Το τελευταίο διάστημα παρατηρείται μια διαλυτική κατάσταση στη λειτουργία του ΕΙΝ και κατ’ επέκταση στις μονάδες των εστιών, ύστερα από την παραίτηση τόσο του ΔΣ του ΕΙΝ όσο και του διευθύνοντα συμβούλου του, ο οποίος παρόλα αυτά παραμένει στη θέση του. Αυτό, βέβαια, αποτελεί μόνο ένα γραφειοκρατικό κόλλημα βιτρίνας και όχι τη ρίζα του προβλήματος, η οποία είναι η πολιτική βούληση του ΠΑΣΟΚ να ενσωματώσει το ΕΙΝ και άλλους φορείς στο Υπουργείο Παιδείας. Μια πολιτική που ταυτίζεται πλήρως με αυτή του προκατόχου της και τις επιταγές της ΕΕ, υποβαθμίζει καθημερινά τη φοιτητική μέριμνα σε όλες τις εκφάνσεις της (σίτιση, στέγαση, συγγράμματα, μεταφορές κτλ), ιδιωτικοποιεί όλο και περισσότερα κομμάτια των εστιών με τους χειρότερους όρους εργασίας και μαζί με το πανεπιστήμιο υλοποιεί όλα τα αντιεκπαιδευτικά νομοσχέδια της κυβέρνησης.
Τα τελευταία χρόνια το προσωπικό του ΕΙΝ συρρικνώνεται με γεωμετρική πρόοδο με αποτέλεσμα να υπολειτουργεί σε όλους τους τομείς (εκτός από το διοικητικό), και να μην καλύπτει σε καμία περίπτωση τις λειτουργικές ανάγκες των εστιών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το εστιατόριο της ΦΕΠΑ όπου οι εργαζόμενοι, αυτή την στιγμή 12 αντί για 25 που χρειάζονται σύμφωνα με επίσημη έκθεση του ΕΙΝ και του ΕΚΠΑ το 2004, επιφορτώνονται με μεγαλύτερο όγκο εργασίας και εξαναγκάζονται σε υποχωρήσεις των εργασιακών τους δικαιωμάτων.
Η απάντηση του ΕΙΝ στο διαρκές αίτημά μας για δημόσιο , μόνιμο και επαρκές προσωπικό, είναι να προκηρύσσει οχτάμηνες συμβάσεις εργασίας που ασφαλώς δεν καλύπτουν τα κενά της υποστελέχωσης. Αυτή του η επιλογή υπαγορεύεται από τις επιταγές των τελευταίων κυβερνήσεων οι οποίες στοχευμένα ελαστικοποιούν τις εργασιακές σχέσεις, και πολύ περισσότερο τώρα με την δικαιολογία της οικονομικής κρίσης, καταστρατηγούν κάθε εργασιακό κεκτημένο. Με λίγα λόγια αυτό σημαίνει κατάργηση μονιμότητας, κατάργηση οχταώρου, εργασιακή επισφάλεια, μαύρη και ανασφάλιστη εργασία για τους εργαζόμενους και υποβάθμιση των παροχών για εμάς. Τα κενά των συμβάσεων του δημοσίου, που πάντα προκύπτουν, καλύπτονται με ιδιωτικές συμβάσεις, που έχουν σαν κανόνα τη μίζα και τη κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος και στοχεύουν να επιβάλλουν ακόμα χειρότερους εργασιακούς όρους, μετατρέποντας την εργασία σε μεροκάματο και ενισχύοντας την εκμετάλλευση των εργαζομένων από το κεφάλαιο.
Και είναι ακριβώς αυτά που έχουν οδηγήσει αυτή τη στιγμή στη ΦΕΠΑ να υπάρχει μόνο ένας μόνιμος ηλεκτρολόγος ο οποίος από τις 28/1 θα έχει την αποκλειστική ευθύνη της συντήρησης των τεσσάρων κτιρίων. Σίγουρα η συντήρηση της εστίας δεν είναι μόνο θέμα του αριθμού των συντηρητών αλλά και θέμα βούλησης να συντηρηθούν οι εστίες. Φωτεινό παράδειγμα η κατάσταση που επικρατεί στην ΦΕΕΜΠ, η μη ανακατασκευή του εστιατορίου αλλά και των κοινόχρηστων χώρων της, όπως είναι οι τουαλέτες και το θεατράκι. Ακόμα πιο ουσιώδης είναι η εγκληματική έλλειψη ηλεκτρολόγων σε 24ωρη βάρδια σε κτίρια που διαμένουν εκατοντάδες φοιτητές και έχουν ρεύμα υψηλής τάσης. Δεν είναι λίγες οι φορές που ολόκληροι όροφοι έμειναν χωρίς ρεύμα στη ΦΕΕΜΠ όλη τη νύχτα, εν μέσω εξεταστικής και σε θερμοκρασίες υπό του μηδενός λόγω της έλλειψης ηλεκτρολόγου νυχτερινής βάρδιας και της αδιαφορίας της διοίκησης. Όμως, και στη ΦΕΠΑ, η δική μας καθημερινότητα είναι οι ασυντήρητοι καυστήρες που φτάνουν ένα βήμα πριν την έκρηξη, τα φίλτρα των κλιματιστικών που αλλάζουν κάθε 5 χρόνια με κίνδυνο της υγείας μας, οι οροφές που καταρρέουν, τα ανύπαρκτα συνεργεία συντήρησης και ο ένας μόνο ηλεκτρολόγος.
Απέναντι σε αυτήν την προσπάθεια υποβάθμισης του χώρου μας οι σύλλογοί μας δημιουργούν κοιτίδες αντίστασης υπερασπιζόμενοι τα κεκτημένα τους. Ανάμεσα μας κυκλοφορούν και οι σύγχρονοι Δον Κιχώτες, οι οποίοι προσπαθούν να ομορφύνουν την καθημερινότητα μας. Ο λόγος για τις πολιτιστικές ομάδες που δημιουργήθηκαν από το μεράκι των φοιτητών και δραστηριοποιούνται στον χώρο των εστιών χωρίς καμία στήριξη από το ΕΙΝ ή τα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Μέχρι και το 2005 το ΕΙΝ χρηματοδοτούσε τις πολιτιστικές ομάδες των εστιών με ευτελή ποσά (2.000€ ανά εστία) και κρατούσε ένα πολύ μεγάλο ποσό για την διοργάνωση Φεστιβάλ Εστιών (πάνω από 80.000€) που στην πραγματικότητα δεν είχαν κανένα άνοιγμα στην κοινωνία από την οποία ήταν αποκομμένα. Ακόμα και σε εκείνες τις συνθήκες, όμως, και ειδικότερα στα πλαίσια του φεστιβάλ, οι πολιτιστικές ομάδες διαφόρων εστιών μπόρεσαν να συναντηθούν, να βάλουν ζητήματα για την λειτουργία των εστιών και να τα ανοίξουν σε πολλές εστίες ταυτόχρονα δυναμώνοντας έτσι τη φωνή τους. Αυτός θεωρούμε ότι ήταν και ο κύριος λόγος για τον οποίον το ΕΙΝ σταμάτησε τα φεστιβάλ και την χρηματοδότηση των ομάδων που βάζουν εμπόδια στην απομόνωση των οικοτρόφων, βοηθούν στην κοινωνικοποίηση τους και δυναμώνουν τις φωνές και τους συλλογικούς τους αγώνες. Το ΕΙΝ εντείνοντας την προσπάθεια εισαγωγής ανταποδοτικών κριτηρίων στην λειτουργία των εστιών θέτει εκβιαστικά το δίλλημα στους οικοτρόφους. Ή θα πληρώνουν ενοίκιο για να χρηματοδοτούν τις πολιτιστικές ομάδες ή αυτές θα έχουν μηδενικό προυπολογισμό.
Παρόλες τις αντιξοότητες και την αρνητική έως και απαξιωτική στάση του ΕΙΝ, οι πολιτιστικές ομάδες της ΦΕΠΑ όχι μόνο δεν ανέκοψαν την λειτουργία τους, αλλά αντίθετα καταφέρνουν χρόνο με τον χρόνο να εγκολπώνουν όλο και περισσότερα μέλη. Κατάφεραν να γιγαντώσουν την δυναμική τους στην εστία και στη συνείδηση των οικοτρόφων, διοργανώνοντας 4 πολιτιστικά φεστιβάλ, τα οποία και υποστήριξαν με τη συμμετοχή τους γνωστοί καλλιτέχνες και διάφορες πολιτιστικές ομάδες. Κατάφεραν, επίσης, να ενδυναμώσουν την εξωστρεφή τους παρουσία μέσω της συνεργασίας τους με φορείς κοινωνικής αλληλεγγύης (18άνω, ΚΕΘΕΑ, Αιμοπετάλιο) και να λάβουν μέρος σε άλλες πολιτιστικές εκδηλώσεις (χριστουγεννιάτικη παράσταση σε Ελευσίνα, συμμετοχή σε Πανελλήνιο Φεστιβάλ Ερασιτεχνικών Θεατρικών Ομάδων στην Πάτρα, κ.ά.) Όλα αυτά δημιούργησαν εκείνη την κοινωνικοπολιτική πίεση στο ΕΙΝ που το οδήγησε μια βδομάδα πριν τις εκλογές να πάρει την απόφαση να χρηματοδοτηθούν και πάλι οι πολιτιστικές ομάδες όλων των εστιών. Μια απόφαση η οποία πάγωσε (αναιρέθηκε επι της ουσίας) αμέσως μετά το πέρας των εκλογών με το πρόσχημα της έλλειψης χρημάτων και του κακού προυπολογισμού που είχε γίνει. Όλα αυτά αποτελούν έναν ακόμα εμπαιγμό από την διοίκηση και τον Διευθύνοντα Σύμβουλο προς το σύνολο των οικοτρόφων.
Το μεγάλο ερώτημα απέναντι σε όλα αυτά είναι το τι κάνουν οι εργαζόμενοι, και πιο συγκεκριμένα το τι κάνει η ΠΟΣΕΙΝ.
Το φάντασμα της ΠΟΣΕΙΝ λοιπόν, το οποίο εμφανίζεται μόνο προεκλογικά ή όταν γίνονται δυσμενείς μεταθέσεις σε συγκεκριμένους εργαζομένους, δεν λαμβάνει καμία ουσιαστική θέση απέναντι σε όλα αυτά. Απέχει από όλες τις μεγάλες κινητοποιήσεις του εργατικού κινήματος, ενώ προβάλει μόνο πλατωνική αντίσταση απέναντι στην ιδιωτικοποίηση του ΕΙΝ και την διαρκή υποστελέχωσή του. Η ΠΟΣΕΙΝ, όντας δευτεροβάθμιο σωματείο, υποτίθεται ότι συντονίζει τη δράση των πρωτοβάθμιων σωματείων, τα οποία όμως δεν υπάρχουν. Έτσι, αντί να είναι ένα πόλος των υπαλλήλων και των εργαζομένων του ΕΙΝ που θα προστατεύει τα δικαιώματα τους, έχει καταντήσει να είναι ένα γραφειοκρατικό όργανο συνδιοίκησης και προσωπικών πολιτικών πιέσεων με καθαρά εκλογοκεντρικό ρόλο.
Ακόμα και η προσπάθειες που έγιναν για να «χτυπήσει» τον πιο αντιδραστικό Διευθύνοντα σύμβουλο των τελευταίων δεκαετιών, έγιναν για την δημιουργία πολιτικής πίεσης ώστε να αποτραπούν οι μεταθέσεις συγκεκριμένων υπαλλήλων, ενώ τώρα έρχεται να αναδείξει ως φλέγων θέμα τη χρηματοδότηση των πολιτιστικών ομάδων παραβλέποντας όλα τα άλλα ζητήματα σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Διαμηνύει ότι ήταν πάντα στο πλευρό των φοιτητών και ότι πάλευε μαζί τους, αλλά η πραγματικότητα τους διαψεύδει, αφού δεν πήραν ουσιαστική θέση όταν οι δυνάμεις καταστολής κτυπούσαν απρόκλητα και αναίτια φοιτητές της ΦΕΙ και άλλων εστιών της Αθήνας (ΦΕΠΑ, ΦΕΕΜΠ, ΝΕΕΜΠ) έξω από τα γραφεία του ΕΙΝ, οι οποίοι πήγαν εκεί για να πραγματοποιήσουν προγραμματισμένη συνάντηση με τον Διευθύνοντα Σύμβουλο.
Είναι επιτακτική ανάγκη η δημιουργία εκείνου του φοιτητικού-εργατικού μετώπου που θα μπορέσει από την μία να προασπίσει τον χαρακτήρα της φοιτητικής μέριμνας, χωρίς υποχωρήσεις, να εμποδίσει την ιδιωτικοποίησή της, να επανακατακτήσει δικαιώματα που έχουν αφαιρεθεί και να εμποδίσει την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και από την άλλη θα βγεί επιθετικά απέναντι στις πολιτικές του αστικού συστήματος ώστε να διασφαλίσει την λειτουργία ενός ενιαίου δημόσιου φορέα που θα χρηματοδοτείται από αυτόνομο κονδύλι του προϋπολογισμού και θα ελέγχεται από το φοιτητικό κίνημα και τα εργατικά σωματεία. Σίγουρα αυτός ο φορέας δεν μπορεί να είναι το αρρωστημένο και διεφθαρμένο ΕΙΝ ούτε κάποιο άλλο νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου.
Για να επιτευχθεί αυτό απαιτείται η ύπαρξη ενός μαζικού φοιτητικού κινήματος που θα βάζει ξεκάθαρα τα θέματα της φοιτητικής μέριμνας με σαφείς αναφορές στα εργασιακά, και πολύ περισσότερο η δημιουργία πρωτοβάθμιων σωματείων σε κάθε εστία, τα οποία θα βάζουν από κοινού με τους φοιτητές τα ζητήματα αυτά και η ΠΟΣΕΙΝ αποκτώντας ρόλο πραγματικού εργατικού σωματείου θα τα συντονίζει και δεν θα επισκιάζει τη δράση τους. Η ύπαρξη πρωτοβάθμιων σωματίων είναι επιτακτική ανάγκη στον χώρο των εστιών, γιατί οι περισσότεροι εργαζόμενοι είναι είτε συμβασιούχοι είτε επινοικιαζόμενοι και άρα θεσμικά δεν μπορούν να εκφραστούν μέσα από την ΠΟΣΕΙΝ και έτσι καταλήγουν να υφίστανται οποιαδήποτε περιστολή των εργασιακών τους δικαιωμάτων και εργασιακής τους προοπτικής χωρίς να μπορούν να αντιδράσουν οργανωμένα και να καλυφθούν νομικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου