ΔΙΑΡΓΑΦΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ

Το καλοκαίρι φτάνει σιγά σιγά στο τέλος του και ο κάθε κατεργάρης επιστρέφει στον πάγκο του. Έτσι λοιπόν, κυβέρνηση και υπουργείο παιδείας έπιασαν δουλειά χωρίς ιδιαίτερη πρωτοτυπία και φέτος, συνεχίζοντας το σχέδιο της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης ξεκινώντας με τους νόμους Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου, λίγο αργότερα το «Σχέδιο Αθηνά» και τις απολύσεις των διοικητικών υπαλλήλων των πανεπιστημίων πριν λίγους μήνες. Εκεί λοιπόν που τα τμήματα των πανεπιστημίων παραήταν πολλά κι έπρεπε να συγχωνευτούν, εκεί που οι υπάλληλοι περίσσευαν, οπότε έπρεπε να φύγουν έτσι και τώρα οι «αιώνιοι» φοιτητές, κρίνεται πως έχουν «βαρύνει» τα πανεπιστήμια και κατά συνέπεια το ελληνικό κράτος με τα έξοδα τους! Είναι λοιπόν καιρός να αδειάσουν τα πανεπιστήμια από δαύτους για να περάσει η εξευτελιστική αυτή κατάσταση με τους λιμνάζοντες στο παρελθόν! Τάδε έφη ο υπουργός παιδείας Α.Λοβέρδος, με μπόλικη αγανάκτηση και αρκετές ανακρίβειες με σκοπό να ενεργοποιήσει τον κοινωνικό αυτοματισμό ενάντια στους τεμπέληδες αιώνιους φοιτητές, περνώντας στα ψιλά γράμματα ότι όλες αυτές οι αναδιαρθρώσεις εντάσσονται στο γενικότερο κομμάτι της ταξικής επίθεσης και υποβάθμισης που δέχεται η εργατική τάξη και το δικαίωμα συμμετοχής της στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

• Όντως λοιπόν όλα όσα ακούγονται στα ΜΜΕ για τις διαγραφές είναι ανακρίβειες; Για να δούμε…

Σε πρώτη φάση τα ΜΜΕ δε χάνουν την ευκαιρία να μας ενημερώνουν καθημερινά για το πόσοι πολλοί είναι οι λιμνάζοντες όλο αυτό τον καιρό που δε μπαίνει μια τάξη στα πράγματα και πόσο πολύ κοστίζουν και βαραίνουν τα πανεπιστήμια.! Αντίθετα όμως με τα όσα λοιπόν λέγονται και ακούγονται, οι φοιτητές αυτοί το ΜΟΝΟ που «κοστίζουν» στο πανεπιστήμιο και συνεπώς στο κράτος είναι οι κόλλες χαρτί που ξοδεύουν στις εξεταστικές. Γιατί οι «αιώνιοι» ούτε το φοιτητικό πάσο δικαιούνται, ούτε δωρεάν σίτιση και στέγαση, ούτε δωρεάν συγγράμματα.

Χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία προσθέτουν σε όλους αυτούς τους φοιτητές την ταμπέλα του τεμπέλη. Για ποιόν τεμπέλη μιλάμε όμως; Μιλάμε για τον ίδιο τεμπέλη φοιτητή, ο οποίος είναι αναγκασμένος να δουλεύει παράλληλα με τις σπουδές του, είτε για να βοηθήσει την οικογένεια του είτε για να συντηρηθεί ο ίδιος, προκειμένου να καταφέρει να σπουδάσει. Και όλα αυτά την ίδια στιγμή που τα μικρομεσαία και κατώτερα λαϊκά στρώματα από τα οποία προέρχεται δέχονται έντονη επίθεση. Εκτός αυτού όμως, υπάρχουν και κομμάτια του φοιτητικού σώματος τα οποία επιλέγουν την πάλη και τους συλλογικούς αγώνες ενάντια στην επίθεση που δέχεται ο δημόσιος και δωρεάν χαρακτήρας του πανεπιστημίου, μια επιλογή λοιπόν που είναι αναγκαία αλλά δεν είναι ανέξοδη στο επίπεδο του χρόνου φοίτησης. Μέσα σε όλα αυτά δε λείπει και η αυθαιρεσία των καθηγητών που δε χάνει ευκαιρία να δείχνει το μένος της με ομαδικά κοψίματα σε εξεταζόμενα μαθήματα. Άχρηστοι και τεμπέληδες, λοιπόν, οι αιώνιοι;

Έπειτα λένε «να μπει μια τάξη στα ιδρύματα». Αυτό που δε μας είπαν όμως, είναι σε ποια «τάξη» στοχεύουν οι κινήσεις τους. Στην «τάξη» που θα είναι εναρμονισμένη στις επιταγές της ΕΕ και της τρόικας. Δηλαδή στη δημιουργία ενός πανεπιστημίου με ελάχιστη κρατική χρηματοδότηση, κατάργηση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα και κατ’ επέκταση ενός πανεπιστημίου ιδιωτικοποιημένου. Μέσα σ’αυτό ιδιωτικές επιχειρήσεις θα διεξάγουν κερδοφόρες έρευνες με τα φθηνότερα εργατικά χέρια, δηλαδή την εθελοντική εργασία την οποία θα καλούμαστε εμείς σαν φοιτητές να εκτελούμε στα πλαίσια των φοιτητικών μας καθηκόντων, ή στα πλαίσια της πρακτικής μας.

Ακόμη, για να μας καθησυχάσουν μας είπαν ότι οι οργανισμοί των πανεπιστημίων θα μπλοκάρουν τις διαγραφές. Μόνο κάποιος που τρέφει αυταπάτες θα μπορούσε να πιστέψει κάτι τέτοιο αφού πολύ καλά γνωρίζουμε ότι ούτε οι οργανισμοί ούτε τα όργανα διοίκησης του πανεπιστημίου (πχ. πρυτάνεις) δε λειτούργησαν ποτέ προς όφελος των φοιτητών, οπότε γιατί να το κάνουν και τώρα. Εξάλλου άλλοι είναι τα «αφεντικά» τους. Παρ’ όλα αυτά η εικόνα αυτή καλλιεργήθηκε εσκεμμένα προκειμένου να πιέσει προς την κατεύθυνση άμεσης ψήφισης των οργανισμών, δηλαδή η ίδια τακτική που είχε ακολουθηθεί και με την αυταπάτη για την ενδοϊδρυματική επανατοποθέτηση των διοικητικών μετά την ψήφιση του προσχεδίου του οργανισμού του ΕΚΠΑ.

• Τι έρχονται να φέρουν στην πραγματικότητα οι διαγραφές;

Και για να έρθουμε στο δια ταύτα, οι διαγραφές αποτελούν μια πραγματική τομή σε αυτήν την πορεία μετεξέλιξης του Πανεπιστημίου. Και αυτό, γιατί ο διαχωρισμός αυτός σε αιώνιους και μη που βάζουν είναι καθαρά για να ενεργοποιήσει τον κοινωνικό αυτοματισμό ακόμη και μέσα στο ίδιο το φοιτητικό σώμα. Ανεξάρτητα από την ιδιότητα που θα έχουν όσοι διαγραφούν, εάν ξεκινήσουν θα δημιουργήσουν ένα δεδικασμένο που θα ανοίξει το δρόμο για την πλήρη εφαρμογή των σχετικών διατάξεων του νόμου Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου για τα ν+2 έτη φοίτησης. Οι ταξικοί φραγμοί γίνονται πλέον καθεστώς για τα παιδιά που προέρχονται από τις οικογένειες των κατώτερων λαϊκών στρωμάτων καθώς θα ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ η εισαγωγή τους στα ελληνικά πανεπιστήμια. Κι αυτό διότι δε μπορούν να ακολουθήσουν το εντατικοποιημένο πρόγραμμα σπουδών, το οποίο θα καλούνται να παρακολουθούν. Ας μην ξεχνάμε ότι την ίδια στιγμή η εύρεση εργασίας αποτελεί ‘’θαύμα’’ και ταυτόχρονα οι παροχές της στέγασης μειώνονται ολοένα και περισσότερο.
Από δω και στο εξής δε θα υπάρχει δυνατότητα για χαμένα μαθήματα. Ούτε για να ασχοληθείς με κάτι άλλο εκτός της μελέτης των μαθημάτων του προγράμματος σπουδών σου. Χρόνος για συζητήσεις, για να αναπτύξεις ευρύτερα το πνεύμα σου, να πολιτικοποιηθείς, να αγωνιστείς συλλογικά ενάντια στην επίθεση που δέχεσαι, ξέχνα το ΔΕ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ. Το πανεπιστήμιο σταδιακά θα μετατραπεί σε ένα χώρο περιορισμένης πρόσβασης για τα κατώτερα κοινωνικοοικονομικά στρώματα, στερούμενο προοδευτικές ιδέες, χωρίς αναπαραστάσεις συλλογικών διεκδικήσεων, μονάχα αναπαραστάσεις ατομικής πάλης για την επιβίωση. Μονάχα με το πρότυπο του πειθήνιου εργαζόμενου, του πλήρως εξειδικευμένου και τυποποιημένου, έτοιμου να υπηρετήσει τις επιταγές του εκάστοτε αφεντικού για την επιβίωσή του. Αυτή είναι η τάξη που θέλει να επιβάλλει το Υπουργείο δια των Πρυτανικών Αρχών και των Οργανισμών και των (δικών τους) Πρυτανικών Αρχών στα ιδρύματα, να πάρει πίσω δηλαδή δικαιώματα που με αγώνες χρόνων επέβαλε το φοιτητικό μαζί με το εργατικό και λαϊκό κίνημα.

• Απέναντι σ αυτή την επίθεση που εξαπολύει υπουργείο και κυβέρνηση το φοιτητικό σώμα ξεκάθαρη θέση εναντίον τους. Μέσα από τις γενικές μας συνελεύσεις και κινητοποιήσεις να παλέψουμε ΝΑ ΜΗ ΔΙΑΓΡΑΦΕΙ ΚΑΝΕΙΣ. Γιατί ο αγώνας για τις διαγραφές δεν είναι ξέχωρος και δεν αφορά μόνο τους ‘’λιμνάζοντες’’, όπως τους αποκαλούν τελευταία. Είναι αγώνας των φοιτητών ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, είναι αγώνας υπεράσπισης του στοιχειώδους δικαιώματος δωρεάν πρόσβασης καθενός στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, είναι αγώνας για ανθρώπινες σπουδές, είναι αγώνας για μια παιδεία απελευθερωτική και όχι εντατικοποιημένη και πακεταρισμένη, είναι αγώνας για ένα Πανεπιστήμιο των αναγκών των δικών μας και της κοινωνίας και όχι της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας τους.