Γεννηθήκαμε σε έναν κόσμο που έχουν φτιάξει κάποιοι άλλοι για μας, επιβάλλοντας τους δικούς τους κανόνες στο παιχνίδι που λέγεται ζωή. Αλλά ποιοι είναι αυτοί οι κανόνες και σε τι οδηγούν; Για να το μάθεις αυτό και να βρεις τη δύναμη να τους αλλάξεις δεν αρκεί να είσαι απλός διαβάτης της ζωής, θα πρέπει να γίνεις κομμάτι της πρωτοπόρο, δυναμικό και γενεσιουργό. Όλοι μας οφείλουμε να είμαστε παρόντες και πρωταγωνιστές στα όνειρά μας. Όνειρα για μια ζωή που θα χρωματίζουν πορφυρά οι αγώνες, οι διεκδικήσεις και οι νίκες μας.
Το αστικό κράτος καταχρώμενο την προσωρινή δύναμη που έχει υφαρπάξει από το λαό, και κινούμενο στην κατεύθυνση εφαρμογής ενός όλο και πιο σκληρού εκμεταλλευτικού μοντέλου με βάση τις επιταγές της Ε.Ε. (Μάαστριχτ), που ακολουθούν τα δυο κυρίαρχα κόμματα ΠΑ.ΣΟ.Κ και Ν.Δ θεσπίζει και ψηφίζει νόμους που υποβαθμίζουν και συρρικνώνουν μεθοδικά τον δημόσιο τομέα και το Κοινωνικό Κράτος. Συνεχώς προωθεί και πραγματοποιεί την ιδιωτικοποίηση όλο και μεγαλύτερων κομματιών του δημόσιου τομέα (τομέας υγείας, ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΟΠΑΠ, Ολυμπιακή κτλ) παραχωρώντας κερδοφόρες επιχειρήσεις στους ιδιώτες, ξεπουλώντας τον εθνικό πλούτο στο βωμό του βραχυχρόνιου κέρδους. Για χάρη των λίγων και των εκλεκτών προωθεί ρυθμίσεις με εξαντλητικά ωράρια εργασίας των πολλών, υποκαθιστά τις συλλογικές συμβάσεις με την ατομική διαπραγμάτευση ελαστικοποιώντας τις σχέσεις εργαζόμενου-εργοδότη, ελαχιστοποιεί τις συντάξεις, αυξάνει συνεχώς τα χρόνια εργασίας και μειώνει τα επαγγέλματα που ανήκουν στα βαρέα και ανθυγιεινά.
Τα ψήγματα της δημόσιας και δωρεάν παιδείας έχουν ακριβώς την ίδια τύχη, καθώς τα ιδεολογικά της θεμέλια ως κοινωνικής ανάγκης και δικαιώματος υποσκάπτονται με την εισαγωγή νομοσχεδίων όπως αυτό της αποτυχημένης Αναθεώρησης του άρθρου 16, της αξιολόγησης, των ΙΔΒΕ, του ΔΟΑΤΑΠ και πιο πρόσφατα και των ΚΕΣ (παραρτήματα ξένων πανεπιστημίων στην Ελλάδα). Η Παιδεία δηλαδή με λίγα λόγια μετατρέπεται σιγά-σιγά από δικαίωμα σε εμπόρευμα, που ως γνωστόν θα απευθύνεται σταδιακά σε όλο και λιγότερους. Στόχος όλων αυτών των εγχειρημάτων είναι ο αυριανός εργαζόμενος να μην έχει ένα ενιαίο πτυχίο αλλά πιστοποιητικό κατάρτισης, να μην έχει δυνατό
τητα συλλογικής διεκδίκησης αλλά η ζωή του να είναι ένας ατέλειωτος ατομικός αγώνας δρόμου για κυνήγι δεξιοτήτων. ΕΕ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, με τις εκάστοτε αντι-εκπαιδευτικές τους μεταρρυθμίσεις, που προσαρμόζονται στις κατευθύνσεις της Μπολόνια, επιχειρούν φθηνού και καταρτίσιμου εργατικού δυναμικού που έχει ανάγκη το κεφάλαιο. Επιχειρούν με λίγα λόγια την ένταση της εκμετάλλευσης των νέων εργαζομένων.Στην ίδια κατεύθυνση κινούνται και οι μεταρρυθμίσεις που επιχειρούνται και στο χώρο της Εστίας και συνολικότερα της φοιτητικής μέριμνας και που επιχειρούνται να περάσουν από τους πολιτικούς της διαχειριστές το ΕΙΝ και το ΕΚΠΑ. Οι μόνες λοιπόν, συμβουλές που μπορεί και πρέπει να ακολουθήσει κανείς για να νικήσουν οι ανάγκες και τα δικαιώματα του,, για να να νικήσει τελικά η ζωή είναι: Αντίσταση, Αγώνας και Ρήξη με τις ευρωπαϊκές και κυβερνητικές πολιτικές επιλογές και οι συλλογικοί, μαζικοί και διεκδικητικοί αγώνες εντός και εκτός εστίας, μαζί με το φοιτητικό και το υπόλοιπο λαϊκό κίνημα.Πιο ειδικά τι συμβαίνει με την Εστία:
« ν+2, εγγυήσεις και αναλυτικές. Η έλλειψη φοιτητικών εστιών, γεγονός που αποτελεί πολιτική επιλογή όλων των μέχρι τώρα κυβερνήσεων λειτουργεί σαν ένα καλό άλλοθι για την επιβολή ορίων διαμονής στις φοιτητικές εστίες (ν+2 έτη) και για το διαχωρισμό των φοιτητών ανάλογα με τα εκπαιδευτικά ιδρύματα από τα οποία προέρχονται, π.χ στη ΦΕΠΑ γίνονται δεκτοί φοιτητές μόνο του ΕΚΠΑ. Κατά καιρούς μάλιστα ζητούνται αναλυτικές βαθμολογίες, χρηματικές εγγυήσεις και ενοίκια από τους οικοτρόφους. Εδώ και έξι χρόνια ύστερα από κινητοποιήσεις της GRANMA μπλοκάρεται το όριο ν+2 και γίνονται δεκτοί και φοιτητές από άλλα εκπαιδευτικά ιδρύματα που έχουν αδέρφια που φοιτούν στο ΕΚΠΑ, καθώς επίσης έχουν αποτύχει και όλες οι προσπάθειες που έχουν επιχειρηθεί για την επιβολή κάθε μορφής εγγύησης και ενοικίου. Κανένας φοιτητής και δεν πληρώνει ούτε ένα ευρώ για όλα όσα δικαιούται.
« Υποχρηματοδότηση, υποβάθμιση, ιδιωτικοποίηση. Αυτό είναι το τρίπτυχο του καλού διαχειριστή. Πρώτα αρνείται να δώσει χρήματα για την συντήρηση των εστιών, την πρόσληψη δημόσιου και μόνιμου προσωπικού και την κάλυψη των πάγιων αναγκών, μετά τα ζητάει από τους φοιτητές, οι οποίοι αντιδρούν και δεν πληρώνουν και τελικά εγκαταλείπει τις προσπάθειες αφήνοντας τις εστίες στο έλεος του θεού, μέχρις ότου γίνουν αβίωτες και να έρθει ο «σωτήρας» ιδιώτης να τις αναλάβει και να δώσει τέλος στο χάος, πάντα βέβαια με το αζημίωτο.
« Σύμβαση-Εσωτερικός κανονισμός λειτουργία-Κατάργηση του ασύλου. Εκεί αποτυπώνονται όλες οι προθέσεις σωφρονισμού και εκπειθάρχησης των φοιτητών εις βάρος πάντα των δικαιωμάτων τους. Φροντίζει για την υποτιθέμενη τάξη και ομαλή λειτουργία της εστίας και είναι μάλιστα τόσο δημοκρατικός που προβλέπει στη σύνθεση της Εφορείας (του διαχειριστικού, δηλαδή, οργάνου της εστίας) την παρουσία 5 καθηγητών πανεπιστημίου, 4 εκπροσώπων του ΕΙΝ και 2 φοιτητών, αυτό θα πει δημοκρατία και ίσα δικαιώματα, να συμμετέχεις δηλαδή σε ένα όργανο που η φωνή σου δεν θα έχει καμία δύναμη, αφού πάντοτε θα είναι μειοψηφική. Μετά από παρέμβαση της GRANMA η εκπροσώπηση των φοιτητών μετατράπηκε σε 2 τακτικά μέλη και 2 αναπληρωματικά. Αυτές οι προσπάθειες επιχειρούν να συμβάλουν στην υποταγή των φοιτητών και στη σταδιακή αδρανοποίηση τους χτυπώντας ακόμα και το ίδιο το φοιτητικό άσυλο, που εδώ και χρόνια επιχειρείται με ποικίλους τρόπους να καταστρατηγηθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου