ΚΑΜΙΑ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΣΤΟ ΣΥΜΦΩΝΟ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΤΙΛΑΙΚΗ ΛΑΙΛΑΠΑ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ
Τέσσερις μήνες από τις εκλογές, και οι προσδοκίες αυτών που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ και πίστεψαν στην αλλαγή που ευαγγελιζόταν, το κατά τα άλλα «σοσιαλιστικό» κόμμα, γκρεμίστηκαν σαν χάρτινος πύργος μπροστά στην αντιλαϊκή πολιτική του. Το ΠΑΣΟΚ ενώ πήρε τη σκυτάλη στην εξουσία σαν επίδοξος διαχειριστής της οικονομικής κρίσης υπέρ των «αδυνάτων», στην ουσία συνέχισε την πολιτική της ΝΔ υπέρ των ισχυρών, προωθώντας αντεργατικά μέτρα και στηρίζοντας το εθνικό και πολυεθνικό κεφάλαιο σε όλες τις εκφάνσεις του. Η αστική τάξη αναγκάστηκε να ανεβάσει το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, αφού η φθαρμένη από τα σκάνδαλα και τις κοινωνικές αντιδράσεις ΝΔ σε συνδυασμό με την συγκυρία της οικονομικής κρίσης, έχοντας απολέσει την απαραίτητη κοινωνική συναίνεση, αδυνατούσε να επιτελέσει τον πολιτικό της ρόλο. Ενώ το ΠΑΣΟΚ με την βοήθεια των αστικών ΜΜΕ, βγαίνοντας από την κολυμβήθρα του Σιλωάμ, πήρε άφεση αμαρτιών για τα 20 χρόνια σκανδάλων, διαπλοκής και αντεργατικών πολιτικών, και προωθεί έναν δήθεν κοινωνικό διάλογο σε όλα τα ζητήματα επιδιώκοντας τη μεγαλύτερη δυνατή κοινωνική συναίνεση στις δήθεν φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις.
Τα ΜΜΕ έχοντας καλλιεργήσει το προηγούμενο διάστημα ένα κλίμα τρομολαγνείας για την οικονομική κρίση, συνεχίζουν το έργο τους έχοντας σαν νέα αιχμή τα ελλείμματα και προπαγανδίζοντας ως αναγκαία τα «κοινωνικά» μέτρα της κυβέρνησης για το καλό της «χώρας». Προβάλλουν ως μονόδρομο εξόδου από την κρίση και το χρέος, την τυφλή υπακοή στις εντολές της ΕΕ, και παράλληλα τη συνέχιση των προϋπολογισμών λιτότητας και την περικοπή των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, ώστε να συμμορφωθεί η χώρα ως προς το σύμφωνο σταθερότητας και ανάπτυξης. Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να δούμε το ρόλο της ΕΕ στην διαμόρφωση των εθνικών οικονομικών πολιτικών αλλά και τον ίδιο τον τρόπο και λόγο δημιουργίας της και τελικά τελικά ποιους εξυπηρετεί αυτή η ένωση.
Η ΕΕ είναι μια καθαρά οικονομική ένωση, καθώς όλο το εποικοδόμημα της στηρίζεται πάνω στο τρίπτυχο της ελεύθερης διακίνησης των εμπορευμάτων, του κεφαλαίου και του εργατικού δυναμικού. Στη συνθήκη του Μάαστριχ, η οποία ψηφίστηκε το 1992 από ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ, φαίνεται ξεκάθαρα η οικονομική της φύση, η οποία εκφράζει και υπερασπίζεται ως συνολικός κεφαλαιοκράτης τα συμφέροντα των εθνικών αστικών τάξεων, έχοντας ως στόχο την ανάπτυξη και διαφύλαξη του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής σε βάρος των εργαζομένων με κάθε τρόπο. Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε στο μυαλό μας, όσον αφορά τη σχέση του κάθε κράτους μέλους και τα όργανα της ΕΕ, ότι υπάρχουν δυο βασικά σημεία που σκόπιμα υποβαθμίζονται στα μάτια του κόσμου. Οι κυβερνήσεις των χωρών-μελών χρησιμοποιούν σαν κάλυμμα τον «μπαμπούλα» της ΕΕ για τις αντιλαϊκές πολιτικές τους, ενώ στην πραγματικότητα αποτελούν επιλογές που θα ακολουθούσαν έτσι και αλλιώς. Είναι οι ίδιοι οι ευρωβουλευτές των κομμάτων εξουσίας, που συμμετέχοντας στα όργανα της ΕΕ, συνδιαμορφώνουν και ψηφίζουν την κάθε συνθήκη και τις κοινοτικές οδηγίες, όπως είναι αυτές των ΚΕΣ, η οδηγία Μπολκεστάιν και το σύμφωνο σταθερότητας και ανάπτυξης.
Αυτοί λοιπόν που μιλούν για το έλλειμμα της Ελλάδας, το σύμφωνο σταθερότητας και ανάπτυξης και τον μονόδρομο της ΕΕ ξεχνούν να μας πουν ποιος δημιούργησε αυτό το έλλειμμα, για το οποίο εν τέλει μόνο οι εργαζόμενοι δεν φέρουν ευθύνη. Δε φέρουν ευθύνη σίγουρα για την κατασπατάληση της περιούσιας των ασφαλιστικών ταμείων τα τελευταία 30 χρόνια μέσα από τα δομημένα ομόλογα. Δε φέρουν ευθύνη για τον υπέρογκο δανεισμό της χώρας, τα χρήματα απ’ τον οποίον δεν καταλήγουν σε κοινωνικές παροχές (υγεία, παιδεία, ασφάλιση κτλ), αλλά σε πολεμικούς εξοπλισμούς και σε στρατούς κατοχής σε Βαλκάνια, Ιράκ και Αφγανιστάν, σε εξοπλισμούς μέσω εταιρειών π.χ.SIEMENS που καταλήγουν στις τσέπες βουλευτών, σε κονδύλια που δίνονται στους επιχειρηματίες για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας τους. Δε φέρουν ευθύνη για τα τεράστια χρέη των εταιρειών απέναντι στο δημόσιο, για τις ασφαλιστικές εισφορές που δεν καταβάλλουν ποτέ οι μεγάλες εταιρείες, αφού μετά από λίγα χρόνια οι οφειλές διαγράφονται με διάφορα νομοσχέδια, ούτε και για τα 28 δις που χαρίστηκαν στις τράπεζες για το δήθεν ξεπέρασμα της κρίσης - το έλλειμμα σε πραγματικά νούμερα είναι 25 δις και θα μπορούσε άνετα να καλυφθεί με αυτά τα χρήματα!
Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι αυτό το χρέος είναι ένας ακόμη μοχλός πίεσης προκειμένου οι κυβερνήσεις να περάσουν τα αντεργατικά τους σχέδια, φορτώνοντας το πρόβλημα που οι ίδιες δημιούργησαν στις πλάτες των εργαζομένων. Είναι το άλλοθι για να επιβληθούν ακόμα περισσότεροι φόροι που έχουν σαν στόχο τα μικρομεσαία εισοδήματα και αφήνουν ανέπαφο το μεγάλο κεφάλαιο. Προτείνουν την αύξηση του ΦΠΑ, ο οποίος ουσιαστικά είναι ένας κεφαλικός και όχι εισοδηματικός φόρος, ενώ ταυτόχρονα θέλουν να μειώσουν τον συντελεστή φορολόγησης των επιχειρήσεων, κάτω από τον ήδη εξευτελιστικό 25%. Επίσης, ξεπουλούν το δημόσιο πλούτο σε ιδιώτες παραδίδοντας νευραλγικούς τομείς όπως η υγεία, η παιδεία και η ασφάλιση στις ανάγκες της αγοράς και της ανταγωνιστικότητας και ιδιωτικοποιώντας πολλές ΔΕΚΟ (ΔΕΗ, ΟΤΕ, Ολυμπιακή, ΕΥΔΑΠ κ.ά.) με δυσμενείς συνέπειες για τους εργαζομένους και την ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών. Στην ουσία καταργείται το κοινωνικό κράτος και οι ανάγκες μας μετατρέπονται σε εμπόρευμα για λίγους. Ένα πιο κοντινό παράδειγμα σε μας είναι η υποβάθμιση, υποχρηματοδότηση της φοιτητικής μέριμνας και η ιδιωτικοποίηση όλο και μεγαλύτερων κομματιών της εστίας (ιδιωτικά συνεργεία «σύγχρονου δουλεμπορίου» σε εστιατόριο, καθαριότητα, συντήρηση και φύλαξη). Μια πολιτική που αλλοιώνει το χαρακτήρα της δημόσιας και δωρεάν παιδείας-σίτισης-στέγασης ως κοινωνικής ανάγκης και δικαιώματος, και υποβαθμίζει την καθημερινότητα τόσο τη δική μας όσο και των εργαζομένων.
