ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΒΑΘΙΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕ ΤΟΝ, ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙ ΜΟΝΟΣ, ΤΣΑΚΙΣΕ ΤΟΝ! (Μπ. Μπρεχτ)

Οι περισσότεροι άνθρωποι στο άκουσμα μόνο της λέξης «φασισμός», «ναζισμός» ή «ρατσισμός» αυθόρμητα τάσσονται απέναντί τους, ενώ παράλληλα νιώθουν ότι είναι κάτι ξεθωριασμένο στο πέρασμα του χρόνου. Τάσσονται απέναντι γιατί τις έχουν συνδέσει -όχι τυχαία, αποκλειστικά και μόνο- με τις φρικαλεότητες που έγιναν στη ναζιστική Γερμανία στη διάρκεια του Β’ παγκοσμίου πολέμου, τα βασανιστήρια
και το θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων επειδή ανήκαν βιολογικά σε «κατώτερη φυλή». Επίσης, η καθιέρωση δημοκρατικών και κοινοβουλευτικών πολιτευμάτων στη Δύση έχει δημιουργήσει την ψευδαίσθηση ότι έχουν παρέλθει οι εποχές που καταπατούνταν «βασικά ανθρώπινα και δημοκρατικά δικαιώματα», αλλά η πραγματικότητα τους διαψεύδει καθημερινά.

Ωστόσο, το ζήτημα του φασισμού δεν θα πρέπει να το προσεγγίζουμε μόνο από την ανθρωπιστική του πλευρά, αλλά να κατανοήσουμε τον πραγματικό ρόλο που έρχεται να διαδραματίσει και σήμερα στην περίοδο της οικονομικής κρίσης. Όταν τα κέρδη συσσωρεύονται στα χέρια των λίγων και η  μικρομεσαία αγορά καταστρέφεται, όταν η ανεργία καλπάζει, όταν το κράτος πρόνοιας καταργείται και κάθε εργασιακό κεκτημένο καταστρατηγείται, η πιο «εγγυημένη» λύση για τη διαφύλαξη της άρχουσας τάξης είναι ο φόβος, η ανασφάλεια και η καταστολή του εργατικού κινήματος. Ο φασισμός, λοιπόν, είναι η πιο ολοκληρωτική έκφραση των παραπάνω και αποτελεί ξεκάθαρα το τελευταίο βέλος στη φαρέτρα του συστήματος. Και αυτά που λέμε δεν είναι ούτε θεωρητικές αερολογίες ούτε πολιτικάντικες φρασεολογίες, αλλά κεντρικές κυβερνητικές στρατηγικές που ανέκαθεν εφαρμόζονταν σε τέτοιες συνθήκες.

Γιατί φασισμός δεν είναι μόνο το τατουάζ με τη σβάστικα στο μπράτσο του Κασιδιάρη, ούτε ο ναζιστικός χαιρετισμός και τα νταηλίκια της Χρυσής Αυγής, αλλά φασισμός είναι η άγρια καταστολή των διαδηλώσεων, η επιστράτευση των απεργιών, τα πογκρόμ της αστυνομίας και του παρακράτους στους μετανάστες και τις ιερόδουλες, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ο κουκουλονόμος και οι «αιματοβαμμένες φράουλες» της Μανωλάδας…

Ο φασισμός χρησιμοποιείται για να διατηρήσει τους εργαζόμενους με σκυμμένο το κεφάλι, σε συνθήκες τρομερής υποτίμησης της εργατικής τους δύναμης και της ίδιας τους της ζωής, διασπώντας την εργατική τάξη, χτυπώντας το εργατικό κίνημα και  προωθώντας ακροδεξιές αντιλήψεις και πρακτικές.

Η ελληνική αστική δημοκρατία νανουρίζεται με φασιστικά εμβατήρια εδώ και χρόνια. Με εμβατήρια γεμάτα δηλητήρια για τους μετανάστες, τους πιο άγρια εκμεταλλευόμενους εργαζόμενους, αυτούς που πέθαναν κατά δεκάδες σε «εργατικά ατυχήματα» ή πιο σωστά δολοφονίες των αφεντικών στο όνομα του κέρδους, καθώς ανοικοδομούσαν τη «μεγάλη Ελλάδα» του 2004. Μεθοδευμένα κράτος, ΜΜΕ και παρακράτος στοχοποιούν τους μετανάστες ως υπεύθυνους για την ανεργία, την εγκληματικότητα και την υποβάθμιση των ζωών μας. Αυτό γίνεται με στόχο, αφενός να αποπροσανατολίσουν την κοινωνία από τα πραγματικά αίτια και αφετέρου να δημιουργήσουν μια συνεχή δεξαμενή πάμφθηνου εργατικού δυναμικού. Οι «παράνομοι» μετανάστες είναι αόρατοι εργάτες που ζουν και εργάζονται σε άθλιες συνθήκες, χωρίς κανένα δικαίωμα, φυλακίζονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης όταν περισσεύουν και αποτελούν μεγάλο κομμάτι της ελληνικής οικονομίας όπως και της μαφίας και της παραοικονομίας. Σε αυτό ειδικά το σημείο παίζει καταλυτικό ρόλο η Χρυσή Αυγή που μαζί με τους μπάτσους ελέγχει και οργανώνει τις επιχειρήσεις της μαφίας των όπλων, των ναρκωτικών και της πορνείας.

Το άλλο μεγάλο ιδεολόγημα που προωθούν με νύχια και με δόντια κράτος και ΜΜΕ για να ξεπεραστεί η κρίση είναι αυτό της «εθνικής ενότητας». Αλλά ενότητα ποιων με ποιους; Ενότητα του Έλληνα Μπόμπολα με τον Έλληνα άνεργο; Είναι ξεκάθαρο πως αυτό το ιδεολόγημα στοχεύει στην κάλυψη των ταξικών ανισοτήτων και στην καλλιέργεια εχθρότητας μεταξύ των διαφόρων κομματιών της εργατικής τάξης μεταξύ τους, αντί να συσπειρωθούν στη βάση των κοινών αναγκών τους. Το πραγματικό ερώτημα και συνάμα η απάντηση είναι η ταξική ενότητα του Έλληνα και του αλλοδαπού εργάτη απέναντι στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο.

           Βασικές προϋποθέσεις για την οργάνωση ενός μαχητικού εργατικού κινήματος αποτελούν οι ίδιες οι δομές του, όπως τα σωματεία, τα συνδικάτα, οι διάφορες συλλογικότητες, και οι  πολιτικοί χώροι  της αριστεράς και της αναρχίας που υπερασπίζονται τα συμφέροντα των πληττόμενων κομματιών της κοινωνίας. Άρα αυτές είναι οι πρώτες που μπαίνουν στο στόχαστρο τόσο σε ιδεολογικό όσο και σε κατασταλτικό επίπεδο. Το κράτος μαζί με το μακρύ του χέρι την Χρυσή Αυγή προωθεί αντικομουνιστική ρητορεία, παραχαράσσει την ιστορία και χτυπάει στο ψαχνό αγωνιστές του κινήματος. Τα πιο πρόσφατα παραδείγματα είναι ο πυροβολισμός με όπλο κρότου λάμψης από ΜΑΤατζή ενός διαδηλωτή στην αντιφασιστική πορεία στο Κερατσίνι (18/9/13) με αποτέλεσμα να χάσει το ένα του μάτι και η απειλή με κανονικό όπλο από ειδικό φρουρό, ενώ βρισκόταν εκτός υπηρεσίας, σε διαδηλωτές στην αντιφασιστική πορεία στη Δάφνη (20/9/13).  

            Όλες αυτές οι στρατηγικές που έχει ακολουθήσει η κυβέρνηση αλλά και τα φασιστικά ιδεολογήματα περί «καθαρότητας της φυλής», «εθνικής ανάτασης» κ.λπ. έχουν σαν επίκεντρο τον απόλυτο έλεγχο της εργασίας. Για αυτό και όποιος δεν ενσωματώνεται σε αυτό το μοντέλο στοχοποιείται σαν εχθρός και διώκεται. Στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί εξοντώθηκαν 6.000.000 Εβραίοι, περισσότεροι από 500.000 Αθίγγανοι, 200.000 Γερμανοί -και μη- με γονιδιακά νοσήματα και 15.000 ομοφυλόφιλοι. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης τότε -σε παραλληλία με το σήμερα- αποτέλεσαν, επιπλέον, μια πηγή πλουτισμού του μεγάλου κεφαλαίου, καθώς οι έγκλειστοι δούλευαν σε μεγάλες επιχειρήσεις τζάμπα και ασταμάτητα, μέχρι θανάτου στην κυριολεξία. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε τη μαρτυρία ενός επιστάτη της Κρουπ στη δίκη της Νυρεμβέργης: «Τους γρονθοκοπούσα στα αυτιά και τους χτυπούσα με ένα ξύλινο ραβδί… Όσο πιο ενεργητικός ήμουν εναντίον αυτών των ανθρώπων, τόσο περισσότερο άρεσε στον Διευθυντή Έργου… Έπρεπε να χτυπώ τους Ρώσους για να αυξήσω την παραγωγή τους». (Ντοκουμέντο D-305, ΠΔΝ). Ενώ τα καθαρά κέρδη του ομίλου διπλασιάστηκαν την περίοδο 1933 – 1942, και μάλιστα μόνο το 1942 – 1943 αυξήθηκαν κατά 80%!

Μόνος δρόμος για μια αξιοπρεπή ζωή είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι όλοι οι εργαζόμενοι, Έλληνες και ξένοι, έχουμε κοινά συμφέροντα, κοινούς εχθρούς και είμαστε εμείς που παράγουμε τον πλούτο αυτού του κόσμου, εμείς! Εμείς που μπορούμε στο δρόμο και με όπλο τις απεργίες, την ανυπακοή και τις αμεσοδημοκρατικές δομές να τσακίσουμε τον φασισμό και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.