Ή με τα κέρδη τους ή με τις ανάγκες μας

                                 Ή με τα κέρδη τους

                                                 ή με τις ανάγκες μας

Καθώς η επίθεση του κράτους στα εργασιακά δικαιώματα και κεκτημένα δεν έχει τέλος και συντελείται με όλο και πιο βάναυσα μέτρα (εργασιακή εφεδρεία, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, μειώσεις μισθών), καθώς το υπουργείο παιδείας επιδιώκει λυσσασμένα την εφαρμογή του νόμου-πλαίσιο που καταλύει και τα τελευταία ψήγματα δημόσιας και δωρεάν παιδείας στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, η κατάσταση στις εστίες και

στη φοιτητική μέριμνα συνολικότερα βρίσκεται σε μία φάση όπου το παλιό δεν έχει πεθάνει και το καινούριο δεν έχει γεννηθεί ακόμα...

Μετά τις κυβερνητικές εξαγγελίες για κλείσιμο-συγχώνευση δημόσιων οργανισμών μέσα στους οποίους βρίσκεται και το ΕΙΝ, οι εξελίξεις στο χώρο των εστιών είναι ραγδαίες.

Η διοίκηση του ΕΙΝ έχει ήδη καταθέσει στο υπουργείο την περιβόητη λίστα εργαζομένων που προτείνει να βγουν σε εφεδρεία -δηλαδή απομάκρυνση από την εργασία με μείωση μισθού κατά 40% για ένα χρόνο και μετά απόλυση- συμπεριλαμβάνοντας σε αυτήν όλους τους εργαζομένους του!

Παράλληλα, η διοίκηση του ΤΕΙ Αθήνας προφασιζόμενη οικονομική αδυναμία αποφάσισε ότι οι φοιτητές του δεν δικαιούνται πλέον σίτιση στα εστιατόρια των εστιών αλλά μόνο στις λέσχες των σχολών τους. Πέρα από τον προφανή στόχο της να μειώσει το κόστος για τον εργολάβο, καθώς είναι βέβαιο ότι οι φοιτητές που μένουν στις (ΦΕΕΜΠ, ΦΕΑ, ΦΕΠΑ) δεν θα πηγαίνουν σε καθημερινό επίπεδο να σιτίζονται στις λέσχες των σχολών τους, φαίνεται, επίσης, ξεκάθαρα ότι στα σχέδια των διοικήσεων των διαφόρων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων θεωρείται βέβαιο ότι η διοίκηση και λειτουργία των εστιών θα περάσει στα χέρια των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, όπως άλλωστε προβλέπει ο νέος νόμος Διαμαντοπούλου.

Τα παραπάνω συμπληρώνει η κατάργηση της δωρεάν σίτισης για όλους τους μεταπτυχιακούς φοιτητές και υποψήφιους διδάκτορες του ΕΚΠΑ. Μια κίνηση που αφενός είναι αυστηρή εφαρμογή του νόμου (που αναφέρει και δίδακτρα στον δεύτερο κύκλο σπουδών) και αφετέρου επιδιώκει να μας τρομοκρατήσει δείχνοντάς μας πως τίποτα δεν είναι δεδομένο.

Οι διάφορες λειτουργίες της εστίας μας καλύπτονται με αποσπάσεις και μετακινήσεις διοικητικών -κυρίως- στελεχών είτε από τα κεντρικά είτε από άλλες εστίες, η υποστελέχωση τόσο στη φύλαξη όσο και στη συντήρηση αποτελεί πάγιο καθεστώς, ενώ οι προσλήψεις στο ΕΙΝ έχουν καταντήσει ανέκδοτο.

Παρά το γεγονός ότι το ΕΙΝ βρίσκεται υπό κατάργηση, εξακολουθεί να είναι το πρώτο χέρι της κυβέρνησης που εφαρμόζει την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση ξεκινώντας από τις εστίες, παρακρατώντας δωμάτια για φιλοξενίες-ενοικιάσεις,  εισπράττοντας ενοίκια από υπότροφους-φοιτητές και εφαρμόζοντας τον εσωτερικό κανονισμό ενάντια στις αποφάσεις των φοιτητικών συλλόγων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο επιθετικός τρόπος με τον οποίο τέθηκε το ζήτημα της εφαρμογής του ν+2 ορίου διαμονής στην εστία της ΦΕΕΜΠ, όπου με μοναδικό γνώμονα την εφαρμογή του εσωτερικού κανονισμού και του ψηφισμένου νόμου- πλαίσιο η διοίκηση της ΦΕΕΜΠ απαίτησε να πεταχτούν στο δρόμο όλοι όσοι υπερβαίνουν το όριο, σε μία περίοδο που γίνεται όλο και πιο δύσκολο για τα παιδιά των κατώτερων οικονομικά στρωμάτων να σπουδάσουν.  Βέβαια, ο σύλλογος των οικοτρόφων απάντησε σε αυτές τις τραμπούκικες λογικές και πράξεις και κατάφερε να παραμείνουν στην εστία όσοι έχουν κοινωνικοοικονομική ανάγκη.

Είτε συνεχίζει το ΕΙΝ να λειτουργεί, κάτι το οποίο τη δεδομένη στιγμή φαίνεται εξαιρετικά απίθανο, είτε αναλάβουν το ρόλο του τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, το σίγουρο είναι ότι η καθημερινότητα στις εστίες θα υποβαθμιστεί, καθώς η φοιτητική μέριμνα απαξιώνεται μέρα με τη μέρα και θα παύσει να είναι δωρεάν. Τα παραπάνω όσον αφορά στην σίτιση και την στέγαση των φοιτητών, τα σχετικά άρθρα του νέου νόμου για περικοπές των δωρεάν συγγραμμάτων ή ακόμα και αντικατάστασή τους από «ηλεκτρονικά συγγράμματα», καθώς και η διανομή των πάσο από ιδιωτικές εταιρίες (βλ. Γερμανός) με το αντίστοιχο πάντα κέρδος για αυτές. Παράλληλα με την απαξίωση, την κρατική υποχρηματοδότηση και την υποβάθμιση των εστιών ολοένα και μεγαλύτερο κομμάτι της φοιτητικής μέριμνας θα περνάει στα χέρια των ιδιωτών, μια διαδικασία που έχει ήδη ξεκινήσει. Αυτό θα σημαίνει άμεσα επιβολή ενοικίων και εγγυήσεων, κλείσιμο εστιών και κυρίως όσων λόγω της κατάστασης τους (βλ. ΦΕΕΜΠ) θα αδυνατούν να προσφέρουν μεγάλα κέρδη στον ιδιώτη, επέκταση του καθεστώτος των εργολαβιών και πέραν της καθαριότητας και των μαγειρείων (βλ. σεκιούριτι), ενώ παροχές όπως η σίτιση στα εστιατόρια των εστιών που θεωρούνται σήμερα αυτονόητες θα γίνουν παρελθόν.

Όσο θα βαθαίνει η κρίση και τα αφεντικά ως τάξη θα ζορίζονται όλο και περισσότερο και καθώς οι αντιστάσεις που ορθώνει η εργατική τάξη και τα υπόλοιπα πληττόμενα κομμάτια της κοινωνίας θα είναι αναντίστοιχες των καιρών και της επίθεσης των αφεντάδων τους, είναι σίγουρο ότι το κοινωνικό κράτος -πόσο μάλλον η φοιτητική μέριμνα- θα αποτελεί απλώς ένα ακόμα βαρίδι, ένα ακόμη αγκάθι στους προϋπολογισμούς του κράτους και των εκάστοτε μηχανισμών του. Θα φροντίζουν να το ξεφορτώνονται δίνοντας έμφαση στον κατασταλτικό τους χαρακτήρα. Παράλληλα, όλο και μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας θα σπρώχνονται στο βούρκο της φτώχειας και της εξαθλίωσης.

Είναι, λοιπόν, χρέος μας να υπερασπιστούμε αυτά τα οποία αποτελούν κεκτημένα τόσο του εργατικού όσο και του φοιτητικού κινήματος, καθώς κανένας ούτε το κράτος ούτε το ΕΙΝ ούτε το ΕΚΠΑ πόσο μάλλον κάποιος ιδιώτης δεν πρόκειται να τα αφήσουν απείραχτα σε καιρούς κρίσης. Να διεκδικήσουμε και να υπερασπιστούμε τη Δημόσια και Δωρεάν παιδεία, σίτιση και στέγαση για όλους τους φοιτητές. Μόνος δρόμος ενάντια στα αδιέξοδα της κρίσης τους και αυτού του άδικου συστήματος είναι η αντίσταση από τα κάτω και οι συλλογικοί αγώνες.