Η καθημερινότητα των σημερινών εργαζομένων είναι πολύ πιο βάναυση απ’ αυτή των γονιών μας, ξένη προς τα όνειρα που κάναμε όταν μπήκαμε στις σχολές και προς τις αυταπάτες που είχαμε ότι το πτυχίο θα μας εξασφάλιζε ένα σίγουρο εργασιακό μέλλον και μία ποιότητα ζωής. Όσο εξελίσσεται ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής αναγκαστικά βαθαίνουν οι κοινωνικοοικονομικές αντιθέσεις του συστήματος, αποκορύφωμα των οποίων είναι η οικονομική κρίση, ενώ οξύνεται και η ταξική πάλη. Ως εκ τούτου το κεφάλαιο για να μπορέσει να συνεχίσει να αυξάνει την κερδοφορία του, μετασχηματίζει τις εργασιακές σχέσεις προς το χειρότερο, περικόπτοντας όσα περισσότερα κεκτημένα μπορεί χρησιμοποιώντας είτε θεσμικούς (κράτος, ΕΕ) είτε ιδεολογικούς (ΜΜΕ, εκπαιδευτικό σύστημα) είτε κατασταλτικούς μηχανισμούς (ΜΑΤ, αστυνόμος-χαφιές της γειτονιάς). Το σύγχρονο εργασιακό σκηνικό, όπως διαμορφώνεται, περιλαμβάνει διόγκωση της ανεργίας (με 770.000 επίσημα καταγεγραμμένους ανέργους στον ΟΑΕΔ), την κατάργηση της μονιμότητας, την ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας και γενικότερα ένα καθεστώς ανασφάλειας που οδηγεί στην τρομοκράτηση και πειθάρχηση των εργαζομένων. Καλούμαστε να δουλέψουμε ανασφάλιστοι, με εξευτελιστικούς μισθούς, χωρίς συλλογικές συμβάσεις εργασίας, ως συμβασιούχοι (ορισμένου ή αορίστου χρόνου), ωρομίσθιοι, υπό καθεστώς εργολαβίας, σε προγράμματα stage, αναγκασμένοι έτσι να μην μπορούμε να διεκδικούμε συλλογικά τα δικαιώματά μας καθώς πρυτανεύει η ανταγωνιστικότητα και η διάσπαση μεταξύ των εργαζομένων. Η κατάσταση αυτή επιτείνεται με τις νέες αντι-ασφαλιστικές μεταρρυθμίσεις που προβλέπουν αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, μείωση των ιατροφαρμακευτικών παροχών και μείωση της χρηματοδότησης των ταμείων από τον κρατικό προϋπολογισμό.
Βέβαια, το εκπαιδευτικό σύστημα δεν είναι ανεξάρτητο από όλα αυτά και ετεροκαθορίζεται με βάση τις ανάγκες του κεφαλαίου: διαμορφώνει ένα τύπο εργαζομένου ο οποίος αποκτά ένα υποβαθμισμένο πτυχίο που δεν κατοχυρώνει τα εργασιακά του δικαιώματα, αλλά τον καθιστά πιο εύκολα εκμεταλλεύσιμο από τον εργοδότη του. Παράλληλα, θα χρειαστεί να επανακαταρτιστεί αρκετές φορές στη ζωή του και να αλλάξει εργασιακό τομέα (ΙΔΒΕ, ν/σ δια βίου μάθησης), θα διαπραγματεύεται ατομικά με τον εργοδότη του βάσει του μεγέθους του ατομικού φακέλου προσόντων του (νόμος πλαίσιο, ν/σ αξιολόγησης) που σύμφωνα με τα προσχέδια της κυβέρνησης για την αναδιάρθρωση της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης θα τον ακολουθεί από την πρώτη δημοτικού.
Η επίθεση που δέχονται τα εργασιακά μας δικαιώματα και η καταστρατήγηση βασικών κεκτημένων του μαζικού εργατικού κινήματος, όπως αυτό της σταθερής, μόνιμης εργασίας και του οκταώρου, που κατακτήθηκαν μέσα από συλλογικούς και βαμμένους κόκκινους αγώνες, δεν αφήνει κανένα περιθώριο αδράνειας και υποταγής. Οφείλουμε λοιπόν να πιάσουμε το νήμα της ιστορίας και να παλέψουμε για τις ανάγκες και τα δικαιώματα μας στο σήμερα, συνειδητοποιώντας τη δύναμη του καθενός μας και την ισχύ των συλλογικών μας διεκδικήσεων. Τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού συστήματος μας αφορούν άμεσα τόσο ως φοιτητές όσο και ως εργαζομένους μελλοντικούς και μη. Δυστυχώς, η πραγματικότητα είναι ότι ο επίσημος συνδικαλισμός χωλαίνει και στηρίζει αυτό το εκμεταλλευτικό σύστημα, αφενός γιατί οι μεγαλοσυνδικαλιστές της ξεπουλημένης ΓΣΕΕ –η οποία μάλιστα ούτε καν καλεί στην απεργιακή κινητοποίηση της Τετάρτης- και της ΑΔΕΔΥ επιλέγουν συνειδητά να ακολουθούν τις κυβερνητικές πολιτικές και να μην προωθούν τα πραγματικά αιτήματα των εργαζομένων και αφετέρου γιατί η πλειονότητα της εργατικής τάξης είτε αποκλείεται θεσμικά από τα σωματεία (συμβασιούχοι, επενοικιαζόμενοι, μετανάστες), είτε ασφυκτιά λόγω της εργασιακής ανασφάλειας και της εργοδοτικής τρομοκρατίας. Οφείλουμε, λοιπόν, να απεγκλωβιστούμε από λογικές εκπροσώπησης και να παρεμβαίνουμε σε κάθε χώρο εργασίας, να συγκροτούμε πρωτοβάθμια σωματεία που δεν θα αποκλείουν κανέναν εργαζόμενο και μέσα από γενικές συνελεύσεις, να διεκδικήσουμε ένα αγωνιστικό πολιτικό πλαίσιο και να εκφράσουμε τις πραγματικές ανάγκες μας. Οφείλουμε να αγωνιστούμε για το αυτονόητο.
Συμμετέχουμε όλοι στην πανεργατική πορεία που καλούν τα πρωτοβάθμια σωματεία ενάντια στο πρόγραμμα σταθερότητας και τα αντεργατικά μέτρα της κυβέρνησης, την Τετάρτη 10 Φλεβάρη στις 11:00 στα Προπύλαια.
(προσυγκέντρωση στις 10:00 στο σαλόνι του Α’ κτιρίου της ΦΕΠΑ)
ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΙΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ ‘Η ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ‘Η ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου