείται γιατί είναι ο ίδιος πρώτα από όλα φορέας της επαναστατικής ιδέας, της επαναστατικής φλόγας και σε αυτήν στοχεύει το βόλι. Η επανάσταση στην Ελλάδα, γιατί ήταν επανάσταση και όχι εμφύλιος, όπως πολλοί θέλουν να την ονομάζουν για να εξορίσουν την ιδέα και το χνάρι της από τη σύγχρονη ελληνική ιστορία, εκείνη την περίοδο μακελεύτηκε, ηττήθηκε και είναι πολλοί οι λόγοι. Ωστόσο τα διδάγματα της παραμένουν μέχρι και σήμερα ζωντανά στη ψυχή όλων όσων κρατάμε ψηλά τη σημαία και την ιδέα της επανάστασης. Η δολοφονία του συντρόφου μας, γιατί έτσι τον νιώθουμε και τον θεωρούμε, Νίκου Μπελογιάννη αποτελεί περίτρανη απόδειξη πως ο κόσμος της δουλειάς δεν πρέπει να δείχνει καμιά εμπιστοσύνη στο κράτος και την εξουσία των αστών, διότι αυτή η εκμεταλλευτική εξουσία πρόκειται ακόμα και σήμερα να επαναλάβει τις ίδιες βαρβαρότητες και να δείξει το ίδιο πρόσωπο όταν θα νιώσει πως απειλείται η εξουσία της. Ο Μπελογιάννης δολοφονήθηκε από τη δημοκρατική κυβέρνηση του κεντρώου Πλαστήρα και αυτό λέει πολλά. Πρώτα και κύρια αποδεικνύει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο το πώς αντιλαμβάνονται τη δημοκρατία όλοι αυτοί που μιλούν περί δημοκρατίας και πως ουσιαστικά αναφέρονται στην αστική δημοκρατία, δηλαδή με άλλα λόγια στη δικτατορία του κεφαλαίου και των μονοπωλίων, στη δικτατορία της αστικής τάξης. Αυτοί που σήμερα μιλούν για μειοψηφίες που διαμαρτύρονται και αντιδρούν στρώνουν το έδαφος για να βγάλουν αύριο εκτός νόμου και να απαγορεύσουν αφού πρώτα καταστείλουν τους εργατικούς – λαϊκούς αγώνες. Η αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό σε συνδυασμό με τους διάφορους παρακρατικούς πυρήνες που βγαίνουν ξανά από τη φωλιά τους, είτε πρόκειται για τη γνωστή ακροδεξιά, είτε για τις νεόφαντες οργανώσεις, ομάδες όπως ο Σύνδεσμος Εθνικής Ενότητας, που αποτελείται στη πλειοψηφία του από απόστρατους αξιωματικούς βρίσκεται πάντοτε με το όπλο παρά πόδα. Αυτοί είναι που θα στήσουν τα ανάλογα στρατοδικεία του μέλλοντος και θα αποτελέσουν τις εφεδρείες του αστικού κράτους. Η λεγόμενη οικονομική κρίση δεν είναι τίποτε άλλο από το οικονομικό πλαίσιο της αναπόφευκτης όξυνσης της ταξικής πάλης που στον καπιταλισμό αποτελεί νομοτέλεια, και αποτελεί μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για όλους αυτούς να εμφανιστούν στέλνοντας ένα μήνυμα στις επαναστάσεις του μέλλοντος. Σε αυτές λοιπόν τις συνθήκες η θυσία του Νίκου Μπελογιάννη έχει διπλή σημασία. Από τη μια αποτελεί σημείο αναφοράς και έμπνευσης για όλους εμάς τους νέους κομμουνιστές και από την άλλη πως το καπιταλιστικό σύστημα και τα αφεντικά του πλούτου δεν διστάζουν σε τίποτα μπροστά στη διασφάλιση του συμφέροντος και της πολιτικής και οικονομικής κυριαρχίας τους. Εμείς τιμάμε τη θυσία του Μπελογιάννη και των εκατομμυρίων ηρώων της εργατικής τάξης με τη πίστη μας στις ιδέες της επανάστασης και του σοσιαλισμού – κομμουνισμού και δηλώνουμε απερίφραστα πως ούτε νέες Βάρκιζες πρόκειται να υπογράψουμε, ούτε νέες ειρηνικές συνυπάρξεις έχουμε σκοπό να ανεχτούμε με τους αστούς και την εξουσία τους και πως στις μελλοντικές μάχες για την υπόθεση της τάξης μας θα είμαστε παρόντες, ακόμα και αν χρειαστεί να πάμε πολλές φορές για «καθαρό αέρα», όπως ρώτησε ο Μπελογιάννης το δεσμοφύλακα του, όταν του είπε πως ήρθε η ώρα για την εκτέλεση. Για όλους αυτούς τους λόγους λοιπόν «καλήν αντάμωση στα γουναράδικα» σύντροφοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου