Λίγα λόγια για τις 19 και 20 Οκτώβρη...

ΜΑΥΡΑ ΚΟΡΑΚΙΑ ΜΕ ΝΥΧΙΑ ΓΑΜΨΑ…

Το απεργιακό διήμερο στις 19 και 20 του μήνα αποτέλεσε μια ημερομηνία ορόσημο για όσους αγωνίζονται για το δίκιο και τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και του κινήματός της. Εκατοντάδες χιλιάδες απεργών κατέκλυσαν τους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας ενάντια στην ψήφιση του πολυνομοσχεδίου του Υπ. Εργασίας. Μια ακόμη πράξη στην προσπάθεια των ντόπιων αφεντικών να ξεπεράσουν την κρίση τους υποτιμώντας και εξαθλιώνοντας ακόμη περισσότερο την εργατική τάξη, ντόπια και ξένη. Η εργασιακή εφεδρεία, οι νέοι φόροι, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και το ενιαίο μισθολόγιο, όπως ορίζονται από το πολυνομοσχέδιο, αποτελούν έναν ακόμη κρίκο στην αλυσίδα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Σ’ αυτή τη 48ωρη απεργία,
που είχαν καλέσει η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ φαίνεται ότι όλο και μεγαλύτερα κομμάτια εργαζομένων αντιλαμβάνονται το ρόλο των ξεπουλημένων εργατοπατέρων. Οι ανάγκες των εργαζομένων θα τους οδηγήσουν σε πιο ριζοσπαστικές μορφές αγώνα, για να περιφρουρήσουν τις απεργίες στους κλάδους τους, καθώς οι γραφειοκράτες θα εκπροσωπούν όλο και λιγότερο τα συμφέροντα ορισμένων (συντεχνιακών) κλάδων – τώρα που απολύονται χιλιάδες εργαζόμενοι και καταργούνται οι συλλογικές συμβάσεις - και όλο και περισσότερο θα προσπαθούν να σώσουν τις καρέκλες και τους παχυλούς μισθούς τους, προστατεύοντας το συστημικό τους ρόλο. Παρόλα αυτά η μαζικότητα των διαδηλώσεων δεν κατάφερε να αποτρέψει την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου. Η κυβέρνηση, μετά από τα επικοινωνιακά παιχνίδια περί δήθεν ρήγματα στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, την ιδεολογική τρομοκρατία-εκβιασμούς σχετικά με την 6^η δόση, ήταν αποφασισμένη να προχωρήσει στην ψήφιση.

Παράλληλα με αυτά, το κράτος επιστράτευσε και τη φυσική καταστολή-τρομοκρατία. Βασικός στόχος της αστυνομίας σε κάθε τέτοια μαζική κινητοποίηση είναι να διαλύσει τους διαδηλωτές χρησιμοποιώντας κάθε μέσο. Έτσι, και τις δύο μέρες είχε αποκλείσει το κέντρο κλείνοντας τους κεντρικούς σταθμούς του μετρό, ενώ είχε κινητοποιήσει πολλές χιλιάδες αστυνομικών. Η ρίψη χημικών, το κυνηγητό σε δρόμους και στενά του κέντρου, και οι ξυλοδαρμοί σε διαδηλωτές κατάφεραν σε κάποιες περιπτώσεις να δημιουργήσουν μια αποπνικτική ατμόσφαιρα και ένα κλίμα πανικού.

Εκείνο βέβαια που μονοπώλησε το δημόσιο λόγο, πέρα από τη μαζικότητα των διαδηλώσεων, ήταν και το τραγικό συμβάν του θανάτου του Δημήτρη Κοτζαρίδη, οικοδόμου και συνδικαλιστικού στελέχους του ΠΑΜΕ, γραμματέα του παραρτήματος του συνδικάτου οικοδόμων στο Βύρωνα που συμμετείχε στις κινητοποιήσεις. Πέρα από ιδεολογικές συμφωνίες ή διαφωνίες και πολιτικές ταυτότητες, εμείς θεωρούμε πως πρόκειται για έναν ακόμη νεκρό αγωνιστή του κινήματος της εργατικής τάξης, στην πάλη της για απελευθέρωση από τα δεσμά του καπιταλισμού. Είναι ένα ακόμη θύμα στο μακρύ κατάλογο των νεκρών της εργατικής τάξης, από τα εργατικά ατυχήματα στους χώρους δουλειάς μέχρι τα θύματα της κρατικής και παρακρατικής βίας, από τις δολοφονίες μεταναστών στα ελληνικά σύνορα μέχρι τους εξαθλιωμένους προλετάριους που πεθαίνουν καθημερινά στους δρόμους εξ’ αιτίας της οικονομικής βίας αυτού του βάρβαρου συστήματος. Θεωρούμε επαίσχυντες και προκλητικές τόσο για την μνήμη του νεκρού όσο και για ολόκληρο το εργατικό και αντικαπιταλιστικό κίνημα, τις δακρύβρεχτες δηλώσεις των αστών πολιτικών και την θεαματική προβολή του ζητήματος από τα μήντια.

Σ’ αυτό το σημείο οφείλουμε να καταδείξουμε και να καταδικάσουμε κάποιες στρεβλές λογικές και τις συνακόλουθές τους πρακτικές, οι οποίες έλαβαν χώρα στο κέντρο της Αθήνας την δεύτερη μέρα της απεργίας και στιγμάτισαν με το άθλιο πρόσωπό τους τις κινητοποιήσεις. Πρακτικές που ουδεμία σχέση έχουν με το μαζικό λαϊκό κίνημα, τις αρχές του και τους στόχους του. Αναφερόμαστε στις βίαιες συγκρούσεις που έγιναν μεταξύ της περιφρούρησης του ΠΑΜΕ και «κουκουλοφόρων»-«μπαχαλάκηδων» μπροστά από το κτίριο της βουλής. Θεωρούμε ότι αυτές οι συγκρούσεις αποτέλεσαν λογική συνέπεια της διαστρεβλωμένης αντίληψης αυτών των δύο «τάσεων» για το κίνημα.

Από τη μία είναι η φετιχοποίηση της βίας και οι εντελώς ατομικιστικές λογικές  από συγκεκριμένα κομμάτια του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου, που στις περισσότερες περιπτώσεις χρησιμοποιούν με επαίσχυντο τρόπο τους απεργούς και διαδηλωτές ως ανθρώπινη ασπίδα για να επιτεθούν σε καπιταλιστικά σύμβολα και στις δυνάμεις καταστολής. Αυτές οι λογικές είναι που νομιμοποίησαν και εξέθρεψαν νοσηρές και ορισμένες φορές εγκληματικές πρακτικές, καθώς καταντούν πολλές φορές ανεξέλεγκτες και συσπειρώνουν αντικοινωνικά και επικίνδυνα κοινωνικά υποκείμενα. Τέτοιες λογικές είναι που οδήγησαν στη δολοφονία 3 ατόμων την 5^η Μάη 2010, αλλά και στην απαράδεκτη,  όσον αφορά τόσο τα μέσα όσο και τον σκοπό, επίθεση στην περιφρούρηση του ΠΑΜΕ. Πρόκειται για πρακτικές που στρέφονται εναντίον του οργανωμένου μαζικού κινήματος, γιατί αφενός είναι έκθετες στη δράση προβοκατόρικων- (παρα)κρατικών μηχανισμών και αφετέρου συχνά δίνουν πάτημα για την απομαζικοποίηση και τρομοκράτηση πορειών και διαδηλώσεων από την αστυνομία.

Από την άλλη βέβαια πρέπει να αναφερθεί η ιδιοκτησιακή λογική του ΠΑΜΕ, που πάντα ακολουθεί μια γραμμή μονοπώλησης των αγώνων της εργατικής τάξης, έχοντας ρεφορμιστικές κατευθύνσεις, συκοφαντώντας και κρατώντας διαλυτική στάση απέναντι σε οποιαδήποτε άλλη προσπάθεια ταξικής οργάνωσης στους χώρους δουλειάς. Στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτό φάνηκε από τον αποκλεισμό οποιουδήποτε σωματείου ή συλλογικότητας επιχειρούσε να προσεγγίσει το χώρο μπροστά από τη βουλή. Έτσι, κατέληξε να παίζει ουσιαστικά αστυνομικό-κατασταλτικό ρόλο για όλους όσους προσπαθούσαν να πλησιάσουν το  συγκεκριμένο σημείο. Σε καμία περίπτωση βέβαια δεν νομιμοποιείται η επίθεση που δέχτηκε.  

Τέτοιες αντιλήψεις είναι επικίνδυνες και δε χωρούν στο κίνημα της εργατικής τάξης, το οποίο οφείλει να σταθεί αντάξιο των καιρών και της επίθεσης που δέχεται. Εχθρός μας είναι  η αστική τάξη και οι πολιτικοί εκφραστές των συμφερόντων της, η κυβέρνηση και οι συμφωνίες που αυτή συνάπτει με συμμάχους,  που έχουν δείξει πολλές φορές στο παρελθόν ποια είναι η στάση τους απέναντι στον κόσμο της δουλειάς (ΔΝΤ και ΕΕ), προσπαθώντας να μεταφέρει σε αυτούς το πολιτικό κόστος των επιλογών της. Απέναντι σ’ αυτό τον εχθρό οι εργάτες ενωμένοι σαν μια γροθιά κόντρα στις λογικές διάσπασης που καλλιεργεί η κυρίαρχη ιδεολογία (έλληνες-ξένοι, ιδιωτικοί-δημόσιοι, μόνιμοι-συμβασιούχοι) οφείλουν να οργανώσουν την απάντησή τους μακριά από λογικές συμβιβασμού και τους εργατοπατέρες διεκδικώντας την αυτοτέλεια και την ανεξαρτησία τους. Απέναντι σ’ αυτούς που μας κλέβουν τις ζωές να διεκδικήσουμε το μέλλον μας. Το εργατικό κίνημα δεν τρομοκρατείται, δεν καταστέλλεται, νικά.